Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Το μετέωρο βήμα της Δημάρ

Ομιλία του μέλους της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ Σταύρου Λιβαδά, στη συνεδρίαση της ΚΕ της 21/9/13


Τρείς μήνες πέρασαν από τη στιγμή που φύγαμε από την κυβέρνηση και, ως κόμμα, βιώνουμε δυο αλληλοτροφοδοτούμενες καταστάσεις. Η πρώτη συνίσταται στη σταθερή και εμφανή αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος, για αυτή μας την επιλογή. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια συνεχή πτώση των ποσοστών μας, ακόμη και κάτω από τα όρια εισόδου του κόμματος στη Βουλή. Όμως δεν είναι μόνο οι εν γένει ψηφοφόροι που δεν εγκρίνουν την επιλογή μας. Το κόμμα παρουσιάζει πολύ χαμηλή συσπείρωση των ψηφοφόρων του, λένε τα δεύτερα στοιχεία των δημοσκοπήσεων:τουτέστιν η πλειονότητα όσων μας ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, θεωρώντας μεγάλο λάθος αυτή μας την επιλογή δηλώνει πως δεν θα μας ξαναψηφίσει. Το πολιτικό μας ακροατήριο, ο κόσμος που μας ανέβασε από το πολιτικό περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, μας εγκαταλείπει.

Η δεύτερη πλευρά της τωρινής μας κατάστασης είναι η εμφανής έλλειψη πολιτικού σχεδίου και ταυτότητας. Οι ανεπαρκείς και αντιφατικές, (με συνεχείς ανακοινώσεις και δηλώσεις) εξηγήσεις μας, γιατί φύγαμε από την κυβέρνηση, ακολουθούνται από τις παλινωδίες μας στις προσπάθειες που κάνουμε να επαναπροσδιορίσουμε την ανάλυσή μας για το πρόβλημα της χώρας και την πολιτική μας πρόταση για τη διέξοδο από την κρίση.

Η Τρίτη των ποιητών...

MILY DICKINSON

[Το βλέμμα της Οδύνης μου αρέσει]



Το βλέμμα της Οδύνης μου αρέσει,

Γιατί γνωρίζω ότι είναι αληθινό –

Οι άνθρωποι δεν ψεύδονται στους Πόνους,

Μήτε και προσποιούνται στο Σπασμό –

Τα μάτια μια φορά φεγγίζουν – κι είναι

Ο Θάνατος – που ψεύδος δεν χωρεί

Χάντρες πάνω στο Μέτωπο πλεγμένες

Σε γυμνωμένη γύρω Συντριβή.

1862

EMILY DICKINSON Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά Ποιήματα και επιστολές , εκδόσεις GUTENBERG


Χρήστος Μποκόρος Χρώματα ολόφωτα [ζωγραφισμένο με χρώματα λαδιού σε ξύλο, λεπτομέρεια], 2005

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Μάνος Λουκάκης

Του ξύλου και του μάρμαρου



Μελετώ με τον ήλιο πως καμαρώνουν το πρωί

Οι πέτρες το μπόι τους,

Πως θαυμάζουν στο φως τους τοίχους οι κήποι,

Κι έτσι, σιγά σιγά,

Με το αλφάδι που μας άφησαν

Για τις γιορτές οι ξένοι

Μαθαίνω να ισιώνω τα όνειρά σου

Πριν μου κακοσυνέψουν. Πριν

Ανοίξουν οι μαστόροι τετράδια

Και πουν δημόσια τις αλήθειες. Πάντα ξεχνώ,

Μόλις ξυπνώ,

Κοιτάζω τα πουλιά στο μπαλκόνι,

Διαβάζω γράμματα κι αριθμούς στα σύννεφα

Και τα λούκια που σκαρώνει το δάκρυ σου

Με τον καιρό

Στα ξύλα και τα μάρμαρα. Πάντα ξεχνώ.



Προσέχω μην τρυπώσει η σκιά σου

Στην πέτρα

Και ξεχνάω αφεσπέρας τους πανσέδες

Απότιστους.



Μάνος Λουκάκης Σαν τη Μαρία το πρωί, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1998



πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα
Πέτρα με κόκκινο πανί
Ακρυλικό, κάρβουνο
και μελάνι σε μουσαμά
50x50 εκ.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Αγώνας κι όχι χόμπι ---του Χρήστου Χωμενίδη

Τον τελευταίο καιρό έχω βρει καινούργιο χόμπι: Διαβάζω καθημερινά ό,τι σχεδόν γράφεται σχετικά με το παρόν και με το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Το ονομάζω χόμπι όχι για να υποτιμήσω τον σχετικό διάλογο. Το αντίθετο. Συμμετέχουν -κατά την άποψή μου- σε αυτόν οι χαρισματικότερες πένες της Ελλάδας, οι πιο σοβαροί και καταρτισμένοι διανοούμενοι, οι πιο καλοπροαίρετοι πολίτες και κάποιοι από τους σοβαρότερους πολιτικούς. (Καθώς και κάποιοι από τους λιγότερο σοβαρούς πολιτικούς, που απλώς δεν είχαν τα αντανακλαστικά να εγκαταλείψουν την κομματική τους κοιτίδα προτού εκείνη υποστεί καθίζηση…) Οι ιδέες που ανταλλάσσονται στην Κεντροαριστερά είναι αρκετά συχνά πρωτότυπες και σίγουρα απέχουν παρασάγγας από τις δημαγωγικές υπεραπλουστεύσεις και τις εξωφρενικές εν γένει ανοησίες που αντιλαλούν σε άλλους χώρους. Για τούτο και αποκαλώ την ενασχόλησή μου χόμπι: Διευρύνει τους ορίζοντές μου, με βελτιώνει ως άνθρωπο δίχως να μου προσφέρει κάποιο πρακτικό όφελος. Όποτε μάλιστα μου δίνεται η ευκαιρία να συναντήσω δια ζώσης νεαρούς -τριαντάρηδες ή εικοσιπεντάρηδες- Κεντροαριστερούς, ειλικρινά εκπλήσσομαι με την ενάργεια του πνεύματός τους, με τη γοητεία και με τα ακαδημαϊκά τους τρόπαια. Θυμάμαι στη συνέχεια ότι σε εκείνες ειδικά τις ηλικίες, η Κεντροαριστερά λαμβάνει ως πρόθεση ψήφου λιγότερο από 5%...

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Ζακ Πρεβέρ

Σελίδα Γραπτού



Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι.
Επαναλάβατε! λέει ο δάσκαλος.
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι.
Μα να το πουλί-λύρα
που περνά στον ουρανό.
Το παιδί το βλέπει,
το παιδί το ακούει,
το παιδί το φωνάζει:
Σώσε με, παίξε μαζί μου,
πουλί!
Τότε το πουλί κατεβαίνει
και παίζει με το παιδί.
Δύο και δύο τέσσερα.
Επαναλάβατε! λέει ο δάσκαλος.
Και το παιδί παίζει,
το πουλί παίζει μαζί του…
Τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι
δεκάξι και δεκάξι πόσα κάνουν;
Δεν κάνουν τίποτα δεκάξι και δεκάξι
και προπάντων όχι τριάντα δύο
έτσι ή αλλιώς
και φεύγουν.
Και το παιδί έκρυψε το πουλί
μες στο θρανίο του
κι όλα τα παιδιά
ακούν το τραγούδι του
κι όλα τα παιδιά ακούν τη μουσική
κι οχτώ κι οχτώ στη βόλτα τους φεύγουν
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο
στη βόλτα τους το σκάνε
κι ένα κι ένα δεν κάνουν ούτε ένα ούτε δύο
ένα ένα το ίδιο φεύγουν.
Και το πουλί-λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδάει
κι ο καθηγητής φωνάζει:
Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!
Μα όλα τ’ άλλα παιδιά
ακούν τη μουσική
και οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα.
Και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιαλιά
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

Ζακ Πρεβέρ, Κουβέντες, μετάφραση Μιχάλης Μεϊμάρης, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000


Το μεγάλο ταξίδι, 1977
.Αλέξης Ακριθάκης

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ομιλία του Κώστα Σημίτη στο διήμερο Πολιτιστικό - Επιστημονικό Συμπόσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

   Υπάρχουν επετειακές γιορτές μάλλον βαρετές. Τα παλιά και γνωστά επαναλαμβάνονται σε ένα ακροατήριο που τα έχει ακούσει ήδη πολλές φορές. Η σημερινή συνάντηση δεν πρέπει να εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο. Σήμερα δεν είναι 1981, όταν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά τις εκλογές ούτε 1985, 1993, 1996 ή 2000 όταν ξανακέρδιζε τις εκλογές. Ούτε καν βρισκόμαστε στο 1989 όταν έχασε τις εκλογές αλλά συγκράτησε μεγάλο μέρος της δύναμής του. Σήμερα η παράταξή μας, που καθόρισε για τριάντα χρόνια τη σύγχρονη ιστορία της χώρας, έχει χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την επιρροή της.

Το σκηνικό θυμίζει, δυο χρονιές κλειδιά, το 1967 και το 1974. Το πραξικόπημα το 1967 πιστοποίησε την ολοκληρωτική αποτυχία της δημοκρατικής παράταξης. Η δημοκρατική παράταξη είχε χάσει το 1967, τέσσερα χρόνια μετά τη θριαμβευτική της νίκη, κάθε κύρος. Είχε παρασυρθεί σε δαιδάλους εσωτερικών διενέξεων από τους παράγοντες του πελατειακού κράτους, παράγοντες που η ίδια είχε αναδείξει και πρόβαλε. Η χώρα βρισκόταν τότε ακυβέρνητη. Παρ’ όλ’ αυτά, κεντρικό θέμα της πολιτικής τότε δεν ήταν η υπέρβαση της μεγάλης οικονομικής και θεσμικής υστέρησης της χώρας, δεν ήταν η μελλοντική προοπτική της, αλλά το μέλλον των αρχηγίσκων των ρουσφετιών και των κομματαρχών τους.

Το 1974 αυτοί που προκάλεσαν την πανωλεθρία του 1967 επανήλθαν στο προσκήνιο, σα να μη συνέβη τίποτα, για να επαναφέρουν στη ζωή τα ίδια παλιά μαγαζιά. Υπήρχαν όμως εκτός από αυτούς και άλλοι, πολλοί, που δεν ήταν διατεθειμένοι να παίξουν το παιχνίδι των ασήμαντων πολιτευτών, των αιώνιων βουλευτών, των πολιτικών που παρά τις επικλήσεις τους στην αλλαγή εργάζονταν για τη διατήρηση-συντήρηση εξασφαλίζοντας έτσι την μέτρια ύπαρξή τους.

Ιδεολογία και οικονομική πολιτική ---του Τάσου Γιαννίτση

Ομιλία στο διήμερο πολιτικό-επιστημονικό Συνέδριο για την 39η επέτειο από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ



Θεωρώ ότι η σχέση μεταξύ ιδεολογίας, πολιτικής και οικονομικής πολιτικής βρίσκεται στην καρδιά του σημερινού πολιτικού προβλήματος της χώρας, για μια σειρά από λόγους:

- Πρώτον, γιατί κεντρικά τμήματα των κυρίαρχων ιδεολογιών της μεταπολίτευσης ξεπεράστηκαν, στρεβλώθηκαν ή αναιρέθηκαν στο επίπεδο της πρακτικής

- Δεύτερον, γιατί σε βάθος χρόνου, πολλά ιδεολογικά και αξιακά πρότυπα που κυριάρχησαν και προσπαθούν ακόμα να φωνάξουν πως δεν πέθαναν, τελικά τσάκισαν την κοινωνία και τους ίδιους τους μεγάλους στόχους που θεωρήθηκε ότι θα υπηρετούσαν

- Τρίτον, γιατί, όταν οι ιδεολογίες φτάσουν να γίνουν ιστορία, υποχωρεί συνολικά το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής, η πολιτική εκπίπτει σε ένα πολιτικό-κομματικό πάρε-δώσε με πολλά αποσπασματικά συμφέροντα και οι πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε μια πλειοδοσία καταστροφικών και ιδιοτελών υποσχέσεων ή πρακτικών, όπου οι διαχωριστικές γραμμές χάνονται

- Τέταρτον, γιατί όταν το συλλογικό ως κεντρικός στόχος της πολιτικής υποκαθίσταται από το πολιτικό συμφέρον και τη σχέση πελατείας και εξουσίας, η πολιτική στο σύνολό της έχει ιδιωτικοποιηθεί, δημιουργώντας ισχυρό ρήγμα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας, και επίσης

Η απάντηση βρίσκεται στη σχέση των κομμάτων με την οικονομία --- του Αρίστου Δοξιάδη

Ομιλία στο διήμερο πολιτικό-επιστημονικό Συνέδριο για την 39η επέτειο από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ



Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω, το εξής:

  Γιατί καμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το εμπορικό ισοζύγιο, και γιατί όποτε κάποιοι ελάχιστοι το έθεταν στο δημόσιο διάλογο, δεν τους άκουγε κανένας.

Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.

Το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα οφείλεται σε αυτή την μακροχρόνια και θεμελιακή αδυναμία — ότι δηλαδή η παραγωγική βάση της χώρας δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις δαπάνες που έκαναν τα νοικοκυριά και το κράτος.

Παρόλο που η κρίση εμφανίστηκε ως κρίση του δημόσιου χρέους, στη βάση ήταν κρίση εξωτερικού δανεισμού. Αν το κράτος χρωστούσε σε Έλληνες πιστωτές, όπως συμβαίνει στην Ιαπωνία και στην Ιταλία που έχουν κι αυτές μεγάλο δημόσιο χρέος, θα πολύ πιο εύκολο είτε να αποφύγουμε την βαθιά ύφεση, είτε να την αντιμετωπίσουμε γρήγορα.

ΠΑΣΟΚ και η άλλη Αριστερά, μια δύσκολη σχέση ---του Νίκου Μπίστη

Ομιλία στο διήμερο πολιτικό-επιστημονικό Συνέδριο για την 39η επέτειο από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ

Οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία με ένα σχετικό όμως βαθμό ελευθερίας. Περιορίζονται από την αντικειμενική πραγματικότητα, από τα όρια που τους θέτει την συγκεκριμένη στιγμή που δρουν η οικονομία, η γεωπολιτική πραγματικότητα, οι συσχετισμοί δυνάμεων, τα ριζωμένα στην συνείδηση τους στερεότυπα Αν αυτό ισχύει για τους ανθρώπους προφανώς ισχύει και για τα πολιτικά κόμματα που αποτελούν εθελοντική ένωση ανθρώπων που επιδιώκουν το γενικό καλό, καθένα από την σκοπιά του. Να γιατί η ανάλυση του παρελθόντος που στηρίζεται μόνο στην εκ των υστέρων γνώση και κρίνει την αφετηρία και το σύνολο εκ του τελευταίου συμβάντος είναι επικίνδυνα ανιστόρητη. Μια τέτοια αντίληψη οδηγεί στην απαξίωση της μεταπολίτευσης, στον μηδενισμό των κατακτήσεων της ακόμα χειρότερα την θεωρεί την αποκλειστικά υπεύθυνη για την κρίση και τις δυσκολίες που περνάει ο λαός. Με αυτή την λογική δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Όχι μόνο η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Κάστρο και ο Χο Τσι Μινχ αλλά και τα άγια των Αγίων της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, η Γαλλική Επανάσταση που θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευτεί σαν ένα αιμοσταγές γιακωβίνικο πραξικόπημα που βύθισε την Γαλλία στην τρομοκρατία και έφερε τον Ναπολέοντα.


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Το «Μετά» ---του Κυριάκου Πιερρακάκη

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι στο ΠΑΣΟΚ είναι έντονος ο προβληματισμός για το πώς αυτό γίνεται να καταστήσει το στίγμα του διακριτό ενώ συμμετέχει σε μια κυβέρνηση μαζί με τον παραδοσιακό του πολιτικό αντίπαλο και με δεδομένες τις σκληρές δεσμεύσεις του προγράμματος προσαρμογής. Αυτή η συζήτηση φέρνει κατά νου – τηρουμένων φυσικά των αναλογιών – τις αγγλικές εκλογές του 1945.


Το 1940, στο πλαίσιο της προσπάθειας διάσωσης της Μ. Βρετανίας σχηματίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό το βαθιά Συντηρητικό Τσώρτσιλ. Αναπληρωτής του ανέλαβε ο ηγέτης των Εργατικών Άτλι, συμβολίζοντας τα εθνικά χαρακτηριστικά της προσπάθειας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Τσώρτσιλ δικαιώθηκε σε όλα τα επίπεδα. Λίγους μήνες μετά τη λήξη του πολέμου, ωστόσο, τις εκλογές δεν κέρδισε ο πατέρας της νίκης Τσώρτσιλ αλλά ο Εργατικός Άτλι – και αυτό επειδή το διακύβευμα των εκλογών δεν ήταν το ποιος θα διαχειριστεί τον πόλεμο, αλλά το ποιος θα διαχειριστεί την ειρήνη. Εν τέλει, ήταν η πρόταση των Εργατικών για οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους που απεδείχθη πιο κοντά στις προτιμήσεις των Βρετανών ψηφοφόρων.

Η Τρίτη των ποιητών...

Μάτση Χατζηλαζάρου

Εθωρούσεν ο νιός πίσω απ` την αγναντεύτρα κουρτίνα




Εθωρούσεν ο νιός πίσω απ` την αγναντεύτρα κουρτίνα

Επερίμεναν οι σπιλιάδες του Αυγούστου μες στους φουσκωμένους

φλόκους.

Ένα αγιόκλημα εσκαρφάλωνε αναστενάζοντας και μοσχοβολώντας-

ίσαμε που έμπλεξε μες στο σύννεφο του δειλινού.

Τόσα δάση φλέγονται,

τόσα παγόβουνα λιώνουνε,

τόσες μανόλιες μας λιποθυμούν,

τόσοι κόμποι μας παιδεύουνε.

Εμείς ας σταθούμε γοργόνες, τα στήθια ξέσκεπα στον ήλιο
- η κεφαλή ριγμένη πίσω, τα μάτια στο κατάρτι.

Η θάλασσα είναι παντάνασσα –πλένει όλους τους καημούς μας.


Μάτση Χατζηλαζάρου ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1944-1985, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, 1989




Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί πάω ΙΣΤΑΜΕ; του Νίκου Μπίστη

Μια απάντηση θα ήταν γιατί με κάλεσαν και είμαι ευγενικός άνθρωπος. Λάθος. Ούτε όπου με καλούν για ομιλητή πάω ούτε τόσο ευγενικός είμαι. Αν η εκδήλωση ήταν επετειακού χαρακτήρα και μύριζε μούχλα θα αρνιόμουν αγενώς την πρόσκληση. Η σωστή απάντηση είναι ότι η εκδήλωση αυτή καθ’ εαυτή έχει θεματολογικό ενδιαφέρον και κυρίως ότι συνδέεται άμεσα με το επόμενο βήμα που είναι η συγκρότηση της μεγάλης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Δεν πρόκειται μόνο για ένα διήμερο κατά το οποίο θα γίνει προσπάθεια αξιολόγησης και επανεκτίμησης της πορείας ενός κόμματος που σφράγισε με την παρουσία του τη μεταπολιτευτική περίοδο. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η προσπάθεια δεν περιορίζεται εντός των τειχών και τα συμπεράσματα δεν αφορούν μόνο τον ιστορικό του μέλλοντος αλλά μπαίνουν κατευθείαν προς αξιοποίηση στον φάκελο κεντροαριστερά που ανοίγει αμέσως μετά. Το θέμα που μου πρότειναν οι διοργανωτές να παρουσιάσω δεν έχει σημασία μόνο για την αποτίμηση του παρελθόντος αλλά συνδέεται άμεσα με το επόμενο βήμα όπως θα καταλάβετε από τον τίτλο: «ΠΑΣΟΚ και η άλλη Αριστερά, μια δύσκολη σχέση». Δεν θα πω κάτι που δεν το ξέρουν οι αναγνώστες του Protagon, όσοι παρακολουθούν εδώ και τρία χρόνια τα κείμενά μου, ούτε θα αλλάξω ένα γιώτα από τους προβληματισμούς μου και την πρόταση με την οποία σας βομβαρδίζω όλη αυτή την περίοδο.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Σκέψεις για την ΔΗΜΑΡ και τον τρίτο πόλο. ---του Γιώργου Παπαμώκου

Μια κριτική ματιά στην κυβερνητική πορεία της ΔΗΜΑΡ και συγκεκριμένες στοχεύσεις για το παρόν και το μέλλον.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση δεν απέδωσε αυτό που οι ψηφοφόροι της ανέμεναν. Η ΔΗΜΑΡ ήταν πολιτικά ανίκανη να προχωρήσει τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος. Όχι γιατί τα στελέχη της ήταν γενικώς ανίκανα ή διεφθαρμένα. Αλλά για λόγoυς που ήταν πάνω από τις δυνάμεις της. Μάταια πολλοί αναλώνονται σε εσωτερικές συγκρούσεις. Οι περισσότεροι λόγοι ήταν αντικειμενικής αδυναμίας. Παραθέτω μερικούς:
1. Δεν είχε την απαιτούμενη πολιτική ισχύ που πηγάζει από τη δύναμη που της δίνει ο λαός στι εκλογές. Και αυτό κατά τη γνώμη μου θεωρείται η κύρια αιτία αποτυχίας της. Το «κόμμα του 3% έως 6-7%» δεν έχει μεγάλη ισχύ. Ακόμα και ο ρυθμιστικός της ρόλος έγινε παιγνιδάκι στους χρόνια τώρα έμπειρους μάγειρες της πολιτικής σκηνής.
2. Δεν είχε καμία κυβερνητική εμπειρία και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης.