Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

με ποιον στόχο; ---της Εσθήρ Ντεκάστρο

Η ΔΗΜΑΡ μετά τις εκλογές έθεσε έναν συγκεκριμένο πολιτικό στόχο.
Να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία.
Για να το πετύχει αυτό συγκρότησε συμμαχία με όσες πολιτικές δυνάμεις αποδέχονταν τον στόχο αυτό. Αντίθετα από ότι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε συμμαχία συγγενών ιδεολογικά δυνάμεων ανεξάρτητα από συγκεκριμένο πολιτικό στόχο (κοινός πολιτικός στόχος ο σοσιαλισμός;)
Αυτό σημαίνει ότι συμμάχησε με δυνάμεις με τις οποίες ιδεολογικά δεν συμφωνεί, επειδή προτάσσει την επιτυχία του πολιτικού στόχου! Με την αποχώρηση από την κυβέρνηση η συμμαχία αυτή διαλύεται πράγμα που σημαίνει
Α)Είτε ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί!
Β)Είτε ότι ο στόχος εγκαταλείπεται για κάποιον άλλο σημαντικότερο στόχο!
Γ)Είτε ότι ο στόχος ήταν λάθος και καθυστερημένα το αντιληφθήκαμε!
Όσο η ΔΗΜΑΡ δεν εξηγεί τι από τα όλα αυτά συμβαίνει, δεν μπορεί να πείσει κανένα ότι η επιλογή που έκανε δεν ήταν ευκαιριακή, δηλαδή ιδεολογική και χωρίς πολιτικό στόχο ,όπως είναι οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ .
Σ' αυτή την περίπτωση γιατί να μην επιλέξει κανείς μια μεγάλη ιδεολογική αγκαλιά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παρά μια μικρή όπως η ΔΗΜΑΡ!
Πρέπει λοιπόν να εξηγηθεί πολιτικά η στροφή που κάναμε διαφορετικά ο λόγος της ΔΗΜΑΡ δεν θα είναι πειστικός και να τεθεί ο νέος κύριος στόχος, (ο ίδιος ή διαφορετικός) ,ο οποίος σήμερα δεν έχει γίνει αντιληπτός.
Παραμένει η σωτηρία της χώρας από την χρεοκοπία, είναι η προστασία των κεκτημένων, είναι η προάσπιση της δημοκρατίας, είναι κάποιος άλλος;
Διότι ανάλογα με τον κύριο στόχο επιλέγονται οι κατάλληλες συμμαχίες και καθορίζονται οι επί μέρους πολιτικές.
Εσθήρ Ντεκάστρο 26-7-2013
Μέλος ΔΗΜΑΡ Λέσβου.

Ανάπτυξη – Πόσο αλήθεια τη θέλουμε; ---του Χριστόφορου Σαρδελή

Σε μια οικονομία που έχει υποστεί μια σωρευτική απώλεια του εθνικού προϊόντος κατά 25% και με την ανεργία να προσεγγίζει το 30%, θα ήταν περίεργο να μην θεωρείται η ανάπτυξη ως η πρώτη προτεραιότητα. Το ερώτημα όμως είναι τι εννοεί ο καθένας με τον όρο «ανάπτυξη» και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία για να διασφαλίσουμε μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία. Προφανώς πρέπει να διαλέξουμε δρόμο διαφορετικό απ’ αυτόν που, έπειτα από πολλά χρόνια «ανάπτυξης», οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.
Με τον εθισμό στην επί δεκαετίες τόνωση της εγχώριας ζήτησης, το πολιτικό αίτημα για άμεση μεταφορά πόρων από τα κοινοτικά ταμεία για τα έργα του ΕΣΠΑ, όπως και η ενίσχυση της ρευστότητας είναι εύλογο, αλλά και πολιτικά ανώδυνο . Η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, με το πραγματικό ΑΕΠ να υπολείπεται κατά 14,4% του δυνητικού σύμφωνα με τη Eurostat, πληροί όλα τα βασικά κριτήρια για μια κλασική Κεϊνσιανή παρέμβαση. Ένα τέτοιο αίτημα μπορούν να προσυπογράψουν οι οικονομολόγοι των περισσοτέρων σχολών σκέψης και, φυσικά, όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Όμως, παρεμβάσεις αυτού του είδους ανήκουν στην κατηγορία της σταθεροποιητικής πολιτικής, όχι της αναπτυξιακής. Η ατζέντα της ανάπτυξης φέρνει στο προσκήνιο άλλους δρόμους σκέψης, σχεδόν ξένους με τις πολιτικές παραδόσεις που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ---του Γεράσιμου Γεωργάτου

Παλιότερα τα σπίτια μας, μαζί με τα τρακτέρ των αγροτών, κινδύνευαν από τους κομμουνιστές. Σήμερα το ιερό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του Έλληνα απειλείται από τις τράπεζες, τους ξένους επενδυτικούς οίκους και την τρόικα. Εδώ και κάμποσο καιρό διαχέεται η πληροφορία ότι οι ελληνικές τράπεζες πωλούν τα κόκκινα δάνεια αγοράς κατοικίας σε ξένους διεθνείς επενδυτικούς ομίλους, σε τιμή χαμηλότερη από την ονομαστική τους αξία, εκχωρώντας τους φυσικά και το δικαίωμα είσπραξης των οφειλομένων. Ταυτόχρονα αναγγέλλεται ότι δεν πρόκειται να δοθεί παράταση στην αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, που λήγει τέλος του 2013, κατ` απαίτηση της τρόικας. Πλήρες λοιπόν το σενάριο, με ξένους οίκους και τρόικα να ετοιμάζονται να αρπάξουν τις περιουσίες των Ελλήνων και σύμπασα η αντιπολίτευση μαζί με τους λαϊκιστές της συμπολίτευσης να ετοιμάζονται να υψώσουν τείχη αντίστασης στην επερχόμενη λεηλασία.
Είναι όμως έτσι; Γιατί μια δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, για όποιον θέλει να την κάνει, γεννά ορισμένα ερωτηματικά και προβληματισμούς.
Πρώτον, η πώληση των κόκκινων δανείων από τις τράπεζες δεν αποτελεί κάποια περίεργη, αλλά συνηθισμένη διεθνή πρακτική. Προτιμούν να εισπράξουν λιγότερα αλλά σίγουρα, μειώνοντας το ρίσκο το οποίο μεταφέρεται στους επενδυτικούς οίκους. Η δράση των επενδυτικών οίκων υπόκειται στην εθνική νομοθεσία. Συνεπώς οποιοσδήποτε διακανονισμός για την αποπληρωμή των κόκκινων δανείων εξαρτάται από το πλαίσιο που ισχύει ή θα θεσπίσει η ελληνική κυβέρνηση.


Τα δύσκολα μονοπάτια της ΔΗΜΑΡ ---του Στάθη Κουρνιώτη

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013 άλλαξε δραματικά την παρουσία του κόμματος στην ελληνική πολιτική σκηνή. Για κάποιους, σίγουρα για την ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ που έλαβε την απόφαση, η κίνηση αυτή αποτελεί υπεράσπιση των πολιτικών θέσεων του κόμματος και, επομένως, λογικό βήμα, δεδομένης της πολιτικής της κυβέρνησης και της επικυριαρχίας της ΝΔ σε αυτή. Για κάποιους άλλους, εντός αλλά και εκτός των γραμμών της ΔΗΜΑΡ, η κίνηση αυτή αποτελεί υποχώρηση σε σχέση με ένα από τα βασικά συνθήματα δημιουργίας του κόμματος πριν τρία μόνο χρόνια, που μιλά για «κυβερνώσα» αριστερά. Πέρα από τους κραδασμούς που επήλθαν στην κομματική βάση του ίδιου του κόμματος, υπήρξαν και σημαντικές επιδράσεις σε γειτονικούς πολιτικούς χώρους. Είναι προφανές ότι η κίνηση άλλαξε τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο στον κυβερνητικό ανασχηματισμό που ακολούθησε, αναβάθμισε το ρόλο του και μετά και τις τελευταίες καλοκαιρινές δημοσκοπήσεις, θέλει να προβάλει και πάλι ως ο κυρίαρχος πολιτικός χώρος στην κεντροαριστερά.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Υπάρχουν και καλά νέα στον ορίζοντα... του Κώστα Στούπα

Η μεταπολίτευση παρέλαβε την Ελλάδα με χρέος κοντά στο 25% του ΑΕΠ και την παρέδωσε χρεοκοπημένη, χωρίς πλήρη εθνική κυριαρχία υπό την κηδεμονία δανειστών. Κυρίως όμως, την παρέδωσε ηθικά και κοινωνικά χρεοκοπημένη λόγω του εθισμού μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού σε μια παρασιτική αντίληψη της διαβίωσης.
Δηλαδή, πολίτες και επιχειρήσεις που επιζητούν την υλική ευημερία μέσω της πελατειακής παρασιτίας στο δημόσιο.
Στην οικονομία αν κυκλοφορούν δυο νομίσματα ταυτόχρονα ένα καλό δηλ. ανόθευτο, με αταλάντευτη αξία και ένα κακό νοθευμένο, με αμφισβητούμενη και εύκολα μεταβαλλόμενη αξία, οι πολίτες προτιμούν να αποθησαυρίζουν το πρώτο και να χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους το δεύτερο.
Μετά από λίγο, το πρώτο εξαφανίζεται από την κυκλοφορία και κυριαρχεί μόνο το δεύτερο.

Η ελληνική δημοσιογραφία στο μεταίχμιο των εποχών ---του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία αντιλαμβάνεται το ρόλο και τη λειτουργία του Τύπου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος ο Τύπος αντιλαμβάνεται τη θέση του και τη σχέση του με την κοινωνία, είναι ένα από τα κομβικά σημεία της σύγχρονης μεταβιομηχανικής κοινωνίας.
Παρά τις όποιες στρεβλώσεις, παρά τις όποιες παρεκτροπές, στον Τύπο οφείλουμε την αποκάλυψη των καταχρήσεων της εξουσίας, - πολιτικής και οικονομικής,- στον Τύπο οφείλουμε τις αποκαλύψεις των σκανδάλων, στον Τύπο, τέλος, απευθύνονται οι αδύνατοι για να βρουν προστασία. Την ίδια στιγμή, από τον τρόπο με τον οποίο μια κοινωνία ελέγχει αλλά και προστατεύει τον Τύπο κρίνεται και η ποιότητα του δημοκρατικού της καθεστώτος, κρίνεται η ίδια η λειτουργία του πολιτεύματος.
Εκ της θέσεως του ο Τύπος αποτελεί έναν πανίσχυρο θύλακα εξουσίας, γι’ αυτό και στις προηγμένες χώρες λαμβάνονται θεσμικές πρωτοβουλίες για τον περιορισμό αυτής της εξουσίας αφενός, και, την παρεμπόδιση διαπλοκής του με τα πολιτικά και οικονομικά συμφέρονται. Η κατάσταση αυτή είναι μια πάλη στο διηνεκές και δεν έχει χαρακτηριστικά στατικά ή εφάπαξ.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Η Σούπα του Οπάριν ...του Αριστείδη Χατζή

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τρία βήματα πίσω για κάθε βήμα μπροστά. Ενώ υποτίθεται γίνεται από την ηγετική ομάδα του μια συντονισμένη προσπάθεια μετεξέλιξής του σε ένα κεντροαριστερό κόμμα που θα επιδεικνύει την αναγκαία σοβαρότητα για να διεκδικήσει πειστικά την εξουσία την ίδια στιγμή η μία γκάφα διαδέχεται την άλλη.
Είναι όμως γκάφες; Νομίζω πως όχι.
Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η Ελλάδα δεν σηκώνει ένα σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, έστω λίγο πιο ριζοσπαστικό από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Ένα κόμμα που θα δίνει έμφαση στο κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα, θα έχει όλες τις αριστερές ευαισθησίες αλλά θα εμπνέει ταυτόχρονα εμπιστοσύνη πως δεν θα πετάξει τη χώρα στο παγόβουνο με την πρώτη ευκαιρία.
Δυστυχώς αυτό που ζητά η «πολιτική αγορά» είναι να καλυφθεί γρήγορα το κενό του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, δηλαδή ζητά ουσιαστικά ένα νέο λούμπεν, δημαγωγικό και λαϊκιστικό, θρασύδειλα πατριωτικό και ψευτο-τσαμπουκαλίδικο κόμμα. Ένα κόμμα που θα υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, που θα σε κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα σου αλλά θα το ευχαριστιέσαι που θα σε αντιμετωπίζει ως κακομαθημένο νήπιο.

Το μακρύ καλοκαίρι της Κεντροαριστεράς ...της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΠΑΝΟΥ

Τι σχέση έχει ο Χρήστος Παπουτσής με την (δύσκολη) προσπάθεια ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς; Μεγάλη. Ο διορισμός του στην Παγκόσμια Τράπεζα επηρέασε πολύ όσους από τους εμπλεκόμενους στην περιπέτεια για ανασυγκρότηση του ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πίστευαν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Ο Ευ. Βενιζέλος, με την επιλογή του αυτή, τους αφαίρεσε κάθε επιχείρημα για να υποστηρίζουν ότι ένα νέος ενιαίος μεταρρυθμιστικός τρίτος πόλος μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από μια διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ που άλλαξε. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε.
Ο Οκτώβριος θα είναι ο καθοριστικός μήνας για την υπόθεση της Κεντροαριστεράς που υποφέρει από τα βάρη των αμαρτιών του παρελθόντος (ΠΑΣΟΚ), την ελλειψη αξιοπιστίας και πρότασης (ΔΗΜΑΡ), τον κατακερματισμό και τη σκλήρυνση του διπολισμού, την υποχώρηση της δημοκρατίας και του πολιτικού ορθολογισμού. Αν τότε δεν εμφανιστεί ένα νέο σχήμα με κάποια δυναμική, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα υπάρξει κάποια σοβαρή εξέλιξη μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Ναι, είναι αλήθεια! ---του Παναγιώτη Καρκατσούλη

Ναι, είναι αλήθεια! Οι Γερμανοί μέσω του ινστιτούτου παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής του Κιέλου προτείνουν ευθαρσώς να αναλάβουν αυτοί τις μεταρρυθμίσεις- για την ακρίβεια η διεθνής κοινότητα μέσω αυτών- αφού οι Έλληνες απέδειξαν ότι δεν μπορούν να τις κάνουν. Μάλιστα, η ελληνική δημόσια διοίκηση αποτελεί, κατ’ αυτούς, τον βασικό ανασταλτικό παράγοντα στην προώθησή τους.
Αναμενόμενη είδηση για όσους δεν θέλουν να βαυκαλίζονται με τα μεταρρυθμιστικά φληναφήματα των κυβερνήσεων των Μνημονίων.
Μεταρρυθμίσεις λειτουργικού χαρακτήρα στην ελληνική δημόσια διοίκηση, όντως, δεν γίνονται- κι αυτές, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν τις έχει εμποδίσει η κρατική διοίκηση, όπως ισχυρίζονται οι Γερμανοί για δικούς τους λόγους, αλλά οι Έλληνες κυβερνώντες. Έχουν μάλιστα και ονόματα: Ποιος «έθαψε» το σχέδιο αναμόρφωσης του κράτους που είχε εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και είχε γίνει δεκτό από τον τότε αρμόδιο Υπουργό Γιάννη Ραγκούση; Δεν ήταν ο κ. Ρέππας ο οποίος ακύρωσε όλο τον σχεδιασμό που υπήρχε μέχρι τότε, επικουρούμενος από τους Υφυπουργούς Ρόβλια και Τζωρτζάκη; Δεν καλύφθηκαν όλοι αυτοί πίσω από ένα ανύπαρκτο σχέδιο που υποτίθεται ότι είχαν εκπονήσει κάποιοι «Γάλλοι ειδικοί»; Δεν επικαλέστηκε ακριβώς τα ίδια ο επόμενος μοιραίος Υπουργός Μανιτάκης του οποίου ο μεταρρυθμιστικός οίστρος άνοιξε την κερκόπορτα των απολύσεων;

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Οι «φιλανθρωπίες» του ΣΥΡΙΖΑ απειλούν τη Δημοκρατία; ---"Ροϊδη εμμονές"

Παραθέτω αποσπάσματα από άρθρο του καθηγητή Ν.Μαραντζίδη (Ν.Μ.) στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18/07/13 «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας σώσει από την πείνα»).
——Μετά από σιωπή πολλών ημερών του απάντησε (24.6) ο καθηγητής κ.Πιζάνιας, που κατέφυγε σε αφορισμούς, τοποθετώντας το συνάδελφό του, ως ανορθολογιστή, δεξιότερα των Κολλυβάδων, λησμονώντας πως τώρα πιά ο ΣΥΡΙΖΑ κολακεύει, συνομιλεί, συγκαλύπτει και δηλώνει πως έχει παράλληλους στόχους με τους υψηλόβαθμους Κολλυβάδες.
——Ο κ.Ν.Μ. δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Είναι νομίζω σοβαρός επιστήμονας και είχε το θάρρος να αγγίζει ακόμη και «απαγορευμένα» θέματα όπως οι Τουρκόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Πόντιοι που συνεργάστηκαν με το ναζιστικό στρατό Κατοχής στη Β.Ελλάδα («Γιασσασίν Μιλιέτ»-Πανεπ.Εκδ.Κρήτης-2001). Γράφει λοιπόν στην εφημερίδα: «…..Τα συσσίτια του ΕΑΜ πράγματι συνέβαλαν στο να γλιτώσουν από τον θάνατο πολλοί άνθρωποι στα χρόνια της Κατοχής – αν και αυτό που ξέχασε να πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως το ίδιο ακριβώς έκαναν και η Εκκλησία της Ελλάδας, ο Ερυθρός Σταυρός και η UNRA αργότερα.

Πρόβες αίματος ---του Νίκου Μπίστη

Την ιστορική φράση του Ηλία Ηλιού «θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα» χρησιμοποίησε ο Γιώργος Καμίνης προειδοποιώντας τους Χρυσαυγίτες. Η φράση του Ηλιού, όταν ειπώθηκε, είχε δυο αποδέκτες. Σε πρώτο και εμφανές επίπεδο τους αντιπάλους, τη μετεμφυλιακή Δεξιά, το παλάτι και το συνεργαζόμενο παρακράτος. Σε δεύτερο τους νεολαίους της Αριστεράς που έβραζε το αίμα τους από την αγανάκτηση και τις διώξεις και, κυρίως, την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ που στην κηδεία του Λαμπράκη έφτασε να διαγνώσει περίπου προεπαναστατική κατάσταση και έκανε κριτική στην ΕΔΑ και το εδώ κλιμάκιο του κόμματος γιατί δεν αξιοποίησε την ευκαιρία «με τόσο κόσμο στους δρόμους».
Το μήνυμα ήταν σαφές και προς τους συντρόφους του, όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Γρηγόρης Γιάνναρος, μέλος τότε του Προεδρείου των Λαμπράκηδων: «Συγκροτηθείτε, μην απαντάτε στις προκλήσεις, αφήστε τα αντάρτικα τραγούδια, άλλη είναι η δουλειά σας τώρα». Πρώτος από όλο τον πολιτικό κόσμο ο Ηλιού είχε κατανοήσει τη σημασία της δημοκρατικής νομιμότητας για την ομαλή πορεία του τόπου. Φίλοι (για αυτούς που έγραψε όταν αποχωρούσε το 1981 από την πολιτική ότι «δεν αφήσαν πεπονόφλουδα που να μην την πατήσουν») και εχθροί αγνόησαν τη προειδοποίηση και στις 21 Απριλίου βρέθηκαν κρατούμενοι στον Διόνυσο μαζί να απορούν και να εξίστανται...

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Επιφανείς γέροντες του Σταύρου Τσακυράκη

Το 1995 σκέφτηκα να καλέσω τον Norberto Bobbio για μια ομιλία στην Αθήνα με θέμα το μέλλον της Αριστεράς. Αρνήθηκε την πρόσκληση λέγοντας ότι βρίσκεται προς το τέλος της ζωής του και δεν είχε τίποτα να πει για το μέλλον. Ήταν 86 χρονών και έζησε άλλα 8 χρόνια. «Κάνω τον απολογισμό της ζωής μου», είπε, «δεν βλέπω πια μπροστά αλλά πίσω».
Ο Bobbio μου έρχεται στο μυαλό, όποτε διαβάζω δηλώσεις των επιφανών γερόντων της εποχής μας, του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου. Σε αυτές δεν υπάρχει ίχνος απολογισμού της μακράς και πολυτάραχης ζωής τους. Το παρελθόν είναι πάντα ένδοξο, γεμάτο επιτεύγματα. Δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή νύξη για τυχόν λάθη ή αστοχίες.
Αν περιορίζονταν απλώς να τα βλέπουν όλα καλώς καμωμένα, δεν θα ήταν κομψό να τους ταράξουμε υπενθυμίζοντας τις πολλές αμφισβητούμενες επιλογές της ζωής τους. Να, όμως, που δεν μας αφήνουν να σεβαστούμε την ηλικία τους. Δεν περιορίζονται στην αγιογραφία του παρελθόντος αλλά επιμένουν να θεωρούν ότι τους πέφτει ηγετικός ρόλος για το μέλλον. Συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, κινήσεις και συνιστώσες, ανοίγουν μέτωπα, καταγγέλουν εχθρούς, συντάσσουν κείμενα που επιδιώκουν να καθορίσουν την πορεία της χώρας.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Εκτός θέματος, εντός στόχου… της Ντόρας Τσικαρδάνη

Συζητώντας το Κοινοβούλιο για τους «Κανόνες ρύθμισης της αγοράς προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών», αμήχανο και σιωπηλό παρακολούθησε —και μαζί μ’ αυτό και η ελληνική κοινωνία— την επίθεση Ζαρούλια, βουλευτή της Χ.Α., στον αντιπρόεδρο της Βουλής κ. Δραγασάκη, με περιεχόμενο ανάξιο αναπαραγωγής. Επίθεση εκτός τόπου και θέματος, εκτός φάσεως και σαφώς χυδαία — ως γνωστόν όμως η χυδαιότητα είναι αδύνατον να απαντηθεί…

Παρά τον έντονα προσωπικό χαρακτήρα της επίθεσης, ισχυρίζομαι ότι αυτή στόχευε κατά του κοινοβουλευτισμού και όχι κατά του Δραγασάκη. Με τον γκροτέσκο έως καρναβαλικό χαρακτήρα των παρεμβάσεων της κυρίας και των ομοϊδεατών της, διά της καταδείξεως «ενόχων» και «συνενόχων», «βολεμένων» και μη, εκείνο που επιχειρείται να πληγεί είναι η αξία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: Απαξίωση της αντιπροσωπευτικότητας, διά της απαξιώσεως των αντιπροσώπων. Είναι προφανές ότι, στην επιχείρηση αυτή, ως αρωγοί προστρέχουν εθελοντικά πλείστα μέλη του κοινοβουλίου, αυτοαπαξιωνόμενα…

Μη φεύγεις, θηρίο ...του Αύγουστου Κορτώ

Η αποποίηση της ενοχής είναι μια βαθύτατα ανθρώπινη παρόρμηση – άλλοτε ως άμυνα κι άλλοτε ως δικαιολογία, ο ένοχος (ή ο συνένοχος) βαρυγκωμά υπό το άχθος των τύψεων, και κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να τις αποτινάξει, και να διαχωρίσει εαυτόν από τις πράξεις του και τις συνέπειές τους.
Μια τέτοια συλλογική δυσφορία βιώνουμε πολλοί Έλληνες τα τελευταία χρόνια, παρατηρώντας οργισμένοι, έντρομοι κι αποτροπιασμένοι, την άνοδο της δημοτικότητας της Χρυσής Αυγής και την ολοένα ευρύτερη διάδοση της ιδεολογίας μίσους που συνθέτει τον πυρήνα της. Όσο κι αν θα θέλαμε να περιχαρακώσουμε τους ψηφοφόρους της ως ξένο σώμα, η φοβική αυτή αντίδραση από μόνη της μαρτυρά πόσο γνώριμοι μας είναι κατά βάθος, και σε ορισμένες περιπτώσεις, πόσο όμοιοι: εάν ο ίδιος ο Άιχμαν, ο άνθρωπος που εκπόνησε την "τελική λύση", δεν ήταν εντέλει ανθρωπόμορφο τέρας αλλά ένας τεχνοκράτης που δρούσε υπό τις οδηγίες του εντολέα του, τότε σαφώς κι εμείς δεν ζούμε περιτριγυρισμένοι από τέρατα.

Βρούτσης: Το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο

Νέες ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα προανήγγειλε ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, μιλώντας σήμερα, Τετάρτη, στον τηλεοπτικό σταθμό Mega. Ο υπουργός Εργασίας τόνισε πως το ασφαλιστικό «δεν είναι βιώσιμο» με τη σημερινή του μορφή και αναφέρθηκε στην ανάγκη «εκ θεμελίων» αλλαγής του συστήματος.
Υπενθυμίζεται πως κατά την ομιλία του προ ημερών για το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών στην Ολομέλεια της Βουλής ο κ. Βρούτσης είχε δεσμευθεί για μια νέα μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα αρχής γενομένης μετά το καλοκαίρι, με τη θέσπιση ενιαίων κανόνων λειτουργίας του ασφαλιστικού συστήματος και ενιαίο τρόπο είσπραξης των οφειλών.
Ο υπουργός Εργασίας μιλώντας στο Mega αναφέρθηκε στη χρηματοδότηση των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, λέγοντας ότι η αναζήτηση των χρημάτων για την καταβολή συντάξεων από τα Ταμεία δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Αναφορικά με τη ρύθμιση οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποδώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, ο κ. Βρούτσης ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη όμοια ρύθμιση στο μέλλον.
Τέλος, αναφορικά με τις συντάξεις «μαϊμού» είπε πως αυτές ανέρχονταν σε 55.000 και πως απαιτήθηκαν μόλις 7 μήνες για να εντοπισθούν και να σταματήσει η παροχή τους. Επεσήμανε δε δεικτικά πως ήταν απλά θέμα πολιτικής βούλησης.


από το http://tvxs.gr

Κάν’ το όπως ο δήμαρχος... Του Πάσχου Μανδραβέλη

Παρά την ισοπεδωτική γκρίνια για το πολιτικό σύστημα υπήρξαν περιπτώσεις που το κράτος μειώθηκε και υπάλληλοί του έφυγαν. Είχαμε την μεγάλη έξοδο των 32.000 Stagiers στα τέλη του 2009. Μετά τη διακοπή 60.000 συμβάσεων στο Δημόσιο το 2010-2011. Υπήρξε και η μείωση, λόγω «Καλλικράτη», άλλων 9.100 αμειβόμενων θέσεων αιρετών Διοικητικών Συμβουλίων κ.λπ. Βεβαίως όλα αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό των όρων που εφευρέθηκαν κατόπιν (κινητικότητα, διαθεσιμότητα κ.λπ.) για να μην γίνει τίποτε, αλλά αν κοιτάξουμε τη συνολική εικόνα της Δημόσιας Διοίκησης θα βρούμε πολλά success stories, τα οποία μάλιστα καταγράφει και η τρόικα στις εκθέσεις της.
Στον δημοτικό ραδιοσταθμό της Αθήνας 984, για παράδειγμα, από τα 347 άτομα που εργαζόταν (και κάποια «δούλευαν») στις 31/12/2010, δύο χρόνια μετά είχαν μείνει 231 και χωρίς ο σταθμός να κλείσει ούτε ώρα. Το κόστος μισθοδοσίας του μειώθηκε κατά 40%, συμπεριλαμβανομένου του κόστους αποζημιώσεων όσων έφυγαν. Παρένθεση: εντυπωσιακή είναι και η μείωση σε «γραφική ύλη και αναλώσιμα». Από 125.000 ευρώ (!) το 2010 σε 18.500 το 2011, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο με τις σπατάλες του Δημοσίου.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Η ζωή μου τέλειωσε και δεν το πρόσεξε κανείς… του Αργύρη Κωστάκη

Στην υπέροχη δραματική κινηματογραφική ταινία Company men, ο πρωταγωνιστής Μπεν Άφλεκ, ένας απολυμένος σαραντάρης λόγω περικοπών στην εταιρία που εργαζόταν, λέει κάποια στιγμή στη γυναίκα του «η ζωή μου τελείωσε και δεν το πρόσεξε κανείς«.
Αυτή η φράση, αυτές οι εννέα λέξεις, αντικατοπτρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας για εκατομμύρια ανθρώπους. Οι ζωές τους τέλειωσαν και δεν το πρόσεξε κανείς!
Κι εκτός από τους πολιτικούς καννίβαλους Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ που καταβαράθρωσαν τη χώρα μας, δεν το πρόσεξε και η Αριστερά που έπαιξε το βρώμικο παιχνίδι του επαγγελματικού συνδικαλισμού.
Πώς εξηγείται αλλιώς -για παράδειγμα- ο θρυλικός Ανδρέας Κολλάς, ο συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ ο οποίος δημοσίως στην Ομόνοια ξεβράκωνε τους συναδέλφους του στα λεωφορεία επειδή είχαν διαφορετική άποψη, στην εποχή Μητσοτάκη θα θυμούνται οι παλιότεροι. Τώρα ο Κολλάς έχει βρει κομματική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ!

Οι αντιστασιακοί ---της Σώτης Τριανταφύλλου

Η εκτίμηση ότι η χώρα μας τελεί υπό δικτατορικό καθεστώς («χούντα», «Κατοχή») οδηγεί στην ένδυση πολλών δημιουργών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και διασκεδαστών με τα χρώματα του αντιστασιακού. Συγγραφείς, τραγουδιστές, μέλη της νομενκλατούρας και ινδάλματα της λαϊκής ψυχαγωγίας εμφανίζονται ως μεγαλόστομοι επαναστάτες, πατριώτες και ανατροπείς: μετά από κάμποσα χρόνια λήθαργου και επιθετικού νεοπλουτισμού, δεβαριεσισμού και γραφειοκρατικής αριστεροσύνης, διάφοροι «επώνυμοι» κολακεύουν το κοινό τους πασχίζοντας να γίνουν συμπαθητικοί - άρα, να διατηρήσουν τη δημοτικότητα και, κυρίως, την εμπορικότητά τους. Άνθρωποι άσχετοι προς την πολιτική, μικροαστοί, βολεμένοι, αγράμματοι, εσωστρεφείς και εγωκεντρικοί, κάνουν οψίμως επίδειξη κοινωνικής συνείδησης - και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις γνωρίζουν επιτυχία και προσβλέπουν στην εξουσία, όσοι ενδιαφέρονται να αρέσουν, προσχωρούν στους επικείμενους νικητές. Δώστε στον λαό ό,τι θέλει, πείτε του ό,τι του αρέσει να ακούει. Εξάλλου, ποτέ δεν βλάπτει να τα έχουμε καλά με τους κυβερνώντες του εγγύς μέλλοντος, ειδικά όταν υπόσχονται νέα τάξη πραγμάτων: ίσως δοθούν καινούργιες ευκαιρίες σε καινούργιους συμβιβασίες.

Ώρα να τελειώνουμε... του Ανδρέα Παπαδόπουλου

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», τραγούδαγε σε άλλες εποχές ο Νίκος Παπάζογλου. Με την ανοχή του στιχουργού, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του για να περιγράψουμε πολλές από τις σημερινές καταστάσεις, αλλά και πολλά από τα πρόσωπα που επηρεάζουν ή καθορίζουν την επικαιρότητα. Υπάρχουν πολλά, χαρακτηριστικά και εν πολλοίς αποκαρδιωτικά παραδείγματα. Ενδεικτικά και σχηματικά:

Παράδειγμα πρώτον, η «περίπτωση Παπουτσή». Η τοποθέτησή του Χρήστου Παπουτσή στη θέση του εκπροσώπου μας στην Παγκόσμια Τράπεζα δείχνει ότι «τα δικά μας παιδιά» ποτέ δεν χάνονται. Μιλάμε για ένα πρόσωπο το οποίο, σε όποια θέση και αν τοποθετήθηκε (και ήταν πολλές), άφησε συντρίμμια. Πέραν, βεβαίως, από τη… «σοσιαλιστικο-λαϊκιστική» ρητορική με την οποία έχει δηλητηριάσει γενιές και γενιές. Πόσα τέτοια πρόσωπα άραγε δεν τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού;

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Τα δίκια και τα άδικα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. ---του Γεράσιμου Γεωργάτου

Ο κος Σόιμπλε είναι ένας συντηρητικός και ρεαλιστής πολιτικός. Ο λόγος του δεν στοχεύει στην αμφισβήτηση και στην υπέρβαση του υπάρχοντος, εξάλλου γι` αυτό είναι συντηρητικός, αλλά στην προσαρμογή και στην εύρυθμη λειτουργία εντός του κυρίαρχου πολιτικού παραδείγματος.
Με δεδομένο το παραπάνω πλαίσιο, η δημιουργία του Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου προικοδοτημένου με 450 εκ ευρώ για την ενίσχυση της ρευστότητας μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα είναι μια ουσιαστική βαθιά ανάσα που θα κατευθύνεται επιτέλους άμεσα στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς τη μεσολάβηση κυβερνητικών παραγόντων, φορέων της αυτοδιοίκησης και άλλων πελατειακών μεσολαβητών. Μένει να επιβεβαιωθεί, γιατί σ' αυτή τη χώρα έχει φοβηθεί το μάτι μας ακόμα και τις «προοδευτικές δυνάμεις»…
Αρνήθηκε κατηγορηματικά την πιθανότητα νέου κουρέματος του ελληνικού χρέους. Εν όψει γερμανικών εκλογών, τον προσεχή Σεπτέμβριο, τα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων δεν μπορεί να φαίνεται ότι ξοδεύονται για τα ελλείμματα άλλων χωρών, τη στιγμή μάλιστα που το θέμα κυριαρχεί στον προεκλογικό αγώνα στην πατρίδα του. Επιπλέον, ένα νέο κούρεμα, καθώς αφορά ομόλογα, θα κλόνιζε περαιτέρω την εμπιστοσύνη των αγορών όχι μόνο στην ελληνική, αλλά γενικότερα στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Περί Αριστεράς και ευθύνης ---του Παύλου Τσίμα

Μία αριστερή κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση μιας χώρας σε αναβρασμό, που απειλείται με αφανισμό στη χειρότερη στιγμή της κρίσης. Ολοι προβλέπουν ναυάγιο. Αλλά η Αριστερά καταφέρνει να κρατήσει το πλοίο στον αφρό, ο Πολ Κρούγκμαν τη λούζει με επαίνους και ακόμη και το ΔΝΤ δηλώνει ενθουσιασμένο με τις επιδόσεις της!
Σενάριο πολιτικής φαντασίας, βγαλμένο από τα πρακτικά του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ή από όνειρο στελέχους της ΔΗΜΑΡ; Οχι. Συνέβη στ' αλήθεια. Σε μια μακρινή και εξωτική γωνιά της Ευρώπης - στην Ισλανδία. Και καθώς εκπρόσωπος από το «αδελφό» ισλανδικό κόμμα δεν παρέστη στο Συνέδριο, θα επιχειρήσω να μεταφέρω εδώ την εμπειρία του.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90, λοιπόν, όταν η ισλανδική Αριστερά αποφάσισε να ενωθεί σε μια Σοσιαλδημοκρατική Συμμαχία, οι πιο ριζοσπαστικές, οικολογικές και κομμουνιστογενείς συνιστώσες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν και ίδρυσαν το Κίνημα Αριστερών - Πρασίνων, με ηγέτη τον - όνομα γλωσσοδέτης, όπως όλα τα ονόματα στο νησί - Σταϊνγκρίμουρ Σιγκφούσον.

Η αναγκαία αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης και η υποκρισία του πολιτικού συστήματος

Ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα προς την κατεύθυνση της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ακόμα και στις περιπτώσεις οργανισμών που κατά καιρούς ηγήθηκαν άνθρωποι με τα κατάλληλα προσόντα, αυτοί ‘ξηλώθηκαν’ για να μπουν στη θέση τους κομματικά στελέχη, τις περισσότερες φορές αποτυχόντες υποψήφιοι πολιτευτές (πρώην νομάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές κλπ), καταπατώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας. Ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση έχει δυστυχώς και η ΔΗΜΑΡ, η οποία όσο ήταν στην κυβέρνηση, αντί να προωθήσει ένα ανοιχτό σύστημα διακυβέρνησης υπερασπίστηκε και υπηρέτησε την αναχρονιστική λογική του παλαιοκομματικού κράτους. Ευθύνη έχει και η αξιωματική αντιπολίτευση καθώς είναι απρόθυμη να προωθήσει οποιαδήποτε πραγματική αλλαγή και να συγκρουστεί με τα πάσης φύσεως συντεχνιακά συμφέροντα, βολευόμενη στην καταγγελία των μνημονίων.


Οι συνέπειες αυτής της πρακτικής είναι ανυπολόγιστες στην προσπάθεια για το ξεπέρασμα της κρίσης, που τα τελευταία τρία χρόνια ταλανίζει τη χώρα και θέτει από καιρού εις καιρόν υπό αίρεση την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ο κατακερματισμός και ο φατριασμός της ελληνικής κοινωνίας, απαιτούν άλλες λύσεις ---του Κώστα Χαϊνά

Λίγα χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου. Ακόμη και ο Μιαούλης, ο εθνικός μας πυρπολητής, δεν δίστασε να πυρπολήσει τον ελληνικό στόλο, όταν κάποια στιγμή η κεντρική Κυβέρνηση δεν δέχθηκε να εξαιρεθεί η Ύδρα από την καταβολή φόρων. Η κάθε φατρία, είχε ως μόνο στόχο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων της φατρίας και τίποτα περισσότερο, ακόμη και με τη ένοπλη βία. Μετά την απελευθέρωση αυτός ο φατριασμός σημάδεψε όχι μόνο τα πρώτα χρόνια της μετεπαναστατικής Ελλάδας, αλλά αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας μέχρι σήμερα. Απλά μετεξελίχθηκε.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Η βαριά σκιά του Ανδρέα ---του Νίκου Μπίστη

Το ξεπέρασμα του γεννήτορα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αποτελεί όμως αναγκαία προϋπόθεση για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να συμβάλει στη συγκρότηση μιας σύγχρονης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστερής παράταξης. Οπου το βάρος θα πέφτει στον προσδιορισμό «μεταρρυθμιστική». Η συνολική, εκτός τόπου και ιστορικού χρόνου απαξίωση του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Βορίδη -που σε τελευταία ανάλυση πολιτικά ωφελεί τους αρνητές της μεταπολίτευσης- απαντήθηκε με λάθος τρόπο. Με τη συνολική, περίπου αταβιστική, υπεράσπιση μιας πολιτικής παράδοσης που σήμερα όχι μόνο δεν έχει προωθητική δύναμη, αλλά ευθέως διεκδικείται από τις αντιμεταρρυθμιστικές δυνάμεις.

Ο Καραμανλής και οι καραμανλικοί δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν τον υποδόριο θαυμασμό τους, ενώ ο Τσίπρας απροκάλυπτα προσπαθεί να διεκδικήσει την πολιτική παράδοση και να μιμηθεί το ύφος του Ανδρέα, ενώ ενσωματώνει μαζικά τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς επιγόνους του. Αντιθέτως, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσο η δεξιά όσο και η αριστερή αντιμεταρρύθμιση στρέφονται με πάθος κατά της σοσιαλδημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, της περιόδου Σημίτη.

Αφιέρωμα του TIME στον Γ. Καμίνη

Αφιέρωμα στον δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη, επιχειρεί η διαδικτυακή έκδοση του TIME, αναφέροντας στον τίτλο του, ότι αποτελεί μια νηφάλια φωνή σε μία πόλη των άκρων.

Το ΤΙΜΕ σημειώνει ότι ο Γιώργος Καμίνης έχει ανοίξει μέτωπα τόσο με την νεοεμφανιζόμενη νεοναζιστική ακροδεξιά όσο και με εξτρεμιστικά κομμάτια της Αριστεράς, με τους οποίους βρίσκεται σε αντιπαράθεση σε μία σειρά από θέματα, όπως είναι τα συσσίτια του μίσους, μόνο για έλληνες, ή τις καταλήψεις κτιρίων.


http://world.time.com/2013/07/12/the-mayor-of-athens-a-sober-voice-in-a-world-of-extremes/#ixzz2YtxiEXFh

Αναλυτικά το πλήρες κείμενο του TIME

Οι αριθμοί της ανεργίας ---του Σπύρου Σεραφείμ

Η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) ανακοίνωσε εξαιρετικά ενδιαφέροντα νούμερα που αφορούν στην ανεργία στη χώρα μας. Ό,τι βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, δηλαδή.

Στο 26,9% εκτινάχθηκε το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα τον Απρίλιο εφέτος, από 23,1% τον Απρίλιο 2012 και 26,8% το Μάρτιο 2013. Με αυτό το ποσοστό φτιάχνεις κυβέρνηση, δηλαδή. Οι (καταγεγραμμένοι) άνεργοι, πλέον, ανέρχονται σε 1.337.051 άτομα. Περίπου έξι στους δέκα νέους, σε ηλικία 15- 24 ετών, είναι άνεργοι (ποσοστό 57,5%) και, εάν έχουν τη δυνατότητα, αναζητούν εργασία στο εξωτερικό, όποιος μπορεί, φεύγει.

Από τον Απρίλιο 2010, εκείνο τον Απρίλη τον ψεύτη που αναγγέλθηκε η προσφυγή στο Μνημόνιο με φόντο το Καστελόριζο, το ποσοστό των ανέργων αυξήθηκε κατά 15,1 μονάδες και ο αριθμός τους κατά 745.650 άτομα. Το επόμενο διάστημα, που θα απολυθούν πολλοί εργαζόμενοι από τον δημόσιο τομέα δια της «κινητικότητας», το ποσοστό της επίσημης, καταγεγραμμένης ανεργίας, θα ανέλθει στο 27,8%, για το σύνολο του 2013.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα ---της Βασως Κιντη*

Διαβάζω σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι η ομάδα φοιτητών που κράτησε σε ομηρία τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΚΠΑ ήθελε απλώς να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά και κακώς το Συμβούλιο επέλεξε, αντί του διαλόγου και της διαβούλευσης, να καλέσει την Αστυνομία. Οι φοιτητές δεν ήρθαν για να διαμαρτυρηθούν, όπως δεν είχαν έρθει απλώς να διαμαρτυρηθούν πριν από τρεις μήνες σε άλλη συνεδρίαση του Συμβουλίου. Ηρθαν για να διαλύσουν τη συνεδρίαση, όπως την είχαν διαλύσει και τότε. Ηρθαν για να μας βρίσουν χυδαία, να μας λοιδορήσουν και να μας απειλήσουν όπως το έκαναν και την άλλη φορά. Αλλωστε, πώς μπορεί να γίνει διάλογος με βανδαλισμούς και αχαρακτήριστες ύβρεις («λαμόγια», «γερμανοτσολιάδες», «σιχαμένοι», «ξεφτιλισμένοι» κ.λπ.);

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Συνέντευξη:Κατερίνα Σαρρή / Επιχειρηματικότητα δεν σημαίνει λαμογιά

http://www.ypovrixio.gr

Αύξηση της επιχειρηματικότητας σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση; Κι όμως, αυτό δείχνουν οι επίσημες στατιστικές. Η Κατερίνα Σαρρή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας στο τμήμα Βαλκανικών Σπουδών μας εξηγεί πόσο ενοχοποιημένη είναι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα και πόσο σημαντικό είναι σήμερα το κίνητρο της ανάγκης...  


Πώς είναι να μιλάς για επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης;

Πολύ ευχάριστο και από ότι φαίνεται, πολύ αποτελεσματικό. Οι στατιστικές μας αποδεικνύουν ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει αύξηση στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτό εξηγείται επιστημονικά, το ονομάζουμε κίνητρο ανάγκης. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, όταν οι θέσεις στο δημόσιο έχουν κορεστεί, όταν υπάρχει παντού ανασφάλεια, από το να καθόμαστε και να περιμένουμε, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δράσουμε. Αυτό κάνουν οι Έλληνες σήμερα, δρουν, και η επιχειρηματικότητα σε αυτούς τους καιρούς γνωρίζει άνθηση.

Ο έλεγχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ---του Πάσχου Μανδραβέλη

http://www.kathimerini.gr

Κανένας οργανισμός δεν μπορεί να μακροημερεύσει όταν ένα άτομο ασχολείται με τα πάντα. Αν, δηλαδή, σε μια αλυσίδα καταστημάτων ο διευθύνων σύμβουλος κανονίζει την πληρωμή του ρεύματος στο υποκατάστημα Αργοστολίου και αν θα προσληφθεί μια καθαρίστρια στο υποκατάστημα Σουφλίου, τότε αυτός ο διευθυντής ή θα τρελαθεί ή θα χρεοκοπήσει την εταιρεία. Οι δικοί μας υπουργοί κατάφεραν και τα δύο. Και χρεοκόπησαν το κράτος και αν παρατηρήσει κάποιος τις ενέργειές τους, θα διαπιστώσει ότι είναι χαοτικές. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, παρά μόνον μπαλώματα που αποφασίζονται στο πόδι. Το αποτέλεσμα είναι ολημερίς να φτιάχνουν και το βράδυ να ξηλώνουν. Αντί να ασχολούνται με τη στρατηγική του τομέα ευθύνης τους, υπογράφουν τους διορισμούς ακόμη και των καθαριστριών σε δημόσιες υπηρεσίες που απέχουν 500 ή 1.000 χλμ. μακριά.

Η πτωχαλαζονεία της νεοδεξιάς του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η κεντροδεξιά παράταξη (πιο πολύ πλέον δεξιά, παρά κέντρο) απέδειξε τα τρία τελευταία χρόνια, τα χρόνια της ύφεσης και της κρίσης, πως έχει πιο ισχυρά ανακλαστικά προσαρμογής και επιβίωσης από ότι η κεντροαριστερά, που σήμερα πελαγοδρομεί από το νεοκομμουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την επαμφοτερίζουσα ΔΗΜΑΡ μέχρι το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ που αναζητάει επειγόντως ρόλο στην επόμενη ημέρα.

Η ελληνική δεξιά, γεννήθηκε υπό ιδιόμορφες συνθήκες στο μεταίχμιο ανάμεσα στο 19ο και 20ο αιώνα. Η ιδιομορφία της έγκειται στο ότι η εμφάνισή της δεν ήταν απάντηση σε κάποιες υπαρκτές ανάγκες της κοινωνίας, μα η πρόδηλη ανάγκη των συντηρητικών και οπισθοδρομικών δυνάμεων της εποχής να αντιστρατευτούν τις ανήσυχες και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που έβρισκαν την εκπροσώπηση τους στο πρόσωπο του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η βασιλόφρων και αντιβενιζελική παράταξη ως μήτρα της ελληνικής δεξιάς.

Γιατί εκτιμώ τον Γιώργο Καμίνη ---του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Προχθές, μια ομάδα ανθρώπων μπήκε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του πανεπιστημίου και, όπως έχει συμβεί δεκάδες φορές μέχρι τώρα, τη διέκοψε βιαίως. Γιατί διαφωνούσε με την ημερήσια διάταξη, γιατί διαφωνούσε με όσα έλεγαν οι καθηγητές. Κάποιος, όμως, αυτή τη φορά τηλεφώνησε στην αστυνομία και αυτή προχώρησε σε προσαγωγές. Ο περιδεής πρύτανης έσπευσε να νίψει τας χείρας του, δεν τηλεφώνησε αυτός, οι «φοιτητές» να διαμαρτυρηθούν ήθελαν απλώς.

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε κατασκευάσει μια νέα γλώσσα. Ένα newspeak. Που δεν αντιστοιχεί καθόλου στην πραγματικότητα. Όποιος θέλει, επειδή έτσι θέλει, μπορεί να διακόπτει συνεδριάσεις, να σταματάει εκλογές, να μπαίνει στα υπουργεία, να προπηλακίζει όποιον θέλει, επειδή έτσι γουστάρει. Γιατί έχει δίκιο, και έχει δίκιο γιατί αυτός πιστεύει ότι έχει δίκιο. Χωρίς καμία νομιμοποίηση, μια παρέα, 10 άνθρωποι, μια οργάνωση, μια ομάδα, ένα κόμμα, αποφασίζει ότι έχει δίκιο και άρα μπορεί να το επιβάλλει διά της βίας. Ακόμα και με ξύλο. Ο ορισμός του φονταμενταλισμού.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

…Επιτέλους, μόνοι! του Γεράσιμου Γεωργάτου

Αφού χρειάστηκε ένας χρόνος κυβερνητικής συγκατοίκησης για να ανακαλύψουμε, ή καλύτερα να μας αποκαλύψει η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, ότι η ΝΔ είναι μια σκληρή δεξιά έως ακροδεξιά, τώρα, μετά από βαθυστόχαστες αναλύσεις και την αποχώρησή μας από το κυβερνητικό σχήμα, αποφανθήκαμε και για το ΠΑΣΟΚ ότι ανήκει πλέον στην κεντροδεξιά.

Τηρουμένων των αναλογιών, αν μιλούσαμε για το γερμανικό πολιτικό τοπίο, θα λέγαμε πως όταν το SPD συγκυβερνά με την CDU είναι κεντροδεξιό κόμμα, εκμηδενίζοντας ιστορική διαδρομή και ιστορική συγκυρία.

Τέτοιου είδους εκτιμήσεις εκφράζουν το παραδοσιακό μίσος της αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής, προς τη σοσιαλδημοκρατία, υψώνοντας τείχη στις όποιες δυνατότητες σύγκλισης και συμπόρευσης. Η ΔΗΜΑΡ διαφαίνεται πως προσανατολίζεται να υιοθετήσει την εκτίμηση της ριζοσπαστικής αριστεράς περί δεξιάς διολίσθησης και προσχώρησης της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό. Ταυτοχρόνως, στο ευρωπαϊκό πεδίο, παρόλο που εκκρεμεί κάποια συγκροτημένη εσωκομματική συζήτηση, διάχυτη παραμένει η εντύπωση ότι η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πώς συμβιβάζεται η εκτίμηση περί κεντροδεξιού ΠΑΣΟΚ, με την ένταξη στην ίδια με αυτό ευρωπαϊκή οικογένεια;