Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Μανούσος Φάσσης


Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΑΣΙΑΣ

[ΤΗΣ ΑΡΧΟΝΤΟΚΝΙΤΙΣΑΣ]


Ήταν οι μέρες εκείνες

που λυσσάγαν οι μπασκίνες

και σου `ρχότανε ναυτία

όταν περνούσες τα Χαυτεία.



Και εσύ!



Κρατώντας τον "Οδηγητή"

διάβηκες από μπρος μου

λουσμένη με αρώματα Κοττύ

στην μπόχα του υποκόσμου.



Φωνάζαν ΕΝΑ-ΔΥΟ-ΧΙ

στα προποπρακτορεία

μα πέρναγες αγέρωχη

Κνιταρχοντοκυρία.



Κανένας δεν αγόραζε

δεν δίναν σημασία

ήρθα και σ `έπιασα αγκαζέ

και σου `πα "έλα Τασία"



πούλησες δέκα σήμερα

νομίζω πια πως φτάνει

- αρχόντισά μου και κερά-

μάζεψτα μάνι-μάνι



πάμε τα δυό μας κορ-α-κορ

να κάνουμε επανάσταση

να σπάσουμε όλα τα ρεκόρ

Χριστούγεννα κι Ανάσταση.



Κι αν είσαι του δογματικού

σκασίλα μου μεγάλη

πάμε από Ηρώδου του Αττικού

να βγούμε προς Εκάλη.



Κνίτισα αρχοντοκνίτισα

παλαιοημερολογήτισα

να γίνουμε ένα εγώ κι εσύ

δόγμα και ανανέωση.



Θα το πατήσω το πεντάλ

μέχρι 90 και100.

Διάβαζε εσύ τον Ρόζενταλ

για μένα η λίρα εκατό.



Πάμε σ`ένα κρυφό κουτούκι

να φάμε πίτσα ή πεϊνιρλί

να μου κάνεις λούκι-λούκι

να σου δείξω ένα λιλί.



Θα κάνεις σου, θα κάνω μου

κι ό,τι άλλο θες ακόμα

κι απά στην ώρα του χαμού

θα σου φωνάξω: "Ένα είν` το Κόμμα".



από το βιβλίο: Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης, Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Μια πρώτη απόπειρα κριτικής προσέγγισης. Δοκιμιακό σχεδίασμα του Μανόλη ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, εκδόσεις στιγμή, Αθήνα 1987


πίνακας της Φλώρας Ρουμελιωτάκη

ΥΓ. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Κ. που γιόρταζε εχθές...

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ολόκληρη και σαφής η Κεντροαριστερή αλήθεια ---του Κωνσταντίνου Σοφούλη

Αν υποθέσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν η κεντροαριστερά της εποχής του, είναι εύκολο να αποδείξουμε ότι τα σημαντικότερα πολιτικά σφάλματά του έγιναν κάτω από ασαφείς αλλά θελκτικές πολιτικές θέσεις. Καλλίτερα, σε εφαρμογή θελκτικών λαϊκών συνθημάτων. Ο κόσμος πίστεψε στα συνθήματα χωρίς να του έχει πει κάποιος τι ακριβώς σημαίνουν στην πράξη. Έτσι προέκυψε ένα «κίνημα» που καθένα από τα μέλη του ερμήνευε κατά το δοκούν τους σκοπούς του. Δεν είναι υπερβολή αυτό που κάποτε είπε σημαίνων και σεβάσμιο στέλεχος του Κινήματος, ότι «Υπάρχουν τόσα ΠΑΣΟΚ, όσα και οι ψηφοφόροι του». Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η πολυσυλλεκτικότητα επιδιώχθηκε μέσα από αυτή την συνθηματολογική ασάφεια ήδη με την Ιδρυτική Διακήρυξη και αποθεώθηκε με τη γνωστή συνέντευξη-ποταμό του Ανδρέα Παπανδρέου στον Σταύρο Ψυχάρη, το 1975, που κυκλοφόρησε σε μια εκατοντάδα χιλιάδων αντιτύπων στο βιβλίο όπου περιλήφθηκε. Η ασάφεια είχε εγκατασταθεί στο πολιτικό γονιδίωμα του ΠΑΣΟΚ, εξ αρχής. Η αποθέωση της ασάφειας ήταν το γνωστό σύνθημα «Σοσιαλισμός τώρα!» που εκτοξεύθηκε την επομένης της εκλογικής νίκης τού 1981.

Την ίδια (εκλογικά γόνιμη) τακτική, ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία, παράγοντας την δική της εκδοχή λαϊκισμού και πολυσυλλεκτικότητας, σε ελαφρώς μικρότερο βαθμό διασποράς. Ο ευρωπαϊκοκεντρισμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, περιόρισε την ασάφεια σε διαχειρίσιμο εύρος. Τον λαϊκισμό της ασάφειας, ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό και η ευρωκομμουνιστική αριστερά, που φανερά ανταγωνιζόταν την αντίστοιχη πολιτική πλατφόρμα τους ΠΑΣΟΚ, πικραμένη επειδή της είχε κλέψει τις σημαίες και τα συνθήματα.


Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Πολιτική εγκλωβισμένη στο παρελθόν ---του Γιάννη Βούλγαρη

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι τα προσεχή χρόνια ένα κόμμα του επιπέδου ακόμα και του 35%, κάνοντας αυτοδύναμη ή σχεδόν αυτοδύναμη κυβέρνηση ελέω εκλογικού νόμου και έχοντας αντίθετα ως είθισται όλα τα υπόλοιπα κόμματα, θα μπορέσει να καθοδηγήσει την Ελλάδα μέσα στην κρίση και μετά, στην εθνική ανασυγκρότηση; Και όμως αυτή είναι η φιλοδοξία του νέου μικρού δικομματισμού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως αυτή είναι η υπόδειξη που προέρχεται από ποικίλα κέντρα και ΜΜΕ τα οποία προκαταβάλλουν το δίλημμα «Σαμαράς ή Τσίπρας». Τα κίνητρα της υπόδειξης ποικίλλουν. Είναι προπαγάνδα που καλλιεργείται από τους ενδιαφερόμενους, δηλαδή από τους κύκλους της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φαίνεται να έχει ξεχάσει τελείως τώρα που έγινε ψιλοβαθύ ΠαΣοΚ τι έσερνε η Αριστερά στον δικομματισμό όταν ήτανε μικρή. Είναι παραδοχή που γίνεται στο όνομα του ρεαλισμού και της προετοιμασίας προσαρμογής των οργανωμένων και μεμονωμένων συμφερόντων στην υποτιθέμενη νέα κατάσταση. Είναι αυτοεγκατάλειψη και υποταγή στο μοιραίο όταν το δίλημμα προβάλλεται ή υπονοείται από αυτούς που θα έπρεπε να το αποτρέψουν - τις δυνάμεις και το πολιτικό προσωπικό του λεγόμενου κεντροαριστερού «τρίτου πόλου».
Το ερώτημα όμως παραμένει. Μπορεί ένας νέος δικομματισμός ως τρόπος διακυβέρνησης να εξασφαλίσει την αναγκαία πολιτική σταθερότητα και να διαμορφώσει το κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον ώστε να ξεδιπλωθεί μια μεσοπρόθεσμη εθνική στρατηγική ανασυγκρότησης όπως έχει ανάγκη η Ελλάδα; Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ εικονογράφησε την απάντηση. Και ήταν αρνητική. Ηταν η απόδειξη των παθογενειών του νέου πολιτικού - κομματικού σκηνικού που οικοδομείται μέσα στην κρίση. Ή μάλλον παρά την κρίση, γιατί προφανώς το νέο σκηνικό αναπαράγει όλες τις αδυναμίες του μεταπολιτευτικού δικομματισμού σε ευτελέστερο επίπεδο, και με πολύ πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά.


Φάκελος: Κεντροαριστερά Η A.V. αναζητά τη μεταρρυθμιστική Κεντροαριστερά

Η συζήτηση για τη δημιουργία μιας ελληνικής «Ελιάς» αναζωπυρώθηκε με την πρόσφατη διακήρυξη 50 προσωπικοτήτων για την ανάγκη συμπόρευσης όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Εμείς ήδη από τον Ιούνιο του 2012, ανήσυχοι, είχαμε «ανοίξει» τη συζήτηση για το θέμα.

Η Αγγελική Μπιρμπίλη είχει ζητήσει τότε από 24 πολιτικούς, καθηγητές, τεχνοκράτες, ενεργούς πολίτες να πουν τη γνώμη τους.

Γιάννης Μεϊμάρογλου

«H συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού ρεύματος πρέπει ν’ αρχίσει από μηδενική βάση, χωρίς ταμπέλες,
αποκλεισμούς ή άλλα προαπαιτούμενα».

Στέφανος Μάνος

«Δεν πιστεύω ότι λείπει ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αυτό που λείπει είναι κόμματα βασισμένα σε αυστηρούς δημοκρατικούς θεσμούς, η τήρηση των οποίων υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο. Όπως στη Γερμανία».


Να ξαναγίνει η Αριστερά της ευθύνης ---του Νότη Παπαδόπουλου

Για ποιο λόγο ψήφισε κάποιος αριστερός ψηφοφόρος τη ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές; Επειδή η θέση Κουβέλη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ελλάδα παρά μόνο η παραμονή της στο ευρώ τον έπεισε. Και, πάντως, φαινόταν πιο πειστική για έναν κεντροαριστερό πολίτη από την εξαγγελία Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν σε σύγκρουση με την Ευρώπη με οποιοδήποτε κόστος για να επιβάλει τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Οποιος ψήφισε τη ΔΗΜΑΡ στις προηγούμενες εκλογές, ουσιαστικά το έκανε για να εξουσιοδοτήσει τον κ. Κουβέλη να στηρίξει την κυβέρνηση σωτηρίας της χώρας στη δύσκολη διαπραγμάτευση που θα είχε με τους δανειστές για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας και να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ.

Ο κ. Κουβέλης υπάκουσε στην εντολή του κόσμου που ψήφισε τη ΔΗΜΑΡ και επηρέασε καταλυτικά τα νομοσχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά, έτσι ώστε να είναι πιο κοντά στα συμφέροντα των εργαζομένων και της Αριστεράς. Υλοποίησε την εξαγγελία του ότι θα ήταν το κόμμα της «υπεύθυνης Αριστεράς», σε αντιδιαστολή με αυτό της ανεύθυνης και λαϊκίστικης Αριστεράς του κ. Τσίπρα. Το απαράδεκτο από όλες τις απόψεις μαύρο στην ΕΡΤ από τον κ. Σαμαρά ταρακούνησε τον κ. Κουβέλη και έφερε το διαζύγιο της ΔΗΜΑΡ με την Τρικομματική. Και το διαζύγιο με τη λογική, όπως είπε πρόσφατα ο Σπύρος Λυκούδης: η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να αποσύρει τη στήριξή της στην κυβέρνηση σωτηρίας της χώρας επειδή ο κ. Σαμαράς θέλησε, έστω και με αχαρακτήριστο τρόπο, να εξυγιάνει την πηγή του κομματικού ρουσφετιού ΕΡΤ!


Η «προσώρας» πολιτική ---του Σπύρου Λυκούδη

Το κόμμα μας, η Δημοκρατική Αριστερά, παρουσιάζει εικόνα που ούτε τα πρόσωπα που την απαρτίζουν τιμά ούτε την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αναφέρομαι στο παραλυτικό αποτέλεσμα που επιφέρουν από τη μια η δυσκαμψία μας στις προσκλήσεις διαλόγου που μας απευθύνονται και από την άλλη οι συνεχείς, αντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών μας για το μείζον ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών.

Μόνο που, πλέον, δεν πρόκειται για ζήτημα στρατηγικής αλλά για ζήτημα ταυτότητας του κόμματος.

Η εικόνα που παρουσιάζουμε, του αθροίσματος προσώπων που καταθέτουν καθημερινά τον αυθορμητισμό τους μπροστά στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα, είναι ένδειξη του προβλήματος.
Και η εικόνα στελεχών πρώτης γραμμής που ψήφισαν χθες στην Κεντρική Επιτροπή υπέρ της ανάληψης ηγετικού ρόλου από τη ΔΗΜΑΡ για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με τον τρόπο που προτείνουν οι Θέσεις), αλλά σήμερα προτείνουν συνεργασία με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, η εικόνα κορυφαίων στελεχών που ώθησαν με συνοπτικές βεβαιότητες το κόμμα εκτός κυβέρνησης και σήμερα εισηγούνται την επιστροφή του, είναι η εξώφθαλμη απόδειξη του προβλήματος. Και είναι εικόνα οδυνηρή.

Τα υδραυλικά του σπιτιού μας ---Του Αριστου Δοξιαδη

Το 2002 συζητούσα με μια φίλη που υποστήριζε το κυβερνητικό έργο του Κώστα Σημίτη. Διαφωνούσαμε, γιατί πίστευα ότι ενισχύονταν η εσωστρέφεια και ο παρασιτισμός στην οικονομία, παρόλα τα άλλα θετικά που συνέβαιναν. Αφού μου αντέτεινε την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τη διεθνή αναγνώριση της χώρας, είπε: «Ο Σημίτης κάνει μεγάλη πολιτική, κι οι επικριτές του ασχολούνται με τα υδραυλικά του σπιτιού μας».

Το θυμήθηκα αυτό όταν ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στο Τέξας ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφική. Αρκετοί χαιρέτισαν τη στροφή στον ρεαλισμό, που είναι θετική αν είναι ειλικρινής. Εγώ, όμως, αναρωτιέμαι αν αυτό αρκεί για να φέρει τον ενδεχόμενο μέλλοντα πρωθυπουργό πιο κοντά στη σκληρή πραγματικότητα της οικονομίας, στα υδραυλικά του σπιτιού μας. Στην Ελλάδα έχουμε παράδοση να κάνουμε τις σωστές μεγάλες επιλογές, έστω και έπειτα από διχόνοια: Δύση μετά τον Πόλεμο, ΕΟΚ τη δεκαετία του 1980, ΟΝΕ το 2000, και τώρα παραμονή στο ευρώ. Εχουμε όμως και παράδοση να μην κάνουμε αρκετά, σε επίπεδο καθημερινής δημόσιας πολιτικής, για να αξιοποιήσουμε τις καλές μεγάλες αποφάσεις.


Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Μόνο οι γυναίκες


Από του Βάρναλη τις μέρες
ως τα μερόνυχτα του Γκόρπα
πολλά αλλάξανε
της γης οι κολασμένοι δεν βρυχώνται,
η καβαλίνα κι η ροδακινιά εξοστρακίσθηκαν
και το κρασί δεν είναι άρωμα και πτήσις και αφρός
μόνο οι γυναίκες,
α, οι γυναίκες, δύστυχε Θωμά,
όσο περνούν τα χρόνια γίνονται πιο όμορφες
και πιο φασίστρες
και πράμα φυσικό
μας βασανίζουν περισσότερο.



Χρίστος Ρουμελιωτάκης Ξενός ειμί και άλλα ποιήματα εκδόσεις Τυπωθήτω, 2002

Ο Χρίστος Ρουμελιωτάκης γεννήθηκε στην Αργυρούπολη Ρεθύμνης το 1938. Σπούδασε νομική και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Συμμετείχε στα πολιτικά δρώμενα της εποχής και συμμερίστηκε τη μοίρα και τις περιπέτειες της Αριστεράς. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το ποίημα "Πίσω από τα βλέφαρα" στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης", το 1957.Εκδόυης του πολιτικού περιοδικού Σχεδία. Ολιγογράφος εξ επιλογής, και ίσως γι' αυτό καίριος και ουσιαστικός στο λόγο του, έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και μια συλλογή δοκιμίων.

Κρατικό βραβείο 2009 [βραβείο δοκιμίου- κριτικής] για το έργο του Ασκήσεις αυτογνωσίας


Δημήτρης Τζάνης Ερωτική Διαμαρτυρία, λάδι 85χ68εκ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Με λάθος πολιτική η Ελλάδα στην κρίση ---του Πάσχου Μανδραβέλη

Η αναπαραγωγή του μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δημιουργεί νεόπτωχους χωρίς ελπίδα


Στα χρόνια της κρίσης (2009-2012) οι φτωχοί στην Ελλάδα έγιναν φτωχότεροι, αλλά και περισσότεροι. Επιπλέον, σε αντίθεση με όσα λέγονται, και οι πλούσιοι έγιναν φτωχότεροι, αλλά και λιγότεροι. Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης που δημοσίευσε για λογαριασμό του σοσιαλδημοκρατικού Ινστιτούτου «Φρίντριχ Εμπερτ» ο αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Μάνος Ματσαγγάνης. Στην έκθεση με τίτλο «Η ελληνική κρίση: κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικές ανάσχεσης» σημειώνεται ότι η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη για την Ελλάδα, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν επιθετικές και αντί να απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, ανατροφοδότησαν τις δυσμενείς επιπτώσεις της ύφεσης στην διανομή των εισοδημάτων.

Ολα δείχνουν ότι το ελληνικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κρίσης αναπαρήχθη ανέπαφο, αλλά σε πιο χαμηλά επίπεδα. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το σχετικό όριο της φτώχειας (60% του μέσου εθνικού εισοδήματος) ανέβηκε λίγο: ήταν 20% το 2009 κι έφτασε το 21,3% το 2012. Αυτό φαίνεται και από την κατανομή των εισοδημάτων ανά δεκατεταρτημόριο: το φτωχότερο 10% των Ελλήνων την περίοδο 2009-2012 έχασε σωρευτικά το 24,2% των εισοδημάτων του, ενώ το πλουσιότερο 10% έχασε την ίδια περίοδο το 29,4%· τα άλλα δεκατεταρτημόρια κινήθηκαν εκεί γύρω, με μέσο όρο 28,4%. Αυτό δείχνει ότι οι περικοπές –σε πραγματικές τιμές– ήταν λίγο-πολύ οριζόντιες. Υπολογίζοντας όμως την εισροή των νεόπτωχων στο κατώτερο δεκατεταρτημόριο (κάποιοι π.χ. ήταν στη μεσαία τάξη κι έμειναν λόγω της κρίσης άνεργοι), τότε οι σωρευτικές απώλειες εισοδημάτων του σημερινού φτωχότερου 10% φτάνουν σε ποσοστό 56,5%.



Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Πρώτο ραντεβού στην Αθήνα για την Κίνηση των «58»

Το πρώτο μεγάλο «στοίχημα» για τη δυναμική της πρωτοβουλίας τους βάζουν οι συμμετέχοντες στην Κίνηση των «58», διοργανώνοντας ανοιχτή εκδήλωση στις 9 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, όπου θα απευθύνουν ανοιχτή πρόσκληση να συμμετάσχουν στελέχη και δυνάμεις της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.

Πρόκειται για ένα από τα «επόμενα βήματα» που σχεδιάζουν, εκτιμώντας ότι πρέπει να επιταχύνουν τους ρυθμούς και να αποκτήσουν σύντομα «δίκτυα παντού», στο Λεκανοπέδιο και στην περιφέρεια.

Η Συντονιστική Γραμματεία των «58» (οι κ. Δερβένης, Μπίστης, Βούλγαρης, Χατζημπίρος, Καλογήρου, Λιβαδάς, Γεωργάτος και η κυρία Αθηνά Δρέττα), έχοντας κάνει ήδη απολογισμό των πρώτων κινήσεων, πιστεύουν ότι η ανταπόκριση που καταγράφηκε είναι ενθαρρυντική και ταυτόχρονα ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη των στόχων.

Επειδή όμως η πολιτική πρωτοβουλία χρειάζεται για να προχωρήσει προς τον στόχο και οργανωτικά «πόδια», οι «58» αποφάσισαν να μην καθυστερήσουν τη διοργάνωση της κεντρικής τους εκδήλωσης (παρότι ταυτόχρονα ετοιμάζουν ραντεβού της Κίνησης και σε άλλες πόλεις).


Το συντονιστικό όργανο των 58
Γ.Γεωργάτος, Κ.Χατζημπίρος, Χρ. Δερβένης, Ν. Μπίστης
Αθ. Δρέττα, Γ. Βούλγαρης, Σ. Λιβαδάς, Γ. Καλογήρου


Παρουσίες
Πρώτο ραντεβού στην Αθήνα για την Κίνηση των «58»
Το ραντεβού στην Αθήνα, τη Δευτέρα στις 9 Δεκεμβρίου (στο θέατρο «Γκλόρια»), πιστεύουν ότι θα λειτουργήσει υπέρ της ενεργοποίησης των ανακλαστικών της παράταξης και θα αποτελέσει ένα βήμα διαλόγου για όλους όσοι έχουν... λάβει ανοιχτές προσκλήσεις συμμετοχής.

Πρώτο ραντεβού στην Αθήνα για την Κίνηση των «58»

Είναι πασιφανές ότι έχουν κληθεί να καταθέσουν τις απόψεις τους διάφορες Κινήσεις του χώρου, όπως η Πρωτοβουλία Β, η Πολιτεία 2012, οι Νέοι Μεταρρυθμιστές, το Μπροστά, το Π80 κ.ά., αλλά βεβαίως και τα δύο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά.

Η Χαριλάου Τρικούπη, έχοντας εξαρχής δηλώσει «παρούσα» και στηρίζοντας την πρωτοβουλία των «58» -διανοουμένων και στελεχών-, διατηρεί την άποψη ότι στις προσεχείς ευρωεκλογές μπορεί να επιτευχθεί αυτό που εισηγούνται εν πολλοίς και οι «πρωταγωνιστές» της Κίνησης: Να κατέλθει δηλαδή η παράταξη με κοινό ψηφοδέλτιο, ως ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η ελληνική «Ελιά» για να πετύχει προϋποθέτει -τονίζουν στελέχη του χώρου- συνέργειες και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΔΗΜΑΡ.

Με δεδομένο, βέβαια, ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης έχει κρατήσει αρνητική στάση σχετικά με ενδεχόμενη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, η εξέλιξη των πραγμάτων συνοδεύεται από αρκετές δυσκολίες και όχι μόνο από θετικούς οιωνούς.

Κρίσιμη φάση
Οι γνωρίζοντες, πάντως, λένε ότι οι διοργανωτές δεν κατέληξαν τυχαία στη συγκεκριμένη ημερομηνία για την εκδήλωση στην Αθήνα. Δύο ημέρες αργότερα (13 Δεκεμβρίου) ξεκινά το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, στελέχη της οποίας έχουν ήδη ενταχθεί στην Κίνηση των «58» (όπως οι κ. Λιβαδάς και Γεωργάτος).

Ελαβαν την απόφαση αυτή προκειμένου η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ να βρει στην... πόρτα της έναρξης του Συνεδρίου της συγκεκριμένα μηνύματα και κάλεσμα ενότητας σε μια εξαιρετικά κρίσιμη φάση για το σύνολο των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.

Να σημειωθεί ότι οι «58» έχουν ήδη κλείσει «ραντεβού» στην περιφέρεια (στις 23 Νοεμβρίου στα Τρίκαλα, στις 28 στα Χανιά, στις 30 στο Ηράκλειο και στις 11 Δεκεμβρίου σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα).


από το http://www.ethnos.gr/

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Στρατηγικό στοιχείο της ΔΗΜΑΡ η ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου, φυσιογνωμικό η συμμετοχή της στον διάλογο ---της Ντορας Τσικαρδάνη

Κατά τη συνεδρίαση της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ στις 02.11.13 για το κείμενο των θέσεων του συνεδρίου της, ανέλαβα την παρουσίαση των τροπολογιών είκοσι μελών της. Παραθέτω αυτούσια την ομιλία μου αυτή:

Το κόμμα μας ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο της ζωής του και ολοταχώς οδηγείται στο δεύτερο συνέδριό του. Η σημερινή είναι η τελευταία συνεδρίαση της παρούσας Κ.Ε., της πρώτης και, αυτής που διαχειρίστηκε τη δημιουργία, την ανάπτυξη και την ωρίμανση του κόμματος σε συνθήκες πολύ παραπάνω από δύσκολες. Σήμερα, η τελευταία συνεδρίαση αυτού του οργάνου, σκιάζεται από τη δολοφονία δύο νέων ανθρώπων, χρυσαυγιτών αυτή τη φορά, για να μας θυμίζει την κρισιμότητα των ημερών που ζούμε.

Αν και δεν το συνηθίζω, σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη, για μία προσωπική αναφορά: Τρία χρόνια πριν, κατά την ίδρυση του κόμματός μας, με τα ιδρυτικά του κείμενα και την ορολογία τους, θα μου ήταν αδύνατον να προβλέψω, ότι σήμερα θα βρίσκομαι στη θέση της εισηγήτριας μειοψηφικών τροπολογιών, με το συγκεκριμένο περιεχόμενο. «Η ίδρυση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι μια επιβεβλημένη κίνηση για να απαντήσουμε άμεσα στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των σημερινών κομματικών φορέων της χώρας μας καθώς και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης». Αυτό διακηρύτταμε με την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος και αυτό είναι που με κάνει να αισθάνομαι ιδιαίτερα άσχημα για το γεγονός, ότι η φράση αυτή σήμερα καταγράφεται ως εχθρική και ανήκουσα στη μειοψηφία του. Τι συνέβη στο μεταξύ και φτάσαμε να κοιτάμε γύρω μας με φοβικότητα και καχυποψία;


Η εθνική ανασυγκρότηση είναι το νέο στοίχημα ---του Γιάννη Βούλγαρη

Η κοινωνία δεν δίνει μία σαφή απάντηση και σαφή συναίνεση σε ένα νέο δικομματισμό

Της Ξενιας Κουναλακη


Με τον Γιάννη Βούλγαρη συναντηθήκαμε την επομένη της δολοφονίας των δύο μελών της Χ.Α. Σ’ αυτό το φορτισμένο κλίμα και τη διάχυτη ανησυχία, είναι λογικό να κάνουμε συγκρίσεις με τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, που αποτελεί, άλλωστε, το πρώτο κεφάλαιο του νέου του βιβλίου «Η μεταπολιτευτική Ελλάδα 1974-2009», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις. Ο καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, «γκουρού» της ανανεωτικής Αριστεράς και του εκσυγχρονισμού, αρθρογράφος στα «Νέα» με μεγάλη επιρροή, γνωρίζει «αιφνιδιαστική» δημοσιότητα ως βασικός συντάκτης του κειμένου των 58, της έκκλησης-πρόσκλησης για μία ελληνική εκδοχή της ιταλικής «Ελιάς». Ελάχιστα εξοικειωμένος με τα ΜΜΕ, πασχίζει να συμφιλιωθεί με το αυξημένο ενδιαφέρον του Τύπου για το πρόσωπό του, είναι φειδωλός στο να δίνει συνεντεύξεις διευκρινίζοντας «εγώ είμαι του γραπτού λόγου». Δυσκολεύεται να φωτογραφηθεί, αλλά παρασύρεται όταν ο διάλογος τον εμπνέει, «τσιτάρει» Αντόνιο Γκράμσι και Παλμίρο Τολιάτι (ιταλοσπουδαγμένος γαρ) και... ξεχνάει να φάει, στο γεύμα με την «Κ».

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ 5 ΜΕ ΘΕΜΑ «Τοπική Αυτοδιοίκηση και Κοινωνική Πολιτική»

Υφιστάμενη κατάσταση

Πληθώρα νομοθετικών ρυθμίσεων που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένους, οικονομικά αδύνατους, και που είναι αποσπασματικές και έντονα συγκεντρωτικές .
Περιοριστικός και προαιρετικός χαρακτήρας παρέμβασης της Τ.Α σε θέματα κοινωνικές πολιτικές.
Λειτουργικά προβλήματα: έλλειψη ευελιξίας στις αναθέσεις, προμήθειες και προσλήψεις του απαραίτητου διοικητικού και επιστημονικού προσωπικού.
Αδυναμία αξιοποίησης συνεργασιών και συντονισμού της παροχής κοινωνικών υπηρεσιών στο τοπικό επίπεδο.
Ανύπαρκοτο θεσμικό πλαίσιο για την δειευκόλυνση των συνεργασίων των Δήμοων με φορείς της κοινωνίας πολιτών και παλαιά μοντέλα κατηγοριοποίησης των οργανώσεων σε σχέση με τις σύνθετες σημερινές κοινωνικές ανάγκες.
  Το μοντέλο της ασκούμενης κοινωνικής πολιτικής είναι στηριγμένο σε πολιτικές που απευθύνονταν σε κατηγορίες πολιτών όπου τα κύρια κριτήρια ήταν είτε ηλικιακά (ΚΑΠΗ, Παιδικοί Σταθμοί) είτε ιατρικού τύπου. Δεν κάλυπτουν το εύρος των αναγκών για ένα κοινωνικό δίκτυ προστασίας δηλ. Στέγη – Σίτιση – ένδυση – Ιατρική Περίθαλψη – Φαρμακευτική Περίθαλψη – Προστασία από την Βία – Ανεργία.

Αριστερός ευρωπαϊσμός ---του Ανδρέα Παπαδόπουλου

Στην Ελλάδα η λέξη «Ευρώπη» ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια μια από τις πιο θετικά προσδιορισμένες έννοιες στη χώρα μας. Η συμμετοχή στους θεσμούς της εξασφάλιζε ασφάλεια, σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, όμως, και για να το πω σχηματικά, πολλοί, ανάμεσά τους και αρκετοί πολιτικοί, αντιλαμβάνονταν την Ευρώπη σαν το θειο από την Αμερική που στέλνει σωρηδόν χρήματα στον άτακτο ανιψιό χωρίς να γνωρίζει ή αδιαφορώντας για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα δολάρια ή μάλλον τα ευρώ. Μάθαμε να μιλάμε για τα ΜΟΠ, τα Πακέτα Ντελόρ, τα ΚΠΣ, το ΕΣΠΑ.

Η εικόνα για την Ευρώπη άλλαξε σταδιακά στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, κατ ουσίαν με την είσοδο της τρόικας. Θυμίζω, για παράδειγμα, τα αποκρουστικά συνθήματα που ακούστηκαν κατά ευρωπαίων αξιωματούχων ή κατά της Γερμανίας και τα οποία σχηματοποιούσαν τον τρόπο με τον οποίο ο μέσος έλληνας έβλεπε τους εκπροσώπους και της ΕΕ όταν αυτοί αποφάσισαν επιτέλους να ελέγξουν που πάνε τα ευρώ που έστελναν. Η εικόνα, όχι σε αυτόν τον υπερθετικό βαθμό, φοβάμαι ότι είναι αντίστοιχη σε αρκετές χώρες, ιδίως στις νότιες που έχουν ένα διαφορετικό ταπεραμέντο από τις υπόλοιπες, αλλά και βιώνουν τα αποτελέσματα της κρίσης.



Υπογράφοντας για την κεντροαριστερά ---της Ντόρας Τσικαρδάνη

Το κείμενο των 58 δεν φιλοδοξεί να είναι η λύση. Φιλοδοξεί όμως, να συμβάλλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη λύση. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνομαι και, ως τέτοιο το συνυπέγραψα. Φιλοδοξία καθόλου μικρή, εάν συνυπολογίσει κανείς την τρέχουσα πραγματικότητα, σε σχέση με το άμεσο παρελθόν και τα δρώντα υποκείμενα.

Κομβικά στοιχεία της προσπάθειας αυτής λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μου, τρία. Το πρώτο, η συνάντηση σε έναν κοινό τόπο των μεγάλων και μικρών υποκειμένων του χώρου. Ιδιαίτερα των υπαρχόντων κομμάτων. Υψηλή φιλοδοξία επίσης. Η παρουσία των κομμάτων -και το είδος της- ή η απουσία τους από την προσπάθεια, θα επηρεάσει έως υπονομεύσεως, τόσο την ποιότητα, όσο και τις προοπτικές της.

Το δεύτερο, η ποιότητα του πολιτικού λόγου, που θα διατυπωθεί. Ο συνήθης λόγος του χώρου, υπερχειλής ως προς το πολιτικό του μέρος, ισχνός και υποτυπώδης, ως προς το οικονομικό, έχει αποδειχθεί, όχι απλώς ακατάλληλος, αλλά και απολύτως επικίνδυνος. Τροφός λαϊκισμού. Οδυνηρά μας δίδαξε, αυτό που υποτίθεται, ότι μάθαμε απ' τα νιάτα μας: ότι πολιτική χωρίς οικονομία δεν νοείται. Κατά συνέπεια, χρειαζόμαστε προγραμματικό πολιτικό λόγο ορθολογικό, συνθετικό, αυθεντικά κοινωνικό, παρούσης της οικονομίας. Εν ολίγοις, να μας λείπουν τα ευχολόγια.


Η ώρα για μια προοδευτική ατζέντα ---του Ανδρέα Γιάνναρου

Μετά την πρόταση δυσπιστίας, η κυβερνητική συνοχή μπορεί να μην κλονίστηκε, αλλά σημείωσε μία ακόμη απώλεια. Πλέον ακόμα και ο πιο αισιόδοξος, δύσκολα μπορεί να πιστέψει ότι μια σχετικά εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία, θα αντέξει μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας της και θα περάσει αλώβητη από την μέγγενη των επόμενων μέτρων και νομοσχεδίων.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση Σαμαρά σήμερα, δεν είναι τόσο η απονομιμοποίησή της πολιτικά, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα με άμεση κυβερνητική προοπτική, όσο κοινωνικά. Παρά την απομάκρυνση της άτακτης χρεοκοπίας, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την απόσπαση ενός θετικού προγράμματος στήριξης από το Eurogroup, δεν έχει καταφέρει να προβάλλει ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, να προβεί σε ριζικές αλλαγές στους τομείς που νοσούν σήμερα, όπως δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία και να καταπολεμήσει την φτώχεια και την ανεργία, με ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας, να εξυγιάνει τις δομές του κράτους και των θεσμών.


Ο Γ. Ψαριανός στον ΑΘΗΝΑ 984

Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Γρηγόρης Ψαριανός, μίλησε στις 14/11 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τη Νόνη Καραγιάννη.

Μεταξύ άλλων είπε:
* Για την πρόταση της Ν. Μπακογιάννη περί ανάληψης πρωτοβουλίας από τον πρωθυπουργό για προγραμματική συμφωνία με τη Δημοκρατική Αριστερά:

«Η κ. Μπακογιάννη έχει απόλυτο δίκιο. Θα μπορούσε πραγματικά ο κ. Σαμαράς να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία. Είχα κάνει και εγώ μια σχετική νύξη πριν από αρκετό καιρό, δύο φορές μάλιστα. Λέγοντας ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να έχει μια ευρύτατη πολιτική αποδοχή μέσα σ' αυτή τη Βουλή, ακόμα και από ένα μέρος ή και ολόκληρο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του Τέξας. Πιο συγκεκριμένα με μια ευρύτατη πλειοψηφία, αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε να προχωρήσει σε μεγάλες, μεταρρυθμίσεις και θεσμικές αλλαγές που είναι απολύτως απαραίτητες και που θα έπρεπε να έχουν ήδη γίνει πριν από τα τέσσερα χρόνια. Ορθά οι λεγόμενοι δανειστές, αυτοί οι "άθλιοι" ξένοι που θέλουν να μας "καταστρέψουν", ζητούν αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματικότητα από μόνοι μας θα έπρεπε να μπούμε σε μια σειρά».

Δημοσιογράφος: Άρα, σ' αυτό η Δημοκρατική Αριστερά είναι θετική. Δηλαδή, δέχεται να συμμετάσχει σε μια τέτοια συζήτηση απ' ό,τι καταλαβαίνω...



Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

ΔΗΜΑΡ: Πέντε γράμματα, πέντε ερωτήσεις ---των Μυρσίνης Λιοναράκη & Γρηγόρη Καραγρηγορίου

Η Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα που κάποιοι επιλέξαμε να εμπλακούμε οργανωτικά για πρώτη φορά στη ζωή μας, στοιχηθήκαμε μαζί του και δώσαμε – ο καθένας με τον τρόπο του – αγώνα εντός και εκτός, βρίσκεται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ως νέοι πολίτες που στήσαμε μαζί με τόσους άλλους τη ΔΗΜΑΡ από την πρώτη στιγμή, επιχειρούμε να κάνουμε τον δικό μας απολογισμό και να καταθέσουμε τη δική μας πρόταση όπως απαιτούν οι ανάγκες των καιρών αλλά και η ιστορική συνέχεια του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς. Μίας αριστεράς με τόλμη, σχέδιο, ευθύνη, ανοιχτούς ορίζοντες και κουλτούρα διαλόγου. Τολμάμε να πούμε δυσάρεστες αλήθειες, γιατί διεκδικούμε να βρούμε ευχάριστες αλήθειες.

Ερώτημα πρώτον: Τι έχει γίνει με τη ΔΗΜΑΡ;

Η ΔΗΜΑΡ μπήκε σε μία κυβέρνηση αφού κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα «εντολή για λύση». Βγήκε μετά από ένα χρόνο για την ΕΡΤ. Όχι για το μαύρο και τον απαράδεκτο χειρισμό. Άλλωστε μετά από αυτόν, συμμετείχε στις κυβερνητικές συσκέψεις και έφτασε μαζί με τους εταίρους σε μία περίπου συμφωνία. Μια συμφωνία όμως που λίγες ώρες μετά δεν έγινε αποδεκτή σε μια βιαστική συνεδρίαση οργάνων χωρίς ψηφοφορία και χωρίς νομιμοποίηση. Η ΔΗΜΑΡ εγκατέλειψε μια πρωτοφανή και δυσανάλογη με το μέγεθος της  προσπάθεια όταν χρειαζόταν περισσότερο να πιέσει και να διεκδικήσει.  Σήμερα επιχειρεί, ενόψει συνεδρίου, απολογισμό. Και υποστηρίζει ότι «ορθώς μπήκαμε και ορθώς βγήκαμε». Ποιόν ωφέλησε αυτή η πολιτική; Τα ποσοστά πέφτουν και ουδείς τολμά αυτοκριτική. Ουδείς δεν ψάχνει τα λάθη και τις αιτίες. Το μόνο που ακούγεται είναι ότι φταίνε όσοι διαφωνούν κι όσοι επισημαίνουν την σύγχυση που επακολούθησε.  Και πιο πριν έφταιγαν ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος, εναλλάξ. Όταν κάποιος θεωρεί εαυτόν τέλειο και κάθε του κίνηση σωτήρια, φτάνει να ανακαλύπτει φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς και χάνει – τελικώς - κάθε κύρος.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Αργύρης Χιόνης



[ΣΚΑΒΩ ΤΗ ΓΗ]




ΣΚΑΒΩ ΤΗ ΓΗ, κι όπως την τσάπα κατεβάζω,

"Χα!" κραυγάζω, δύναμη στο χτύπημα μου για να

δώσω, στα κουρασμένα μπράτσα μου κουράγιο.

Η γη με ένα "αχ!" μου αποκρίνεται, μ` έναν βαθύ

αναστεναγμό ανακούφισης, καθώς την λευτερώνω

από την πετσιασμένη κρούστα της.

Και χα το χα και αχ το αχ με χι μπροστά ή με

χι πίσω, με πόνο κι ανακούφιση, σιγά σιγά, η γη κι

εγώ την άνοιξη στον πάνω κόσμο ξαναφέρνουμε.


Το ποίημα "ΣΚΑΒΩ ΤΗ ΓΗ", ανήκει στην ενότητα "Τραγούδια της γης", της ποιητικής συλλογής "ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ" [εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ] Γράφει ο ίδιος ο ποιητής: "Η συμφωνία του MAHLER «Το τραγούδι της γης», η οποία δανείζει, κατά κάποιον τρόπο, τον τίτλο της στα Τραγούδια της γης, χαρακτηρίζεται από μια ποιητική διάθεση που, ξεκινώντας από τη σαρδόνια ειρωνία για το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης, περνά στη γεμάτη παράπονο λαχτάρα για το ανέφικτο της αιωνιότητας και καταλήγει στη μελαγχολική παρηγοριά από την ομορφιά της γης, που συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και μετά το θάνατο του ατόμου. Ελπίζω κάτι από αυτή τη διάθεση, αυτή τη λυτρωτική εξέλιξη, να έχει περάσει και στα δικά μου ταπεινά πονήματα".

Μαρία Σφηνιαδάκη , Δίπτυχο, Λάδι σε καμβά

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...


Μηνάς Δημάκης

Ήλιος - Μεσημέρι


Τώρα θέλω να σε χάσω

Να μη σε ξεχάσω

Να μείνεις παντοτινά

Ήλιος-Μεσημέρι

Πληγή στην καρδιά.

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή "Σκοτεινό πέρασμα" του 1956. Εδώ από την σειρά ανθολόγος Ερμής, Μ.ΔΗΜΑΚΗΣ "Πορεία μέσα στη νύχτα" με εισαγωγή του Μάνου ΛΟΥΚΑΚΗ και επιμέλεια- ανθολόγηση του Χριστόφορου ΛΙΟΝΤΑΚΗ, εκδόσεις ΕΡΜΗΣ, 1999.

Μηνάς Δημάκης (1913-1980). Ο Μηνάς Δημάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, γιος του εμπόρου Γεωργίου Δημάκη και της Μαρίας το γένος Μεταξάκη. Μετά το θάνατο του πατέρα το 1917 η μητέρα του παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Σπανουδάκη. Από το δεύτερο γάμο της μητέρας του ο Μηνάς απέκτησε μια ετεροθαλή αδελφή την Αικατερίνη και μια αμφιθαλή την Ελεωνόρα. Το 1921 πέθανε και η μητέρα του. Από το 1919 ως το 1924 φοίτησε στο ιδιωτικό Λύκειο Ο Κοραής και το 1930 αποφοίτησε από το Α΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο Ηρακλείου και ως το 1936 εργάστηκε αρχικά στις επιχειρήσεις των αδερφών του πατέρα του, εμπόρων σταφίδας και στη συνέχεια ως υπάλληλος στο Γραφείο Τουρισμού του Ηρακλείου. Το 1935 δημοσίευσε το πρώτο τεύχος του περιοδικού Φύλλα Τέχνης, αποτέλεσμα αποκλειστικά δικής του προσπάθειας, όπου δημοσίευσε ποιήματα και μεταφράσεις. Το περιοδικό κυκλοφόρησε τέσσερα μόλις τεύχη ως το 1937, οπότε ο ποιητής διορίστηκε στο υποκατάστημα της Τράπεζας Ελλάδος στο Ηράκλειο. Το 1943 μετατέθηκε στην Αθήνα και πήρε μέρος στις επιχειρήσεις του ΕΑΜ. Το 1939 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Χαμένη γη και τη μελέτη Οι τελευταίοι της παράδοσης, και τα δύο στο Ηράκλειο. Το 1959 αποχώρησε από τη θέση του στην τράπεζα και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Μεσημβρινή, δημοσιεύοντας κριτικά δοκίμια για τη λογοτεχνία (1966-1967) και υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας Κρητικά Νέα. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Μηνά Δημάκη με τίτλο Η χαμένη γη εκδόθηκε το 1939. Ο σταθερός προσανατολισμός του προς τη μεταφυσική αγωνία και την έκφραση του τρόμου που προκαλεί στην ποιητική φύση ο εχθρικός και αδιέξοδος κόσμος, τάση που εντάθηκε ιδιαίτερα στα τελευταία έργα του, σηματοδοτήθηκε με τη συλλογή του Κάψαμε τα καράβια μας, που εκδόθηκε το 1946. Ασχολήθηκε επίσης με τις λογοτεχνικές μεταφράσεις, τις μελέτες και το δοκίμιο, ενώ έδωσε διαλέξεις, μεταξύ άλλων για τον Καβάφη τον Καζαντζάκη, τον Κάλβο, το Σικελιανό, τη σύγχρονη ποίηση. Η φιλοσοφική αγωνία του Δημάκη σημάδεψε και τη ζωή του. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από την ταράτσα της πολυκατοικίας όπου έμενε στην οδό Αναγνωστοπούλου σε ηλικία εξήντα εφτά χρόνων. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1957), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1961) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1975). Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες


ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΡΡΗΣ, Ξαπλωμένη Γιάννα, 2004 Λάδι σε μουσαμά 35Χ55,3 εκ.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Όσα σου έταξα παλιά ισχύουν...

Στο φαντασιακό επίπεδο των μύχιων επιθυμιών της βαδίζει πια η Δημοκρατική Αριστερά. Η προδιαγεγραμμένη πορεία της -από τη στιγμή της αποχώρησης από την κυβέρνηση μέχρι το σχέδιο Θέσεων για το 2ο συνέδριο της- την οδηγεί μέσω ενός ολισθηρού μονόδρομου σε ένα πνιγηρό τέλμα, σε ένα οδυνηρό αδιέξοδο. Οι αντιφάσεις περισσεύουν, το σχέδιο χάθηκε. Μια πορεία χωρίς οδηγό και μηχανοδηγό επιχειρεί να συμπαρασύρει σε ένα κενό πολιτικής, πέρα από τις αξιακές εκκινήσεις του ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς και την πίστη που διέθεταν για την προοπτική του εγχειρήματος οι ενεργοί πολίτες, που κοπιάσαν για την ίδρυση της, μόλις πριν από τρία χρόνια.


Η απόφαση της ΚΕ [2 και 3 Νοεμβρίου 2013] δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Μπροστά, βέβαια, είναι οι διαδικασίες προς και το ίδιο το συνέδριο. Όμως εάν κλείσουν τώρα τα ζητήματα, με την αναβίωση των χειρότερων στιγμών του παρελθόντος -περί ύπαρξης "εσωτερικού εχθρού"- τότε είναι απόλυτα βέβαιο ότι το συνέδριο θα επικυρώσει ειλημμένες αποφάσεις.

Σήμερα, η πλειοψηφία της ΚΕ αρνήθηκε δύο συστατικά στοιχεία του ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς. Τη συμμετοχή σε ένα διάλογο που τώρα ανοίγει και τη στρατηγική επιλογή για την αναμόρφωση του χώρου της κεντροριστεράς. Στοιχείο φυσιογνωμίας το πρώτο, απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου το δεύτερο.

Οι αντιφάσεις, οι φλυαρίες, οι κακοτοπιές θα πληθαίνουν. Όλα καλά καμωμένα -και η συμμετοχή στην κυβέρνηση και η αποχώρηση από αυτήν. Όλα καλά σχεδιασμένα - πρόταση για την απλή αναλογική χωρίς πολιτικό πρόγραμμα... [ή εδώ κρύβεται μια νέα, κακοφορμισμένη "αριστερή στροφή";]

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η σημερινή απόφαση οδηγεί το κόμμα σε επικίνδυνες ατραπούς. Είναι αυτονόητη και η στάση μας. Δεν θα συναινέσουμε δια της σιωπής. Καταθέσαμε ήδη -στα όργανα- θέση και πράξη. Το ίδιο θα κάνουμε και στην κοινωνία. Ως μια φωνή του ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς. Ισχυρή στη συνείδηση ενός ολόκληρου κόσμου που ασπάσθηκε τις ιδρυτικές μας επιλογές για την ανασύνθεση και μετασχηματισμό του πολιτικού πεδίου. Με οδηγό αυτή τη θέση -διακριτή και κρυστάλλινη- πιστεύομε και εργαζόμαστε, πως οι φωνές για μια άλλη πορεία του κόμματος θα ενδυναμωθούν προς όφελος της κοινωνίας και των πολιτών.

από το http://tetradioexodou.blogspot.gr

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στην Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ 2.11.2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Καταρχήν, πριν μπω στα θέματα των Θέσεων,

1) Αυτή την περίοδο λέγονται και γράφονται σε ρεπορτάζ στις εφημερίδες διάφορα πράγματα που αφορούν σε μένα. Αναδιατυπώνονται απόψεις δικές μου, μέσα όμως από την κρίση, την εκτίμηση ή τη φαντασία του δημοσιογράφου που τα υπογράφει. Δεν κακίζω κανέναν, άλλωστε βασικά δεν είναι δημοσιεύματα αρνητικά για μένα, απλώς κάποια από αυτά παράγουν αρνητική εικόνα για την συνοχή του κόμματος.
Θα σας πω, λοιπόν, για να κλείσω αυτό το θέμα και να μην ξανασχοληθώ με ό,τι κι αν γράφεται. Εγώ έχω σχέση με όσα εγώ λέω και γράφω (και όσα έχω πει ή έχω γράψει τα υποστηρίζω απολύτως) και όχι με όσα γράφει ο οποιοσδήποτε ότι λέω ή σκέφτομαι.

2) Είμαστε σε διαδικασία συνεδρίου, σε κορυφαία, δηλαδή, διαδικασία κομματική. Τώρα όχι απλώς δικαιούμαστε να μιλάμε καθαρά και ανοιχτά αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Όποιος κρύβεται πίσω από οποιαδήποτε σκοπιμότητα και δεν μιλάει στο Συνέδριο ή μιλάει καλυμμένα, αυτός κάνει κακό στο κόμμα.

Από αυτή την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, το κόμμα όχι μόνο δεν κινδυνεύει αλλά θα βγει πιο δυνατό.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κανένας διχασμός δεν θα υπάρξει και ούτε ίχνος κινδύνου για τη συνοχή του κόμματος.
Αποκρούστε και απομονώστε, λοιπόν, οποιονδήποτε φανατικό ή ανόητο προσπαθεί να σας φοβίσει επικαλούμενος διασπάσεις, σχέδια, συνωμοσίες κατά του προέδρου κ.τλ.
Αυτά είναι τα όπλα όσων δεν έχουν ούτε άποψη, ούτε πολιτική κρίση, ούτε επιχειρηματολογία και το μόνο που ξέρουν είναι μια πολιτική συκοφαντία με ρίζες στο σκοτεινό παρελθόν της Αριστεράς.
Το κόμμα θα μείνει απολύτως ενωμένο αλλά ζωντανό. Δεν θα το κάνουν μουγκό οι φοβισμένοι.

3) Στηρίζω τον Πρόεδρο, στηρίζω τον Φώτη.
Όχι μόνο για το αυτονόητο, για λόγους δηλαδή προσωπικούς, συναισθηματικούς.
Τον στηρίζω για λόγους πολιτικούς, επειδή είναι κεφάλαιο για το κόμμα και τον τόπο. Η δική μου στήριξη έχει δικό της χαρακτήρα, γιατί τον στηρίζω με τις απόψεις μου και όρθιος.