Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Μανόλης Αναγνωστάκης



ΥΓ



[απόσπασμα]*



Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη διαφορετικά.



Στην εβραίικη γειτονιά τα παιδιά δεν τον παίζανε γιατί δεν ήταν εβραίος.



Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ`ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα.



Με περνούσες μόνο επτά χρόνια αλλά πρόλαβες να πολεμήσεις στην Ισπανία.



Δε φοβόταν τον θάνατο τουλάχιστον τον θάνατο των άλλων.



Δυο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.



Ψάχνοντας τις λέξεις άρχισε το ψέμα.



Ο σπαραγμός της κοινοτοπίας.



Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...



Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο της έσφιγγε ώρες τα χέρια.



Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.



Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.



Όλα προς τί;



Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά.



Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της Ειρήνης.



Πράγματα που δε λέγονται και δεν εξηγούνται.



Το ρήμα που ταίριαζε στην περίπτωσή του ήταν: βουλιάζω.



Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε.



Έβρεχε πάλι...



Έγραψε το στίχο: «αν έλειπε αυτό το σιγανό τρυπάνισμα στο μυαλό», κι ύστερα σταμάτησε.



Σιωπή."


Μανόλης Αναγνωστάκης ΥΓ εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1992


Αλέξης Ακριθάκης: «Σφήνα», 1978, Ξύλο, 0,92 Χ 0,52 μ

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Ώρες ευθύνης ---του Ιωακείμ Γρυσπολάκη

Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στο 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ υπήρξε αποκαλυπτική, όσον αφορά στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος. Όλοι βλέπαμε την ΔΗΜΑΡ ως την κληρονόμο των παρακαταθηκών του Ηλιού, του Παρτσαλίδη, του Δρακόπουλου, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, τις οποίες με μεγάλη ευκολία και χωρίς τεκμηρίωση απεμπόλησε πολύ νωρίς ο κ. Κουβέλης. Η απογοήτευση που έσπειρε ο τρόπος, με τον οποίο ο κ. Κουβέλης αρνήθηκε τη συνεργασία για τη δημιουργία της μεγάλης Κεντροαριστεράς, δεν πρέπει να αναστείλει την προσπάθεια. Η πορεία είναι πλέον προδιαγεγραμμένη και δεν πρέπει καν να επιβραδυνθεί.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, υπό την προϋπόθεση της διακριτής συμμετοχής στις επόμενες εκλογές, παίρνουν αθροιστικά μονοψήφιο ποσοστό. Συγχρόνως, 28-30% δηλώνουν ότι θα ψήφιζαν ένα νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς, δομημένο με νέα ήθη, νέες αξίες, νέους ανθρώπους, πλαισιωμένους από έμπειρους και άφθαρτους πολιτικούς, βασισμένο στην αξιοκρατία και στην επαναδιατύπωση του κοινωνικού κράτους. Κυρίως, όμως, καταδικάζοντας τον εναγκαλισμό του κράτους από τα κόμματα. Η διαφορά του 20%, οφείλεται στη διαπίστωση ότι το μεν ΠΑΣΟΚ βαρύνεται με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας και την ταύτιση κόμματος και κράτους η δε ΔΗΜΑΡ βαρύνεται με την αποφυγή ανάληψης ευθυνών και την αναποφασιστικότητα που δείχνει σε κάθε κρίσιμο σταυροδρόμι. Και τα δύο κόμματα αδυνατούν πλέον να αποτελέσουν τους πυρήνες, γύρω από τους οποίους θα συγκροτηθεί η μεγάλη προοδευτική και εκσυγχρονιστική Σοσιαλδημοκρατική Παράταξη.


Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...

Αγγελική Ελευθερίου



Στο όνειρο ήρθα να σε βρω




Στο όνειρο ήρθα να σε βρω

και είχα μια χαρά που τα κατάφερα

κι έλεγα μέσα μου τι καλά έκανα, τι καλά

Βοήθησα κιόλας να μαζέψουμε

χαρτιά βιβλία ρούχα˙

και σ` άρεσε πολύ

και το `πες

Είπες και κάτι άλλο

κι έγινε τότε φανερό πως ήτανε ανάγκη πια

να έχω έρθει

Αλήθεια, γιατί δεν ήρθα.





Αγγελική Ελευθερίου Α π ό τ ό τ ε εκδόσεις ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 1996


Πίνακας του Παύλου Σάμιου

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η "πρώτη" της Ελιάς στον Πειραιά


Την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου, έγινε στον Πειραιά συγκέντρωση 30 ενεργών πολιτών οι οποίοι ενδιαφέρονται για την επιτυχία της πολιτικής προσπάθειας διαλόγου, συνεννόησης και συνεργασίας που ξεκίνησε εδώ και δυο μήνες στην πατρίδα μας και έγινε γνωστή ως «έκκληση των 58» για την συνεργασία των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων, για την κεντροαριστερά.
Μετά από διάλογο προβληματισμού στο πνεύμα της διακήρυξης των «58», αποφασίστηκε να ανατεθεί σε μια επιτροπή 6 ατόμων εκ των παρευρισκομένων, η διοργάνωση στο κέντρο του Πειραιά το δεύτερο 15νθήμερο του Ιανουαρίου μιας μεγάλης ανοικτής ενημερωτικής συγκέντρωσης για την προσπάθεια συνεργασίας των ανέστιων πολιτών που κινούνται πολιτικά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, για την δημιουργία της «Ελληνικής ελιάς».
Η επιτροπή που αναδείχτηκε από κοινού αποτελείται από τους/τις:

Ανανιάδη    Νότη
Βεντούρη   Ανδρέα
Γλαμπεδάκη Μανόλη
Κλαπαδάκη  Μίλτο
Μυργιαλή   Χρύσα
Τράπαλη Γιώργο

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Η επόμενη μέρα για τη ΔΗΜΑΡ ---του Μάνου Ματσαγγάνη

Με το τέλος του 2ου συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ ολοκληρώνεται η μετάλλαξη του κόμματος αυτού από πάλαι ποτέ ελπίδα του τόπου σε ένα από τα πιο αρτηριοσκληρωτικά πολιτικά σχήματα της πρόσφατης ιστορίας του. Πώς θα επηρεάσει αυτό τις πολιτικές εξελίξεις, και ειδικά στον χώρο της κεντροαριστεράς;

Κατ’ αρχήν, μια απαραίτητη διευκρίνιση: Παρότι οργανωτικά παραμένω ακόμη μέλος της ΔΗΜΑΡ, συναισθηματικά έχω αποχωρήσει προ πολλού. Όχι επειδή κάποια στιγμή βρέθηκα στη μειοψηφία – αυτό όντως συνέβη, αλλά κάτι τέτοια ποτέ δεν με ενόχλησαν. Άλλος ήταν ο κύριος λόγος: ότι το κόμμα αυτό έπαψε να συζητά, να σκέφτεται συλλογικά, ακόμη και να διαφωνεί, όπως είναι φυσικό να διαφωνούν άνθρωποι που πονούν μια κοινή υπόθεση.

Πράγματι, οι πιο σημαντικές αποφάσεις στη σύντομη ιστορία της ΔΗΜΑΡ ξεπήδησαν έτοιμες από το κεφάλι του προέδρου της, χωρίς την παραμικρή συζήτηση στα αρμόδια (υποτίθεται) όργανα. Η επιμονή σε μια soft αντιμνημονιακή τοποθέτηση. Η μη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η εκλογική συνεργασία με όσους από τους πρώην εθνολαϊκιστές (ενίοτε αυριανιστές) δεν χώρεσαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά. Η φαεινή ιδέα του συστήματος 4-2-1, δηλαδή της απλής αναλογικής στους κομματικούς διορισμούς σε κρατικές θέσεις. Οι «κόκκινες γραμμές» για το επίδομα γάμου. Οι πλάγιες εξυπηρετήσεις στους δικαστές και τους δικηγόρους. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η απόρριψη της πρωτοβουλίας των 58. Η «αριστερή στροφή». Όλα αυτά με πρωτοβουλία μιας στενής ομάδας, που επιζητούσε εκ των υστέρων την έγκριση των κομματικών οργάνων – και την έπαιρνε! Όπως στις χειρότερες παραδόσεις των κομμουνιστικών κομμάτων ή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.


Η ομιλία του Σταύρου Λιβαδά στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Αντιλαμβάνομαι, πως είναι πολλοί αυτοί- δεν είμαι μόνον εγώ- που αναρωτιούνται: γιατί συγκλήθηκε, τώρα, αυτό το συνέδρι-ο; Γιατί, συγκλήθηκε έκτακτα, ενώ το τακτικό συνέδριο προβ-λέπονταν να γίνει μετά από ενάμισυ περίπου χρόνο; Γιατί, κληθήκαμε, τόσο εσπευσμένα, με συνοπτικές, αλλά και αμφισβητούμενης δημοκρατικότητας, διαδικασίες, να συζητήσουμε θέσεις, να επιλέξουμε αντιπροσώπους, να εκλέξουμε νέα ηγεσία; Ο διατιθέμενος χρόνος, λιγότερος από ένα μήνα, δεν επέτρεπε ούτε καν έκθεση των προτάσεων- μόνο το κείμενο των θέσεων υπερέβαινε τις 100 σελίδες. Πότε, λοιπόν, και υπό ποιές συνθήκες, μπορούσε να γίνει διακίνηση των απόψεων, να κατανοηθούν οι διαφορετικές προτάσεις, να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να εκφραστούν τα μέλη, να διαμορφωθούν συνθέσεις, να εκλεγούν σύνεδροι, που να αντιπροσωπεύουν μια πολιτικά λειτουργούσα βάση;
Είναι, αλήθεια, βέβαια, πως το βάρος αυτών των ερωτημάτων σχετικοποιείται, όταν αυτή η προσυνεδριακή διαδικασία, του τύπου: ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, αποτελεί απλώς μιαν υπερβολή, στη ζωή ενός κόμματος που επιμένει να λειτουργεί, με επίφαση δημοκρατικοφάνειας, στην πραγματικότητα, όμως, με εσωστρεφή, κλειστοφοβική, συγκεντρωτική, εμφανώς ανε-παρκή, αλλά και αντιδημοκρατική λειτουργία. Όταν λειτουργο-ύμε χωρίς καταστατικό, χωρίς γραπτές αποφάσεις, χωρίς θεσ-μοθετημένο έλεγχο και λογοδοσία. Όταν η ΕΕ επιτελεί επικυρω-τική και διεκπεραιωτική διαδικασία των ήδη παρμένων αποφά-σεων, όταν η ΚΕ αποτελεί, εν πολλοίς, τελετουργία και διαδι-κασία απολογισμού ήδη εκτελεσμένων πολιτικών πράξεων . Όταν οι μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται, εν κρυπ-τώ, από ένα πολύ στενό κύκλο ανθρώπων, σε εξωθεσμικά όρ-γανα, με άτυπες διαδικασίες, με τη συμμετοχή περιστασιακών μυστικοσυμβούλων, επιλεγμένων κατάλληλα και κατά περίπτω-ση. Ακολουθούμε και εμείς διαδικασίες σαν αυτές που καταγ-γέλλουμε πως εφαρμόζει η κυβέρνηση,τύπου πράξεων νομοθε-τικού περιεχομένου: οι μεγάλες αποφάσεις πρώτα λαμβάνονται και υλοποιούνται και μετά επικυρώνονται θεσμικά.


Η ομιλία του Γεράσιμου Γεωργάτου στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πριν τρία χρόνια πήραμε μια τολμηρή και γενναία απόφαση να ιδρύσουμε «το άλλο, το διαφορετικό κόμμα της αριστεράς». Αυτό δηλώσαμε και συνεχίζουμε να το δηλώνουμε σε όλους τους τόνους. Αυτό δηλώνουμε ότι θέλουμε να είμαστε. Αυτό θέλουμε να είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Το καταφέραμε; Το μισοκαταφέραμε και φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, με συνέπεια να μισοκαταφέρνουμε και την εκλογική μας επιβίωση. Η βαρυτική έλξη της αριστεράς της πεπατημένης παραμένει ισχυρή. Πήραμε γενναίες και τολμηρές αποφάσεις. Από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μέχρι την ανασυγκρότηση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου και την επιλογή για ένταξη σε ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Όμως τα υπηρετήσαμε και φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να τα υπηρετούμε με δισταγμό, με αμφισημείες, με μπρος πίσω, εκπέμποντας ένα θολό και ασαφές στίγμα προς την κοινωνία και τους πολίτες, με τις ανάλογες για το κόμμα μας συνέπειες. Σε εποχές κρίσης, οι πολίτες για να σε εμπιστευθούν χρειάζονται σαφήνεια, ευκρίνεια και σταθερή πορεία. Οι ασάφειες και τα σλάλομ μπορεί να είναι ανεκτά σε εποχές κανονικότητας, σήμερα όμως αποπνέουν κομματική ιδιοτέλεια, προτεραιότητα στην κομματική και προσωπική επιβίωση που αφήνει τους πολίτες, και ιδιαίτερα τους νεότερους, παγερά αδιάφορους. Η αδιευκρίνιστη ψήφος σχηματίζει κυβέρνηση.
Και μια και μιλάμε για κυβέρνηση. Συμμετείχαμε ανόρεχτα. Μαζί με τις όποιες θετικές προτάσεις μας, σταθερά φροντίζαμε να υπενθυμίζουμε ότι δεν ψηφίσαμε τα μνημόνια. Να πατάμε και στο αντιμνημονιακό μπλοκ. Διακηρύξαμε την αναγκαιότητα μεταρρύθμισης του κράτους και πριονίσαμε την αξιοπιστία μας και το ηθικό μας πλεονέκτημα εκπέμποντας αίσθηση συναλλαγής με το 4-2-1 και συνεχίσαμε να την πριονίζουμε με την παραμονή των στελεχών μας στον κρατικό μηχανισμό.


Η ομιλία του Γρηγόρη Ψαριανού στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ


Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ

Στήσαμε, όλοι μαζί, το κόμμα μας το 2010 στη δίνη της μεγάλης κρίσης.

Και το στήσαμε, συντρόφισσες και σύντροφοί μου, υπερήφανοι, αισιόδοξοι, με ευοίωνες προοπτικές. Γιατί ήμασταν και Δημοκράτες και Αριστεροί. Και τολμήσαμε. Γιατί ήμασταν δικαιωμένη δύναμη. Γιατί απείχαμε από τον πελατειακό λαϊκισμό, γιατί υπερείχαμε σε ηθική και πολιτική αξιοπιστία. Και λίγο αργότερα, τολμήσαμε ξανά, στηρίξαμε τη συγκυβέρνηση. Γιατί ήμασταν θεσμικοί, πεισμένοι για την αναγκαιότητα και τη δύναμη των συνεργασιών. Γιατί είχαμε ολοφάνερη ευρωπαϊκή ταυτότητα. Ευρώ και μεταρρυθμιστικός εκσυγχρονισμός. Γιατί είχαμε επίσης μια ξεκάθαρη, ευθύς εξαρχής, ανάλυση ότι η κρίση στα ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά της, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και πολιτική, κρίση εμπιστοσύνης, θεσμών, δομών και προσώπων, κρίση παραγωγικού μοντέλου, αξιών, κρίση κοινωνικής και πολιτισμικής ταυτότητας τελικά. Τα θυμόσαστε όλα αυτά;

Με αυτές τις διάφανες θέσεις αποδεχτήκαμε την ευθύνη της συγκυβέρνησης. Την ευθύνη συνδιαχείρισης της κρίσης και προώθησης λύσεων. Όχι μόνο των οικονομικών προβλημάτων. Όλων. Όχι μόνο των αδικιών που γεννούσε το μνημόνιο. Όλων.

Μπήκαμε σε μια πορεία αναζήτησης του κοινού τόπου. Ξέραμε ότι αυτόν τον δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας, γιατί έλειπε η κουλτούρα και οι κανόνες λειτουργίας συνεργατικών κυβερνήσεων. Γνωρίζαμε και με ποιους συνεργαζόμαστε αλλά γνωρίζαμε και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.

Η Τρίτη των ποιητών...

Σπύρος Τσακνιάς

Αϋπνία


Σου μιλώ για την ομίχλη και για τα πουλιά που πέταξαν στο χθεσινό λιβάδι. Για τις φωνές που βγαίνουνε τη νύχτα μεσ` απ` τα μπαούλα. Για τον ηλεκτρικό θάνατο που λέει κι ο φίλος μου ο Γιάννης. Θα σου μιλήσω ακόμη για το ιδιωτικό νεκροταφείο που διατηρώ σε μια αποθηκούλα της φιλάσθενης μνήμης μου, εκεί που θάβω χίλια μικροπράγματα, παράταιρα κι άχρηστα εν πολλοίς: Παλιές ομπρέλες, τρυπημένα γάντια, σχολικά τετράδια, αποτυχημένους στίχους, πικρά λόγια, καρδιογραφήματα και ακτινογραφίες, ναυαγισμένες εξεγέρσεις, διφορούμενα χαμόγελα, ήχους από παλιές βροχές και χωρισμούς σε καφενεία χειμωνιάτικα με σόμπες πετρελαίου.

Χωρισμούς σε καφενεία με φτηνό κονιάκ και θολωμένα τζάμια.

Θα σου μιλώ ως το πρωί να μη σε πάρει ο ύπνος.

Φοβάμαι τα όνειρά σου.



Το ποίημα είναι από την ποιητική συλλογή ΟΝΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ [1984], επιλογή από τη συγκεντρωτική έκδοση: Σπύρος ΤσακνιάςΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1952-1992, εκδόσεις "στιγμή ", Αθήνα 2000


Πίνακας Γ. Ρόρρης "Άνδρας σε εσωτερικό"

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Ρεπορτάζ εφημερίδων από την μεγάλη συγκέντρωση της κεντροαριστεράς

Γιάννης Βούλγαρης: Δεν είμαστε "ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι", δεν είμαστε "ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι" δεν είμαστε βενιζελικοί, κουβελικοί, σημιτικοί ή λυκουδικοί. Είμαστε πάνω απ' όλα ενεργοί πολίτες, που θέλουμε να βοηθήσουμε στην ανασυγκρότηση της παράταξης, το θεωρούμε χρέος μας.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Εκδήλωση των 58 με εκπλήξεις από ΔΗΜΑΡ. Κατάμεστη ήταν η αίθουσα ίου Ακροπόλ, όπου πραγματοποιήθηκε χθες η πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της κίνησης των 58 για την επανασύσταση της Κεντροαριστεράς.
Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα και παρουσία του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, του Ευ. Βενιζέλου και σύσσωμης σχεδόν της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ πραγματοποιήθηκε χθες η πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της κίνησης των 58 για να την επανασύσταση της Κεντροαριστεράς. Από την παρουσία του κόσμου έκλεισε για αρκετή ώρα και η Ιπποκράτους μπροστά στο θέατρο Ακροπόλ , αλλά η έκπληξη μάλλον προέκυψε από τη μη αναμενόμενη παρουσία και ομιλία του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γρ. Ψαριανού, καθώς ο κ. Φ. Κουβέλης έχει απορρίψει τη σύμπλευση με το εγχείρημα. Αφού είπε ξεκάθαρα ότι στηρίζει την κίνηση των 58, τόνισε ότι η πρωτοβουλία τους δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ και τις φυλές του ή τη ΔΗΜΑΡ ένθερμη ή επιφυλακτική αλλά την πλειοψηφία των ελληνικού λαού. Διότι όπως πρόσθεσε ο κ. Ψαριανός, η σύμπραξη ταυ ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς, ή όπως αλλιώς τον ονομάζουμε , είναι απαραίτητη προκειμένου η χώρα να βγει από το σημερινό της αδιέξοδο. Η παρέμβαση του κ. Ψαριανού και η παρουσία του εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδ. Παπαδόπουλου συγκέντρωσαν ευλόγως το ενδιαφέρον, καθώς και μόνον με την επιλογή τους να μετέχουν στην εκδήλωση δημιούργησαν στους παριστάμενους την ελπίδα ότι υπάρχει πιθανότητα η ΔΗΜΑΡ να μεταβάλει την έως τώρα αρνητικό στάση της έναντι των 58. Πολύ περισσότερο ενόψει του συνεδρίου της Αγ. Κωνσταντίνου που αρχίζει την Πέμπτη και στο οποίο είναι προφανές πλέον ότι οι κ. Ψαριανός και Παπαδόπουλος από κοινού με δεκάδες στελέχη που στηρίζουν την κίνηση των 58 και τον γραμματέα Σπ. Λυκούδη θα επιχειρήσουν να καταδείξουν στον κ. Κουβέλη ότι είναι εντελώς εσφαλμένη η επιλογή του να προχωρήσει μόνος του στον λεγόμενο τρίτο πόλο. Τούτο, άλλωστε, εμμέσως το έκανε ακόμη και ο κ.. Ευ. Βενιζέλος προσερχόμενος στη χθεσινή εκ δήλωση. Το ΠΑΣΟΚ , είπε, στηρίζει (τους 58) ανυπόκριτα, χωρίς μιζέριες, χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Και τονίζοντας ότι ενόψει ευρωεκλογών όλοι μπορούμε να συστρατευθούμε στο μεγάλο ενιαίο ψηφοδέλτιο του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος , επί της ουσίας φωτογράφισε τον κ. Κουβέλη. Τη στόχευση της χθεσινής εκδήλωσης περιέγραψε o κεντρικός ομιλητής της κ. Γ. Βούλγαρης μέσα σε μία μόλις παράγραφο και καταχειροκροτήθηκε. Αφού χαρακτήρισε κραυγαλέα επανάληψη του παρελθόντος τη βεβιασμένη προσπάθεια ενίσχυσης του μικρού δικομματισμού Ν.Δ. ΣΥΡΙΖΑ , τόνισε: Δεν είμαστε "ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι", δεν είμαστε "ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι" δεν είμαστε βενιζελικοί, κουβελικοί, σημιτικοί ή λυκουδικοί. Είμαστε πάνω απ' όλα ενεργοί πολίτες, που θέλουμε να βοηθήσουμε στην ανασυγκρότηση της παράταξης, το θεωρούμε χρέος μας. Σημειώνεται τέλος και η χωροταξία που είχαν προνοήσει οι διοργανωτές για την εκδήλωση, καθώς ούτε ο κ. Σημίτης ούτε ο κ. Βενιζέλος κάθισαν στην πρώτη σειρά, ενώ και από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ζητήθηκε να λάβουν θέσεις μέσα στα κοινό ακριβώς ως σημειολογικό επιλογή των 58 ότι το εγχείρημά τους είναι κομματικά ακηδεμόνευτο και ότι επιδιώκουν να συμβολίσουν ένα νέο ξεκίνημα του χώρου. Στην εκδήλωση μεταδόθηκαν μηνύματα των Μάρτιν Σουλτς και Χάνες Σβόμποντα.



Η Τρίτη των ποιητών...

Γιάννης Πατίλης




Ψωμί της κάθε μέρας




Μνήμη σημαίνει να ξεχνάς τους ορισμούς

λέξη σημαίνει πλέξη με το άλεκτο

βλέπω σημαίνει λείπω απ` τ` ορατό



Απείραχτο άσε το Κεφάλαιο του Κόσμου

και ζήσε από τους τόκους.



Μέσα στο σάλο των γνωστών πραγμάτων

γίνε εσύ πάλι το Σημείο Μηδέν

και βγάλε το ψωμί της κάθε μέρας





Γιάννης Πατίλης: Αποδρομή του αλκοόλ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.


Γιώργος Βακιρτζής : φως στο χώρο, 71χ113εκ. Λάδι σε καμβά

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Οι "58" στο Ακροπόλ

Στις 14 Οκτωβρίου, 58 εκπρόσωποι της επιστήμης, της πολιτικής, του πολιτισμού και του επιχειρείν συνυπέγραψαν και δημοσίευσαν κείμενο με το οποίο απηύθυναν πρόσκληση σε κόμματα, πολιτικές κινήσεις, συνδικαλιστικές, αυτοδιοικητικές και πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας και του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, με προοπτική την Ιδρυτική Συνέλευση για μια Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη.

Μεταξύ των υπογραφόντων ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Γιώργος Βερνίκος, ο Σωτήρης Γκορίτσας, ο Γιάννης Καλογήρου, ο Πέτρος Μάρκαρης, ο Σταύρος Μπένος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Θανάσης Χειμωνάς, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, η Σώτη Τριανταφύλλου και άλλοι.

Για πρώτη φορά μετά από καιρό άρχισε να δημιουργείται ένας δημόσιος χώρος και να αναπτύσσεται ένας δημόσιος διάλογος. Για πρώτη φορά μία τέτοια πρωτοβουλία δεν μένει στα στενά όρια της εργαστηριακής ζύμωσης αλλά ανοίγει στην κοινωνία, ακούει και ακούγεται.


ΔΗΜΑΡ: Συνέδριο τριβών, όχι διάσπασης ---της Βούλας Κεχαγιά

Μετρούν τις δυνάμεις τους οι δύο γραμμές στη ΔΗΜΑΡ, υπέρ και κατά των συνεργασιών για την Κεντροαριστερά

Στην ενδεχόμενη παρουσία και στελεχών της ΔΗΜΑΡ στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας των 58 για την Κεντροαριστερά εστιάζει το ενδιαφέρον της η ηγεσία της Αγίου Κωνσταντίνου, γνωρίζοντας ότι το θέμα της πολιτικής κατεύθυνσης του κόμματος ενδεχομένως να αποτελέσει και το μεγαλύτερο αγκάθι του 2ου Συνεδρίου που ξεκινά την επόμενη εβδομάδα.  
Προ ημερών όλοι οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ και του ΠαΣοΚ συμπεριλαμβανομένων των προέδρων των δύο κομμάτων έλαβαν στα γραφεία τους προσωπικές προσκλήσεις να παραστούν στην κεντρική εκδήλωση των 58 στην Αθήνα.

ΤΑ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΑ. Η Πρωτοβουλία αποφάσισε να καλέσει και τη ΔΗΜΑΡ γνωρίζοντας εκ των προτέρων και την επίσημη, απορριπτική ως προς το εγχείρημα, θέση του κόμματος αλλά και την ενόχληση των ηγετικών κλιμακίων της Αγίου Κωνσταντίνου για τα στελέχη της που επιμένουν να συμπορεύονται με τους 58. Σύμφωνα με πληροφορίες, στην εκδήλωση της Δευτέρας σκέφτεται να παραστεί ο βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός, ενώ ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ και βουλευτής Σπύρος Λυκούδης πιθανότατα δεν θα πάει για να μην πυροδοτήσει εσωκομματικές συζητήσεις ενόψει Συνεδρίου. Δεδομένη πάντως θεωρείται η συμμετοχή των τριών μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής που έχουν συνυπογράψει το κείμενο των 58 - της Ντόρας Τσικαρδάνη, του Σταύρου Λιβαδά και του Γεράσιμου Γεωργάτου. Οι δύο τελευταίοι άλλωστε συμμετέχουν και στη Συντονιστική Γραμματεία της Πρωτοβουλίας των 58.


Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου. Είμαι ο εαυτός μου; ---της Μυρσίνης Λιοναράκης

Το ευφυές αυτό φεμινιστικό σύνθημα ήταν απαραίτητο για την εποχή και εξέφραζε ιδανικά την ανάγκη της γυναίκας για χειραφέτηση. Γιατί τότε, η ανάγκη ήταν να ξεχωρίσει από τους δύο άντρες που εξουσίαζαν για αιώνες τη ζωή της. Όταν αυτό κατακτήθηκε -όσο κατακτήθηκε- τα συνθήματα και οι διεκδικήσεις προσαρμόστηκαν στις νέες ανάγκες. Να δείξουμε δηλαδή όχι ποιες δεν είμαστε, αλλά ποιες είμαστε. Και αυτό παλεύουμε ακόμα όλες μας, εδώ που τα λέμε.

Η Δημοκρατική Αριστερά, σαν θηλυκό κι αυτή, σήμερα δείχνει να έχει μείνει στην πρώτη φάση της χειραφέτησης. Σε αυτήν που διευκρινίζει με ποιον δεν είναι, σε ποιον δεν μοιάζει, ποιανού τη γραμμή δεν ακολουθεί. Τα καλέσματά μας είναι γεμάτα με αποκλεισμούς και αρνήσεις που μυρίζουν ετεροκαθορισμό. Δεν θέλουμε να συνεργαστούμε με αυτούς, αλλά δεν θέλουμε και με τους άλλους. Η ρητορική μας είναι γεμάτη «ούτε» και ξανά «ούτε», για να σιγουρευτούμε ότι δεν μας μπερδεύουν με κανέναν άλλον. Οι ανακοινώσεις μας ασκούν (στην καλύτερη περίπτωση) ισότιμη κριτική στην κυβέρνηση και στα αιτήματα των κάθε διεκδικούντων. Και για να είμαστε και σίγουροι ότι όλοι κατάλαβαν τι εννοούμε, φροντίζουμε πάντα να κλείνουμε και με ένα κάλεσμα για διάλογο, γιατί οι δύο μεριές «οφείλουν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν».

Τελικά; Ο λόγος μας είναι γεμάτος «πρέπει να» και τρίτο ενικό. Χωρίς κανένα σκέτο «να» και πρώτο ενικό. Χωρίς τα υποκείμενα των πολιτικών που προτείνονται να είμαστε εμείς, αλλά οι ίδιες οι πολιτικές που κάποιοι, κάπου, κάπως «πρέπει να» εφαρμόσουν.


Αδιέξοδο το «ο καθένας μόνος του» ---του Γεράσιμου Γεωργάτου

Η πρωτοβουλία των 58 εκδηλώνεται σε μια κρίσιμη για τον τόπο και το πολιτικό σύστημα συγκυρία. Και δεν μπορεί να μιλάει για υπεύθυνη στάση απέναντι στους πολίτες και τη χώρα όποιος αρνείται να προσέλθει στον διάλογο. Γιατί η τακτική «ο καθένας με τον πόλο του» το μόνο που κάνει είναι να διευκολύνει την πόλωση και την κυριαρχία του δεξιού συντηρητισμού της ΝΔ και του αριστερού λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε ως τρίτη καταγραφόμενη δύναμη τη Χρυσή Αυγή, το σκηνικό, σε περίπτωση εκλογών, είναι ζοφερό και αδιέξοδο.
Χρειάζεται λοιπόν μια ανατροπή, μια μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους για να βγούμε από την κρίση χωρίς περαιτέρω απώλειες. Να διαμορφώσουμε μια πειστική για τους πολίτες ορθολογική και ρεαλιστική προγραμματική δυναμική, έναν πολυκεντρικό πολιτικό φορέα των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, με κοινό όμως τόπο την απόφαση όσων συμμετέχουν να κάνουν την τομή με τις στρεβλώσεις του παρελθόντος για μια Ελλάδα πραγματικά ευρωπαϊκή, θεσμικά και πολιτικά. Οι μετρήσεις δείχνουν ότι σε ένα σημαντικό ποσοστό οι πολίτες βρίσκονται σε αναμονή, είναι έτοιμοι να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα.
Τη στιγμή που ο χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς κατακερματισμένος κοινωνικά και πολιτικά, αλλά στην κυριολεξία καταρρέει, δεν χωρούν μεμψιμοιρίες, μικροκομματικοί υπολογισμοί και συμπλεγματικές στάσεις. Χρειάζονται γενναίες πολιτικές πρωτοβουλίες. Η πρόσκληση σε διάλογο από τους 58 είναι απολύτως συμβατή με τις ιδρυτικές διακηρύξεις, τους στόχους και τις θεμελιώδεις αξίες της ΔΗΜΑΡ. Αν η ΔΗΜΑΡ αρνηθεί την πρόσκληση είναι σαν να αρνείται τον εαυτό της, την ταυτότητά της. Και αυτό δεν θα είναι χωρίς τίμημα.

*Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ

από το http://www.tanea.gr




1η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Πρόσκληση
Τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013 σας προσκαλούμε στο θέατρο Ακροπόλ στις 7 μ.μ. στην 1η Ανοιχτή Συγκέντρωση για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη με θέμα: «Για την προοδευτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας-Για τη δημοκρατική αλλαγή της Ευρώπης» που οργανώνουν η Πρωτοβουλία για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη (πρωτοβουλία των «58») και οι πολιτικές κινήσεις Δυναμική Ελλάδα, Νέοι Μεταρρυθμιστές, «Μπροστά!», Πολιτεία 2012, Πρωτοβουλία Β’.
Ομιλητής ο Γιάννης Βούλγαρης
Παρεμβαίνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας των «58»

 Παρασκευάς Αυγερινός
 Πασχάλης Αγανίδης
 Χαριτίνη Καρακωστάκη
 Γιάννης Μπέζος
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, 7 μ.μ., Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11 (μετρό Πανεπιστήμιο)


Ποτίζοντας (και κλαδεύοντας) την «Ελιά» ---του Ηλία Κανέλλη

Η Κεντροαριστερά θα πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις της επόμενης εβδομάδας, με επίκεντρο τις πρωτοβουλίες 
της κίνησης των 58 για τη δημιουργία μιας ελληνικής «Ελιάς» αλλά και με το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Συγκεκριμένα:
- Η πρώτη Ανοιχτή Συγκέντρωση για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη και την Προοδευτική Ανασυγκρότηση της Ελλάδας για τη Δημοκρατική Αλλαγή της Ευρώπης, με την πρωτοβουλία της κίνησης
των 58, θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, στις 7 μ.μ. στο Θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11, μετρό Πανεπιστήμιο). Στόχος η επίτευξη μιας συνεργασίας με ορίζοντα τις ευρωεκλογές.
- Την επόμενη Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου αρχίζουν οι εργασίες του 2ου τακτικού Συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ στον χώρο του Σινέ-Κεραμεικός, στο Μεταξουργείο. Θα συμμετάσχουν περίπου 1.000 αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα.
Το Συνέδριο θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 15/12 με την εκλογή προέδρου και νέας Κεντρικής Επιτροπής


Οι 58 δεν ζητούν διάλυση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- πρόσκληση προς όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις ---του Νίκου Μπίστη

Απάντηση στην Αννα Διαμαντοπούλου για τις δηλώσεις της στον Real FM με την οποία ζητησε την μεταξέλιξη της Κίνησης των 58 με ταυτόχρονη διάλυση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, έδωσε ο εκ των στελεχών της Κίνησης, Νικος Μπιστης σε δηλώσεις του στον ίδιο σταθμό.

Το αίτημα για εδώ και τώρα διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και μετεξέλιξη των 58 σε κόμμα δεν περιέχεται στο κάλεσμα των 58, σημείωσε ο κ. Μπίστης και πρόσθεσε πως σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι προαπαιτούμενο για την συμμετοχή οποιουδήποτε στο σχήμα. «Η ΔΗΜΑΡ πηγαίνει στο Συνέδριο της και το ΠΑΣΟΚ που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα θέλει κάποιο χρόνο ωστε να ενσωματωθεί στην Ελιά», είπε.

Ο κ. Μπίστης διευκρίνησε ότι η κίνηση των 58 συγκροτήθηκε ώστε εν όψει ευρωεκλογών και δημοτικών εκλογών να συγκροτηθεί η ελληνική Ελιά, μια εκλογική ομπρέλα με κόμματα, κινήσεις, πρόσωπα και κυρίως τον ανέστιο κόσμο της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού κέντρου που απαιτεί και ενότητα και ανανέωση.
ευρωεκλογές
« Προχωράμε γρήγορα αλλά όχι βιαστικά».είπε- « Ας μην ανησυχεί κανείς: δεν θα διασώσουμε το παλιό αλλά ούτε θα κάψουμε με βιαστικές και επιπόλαιες κινήσεις το καινούργιο.Το που θα οδηγήσει η δυναμική των 58 και της Ελιάς δεν θα το προκαθορίσουμε. Θα το δούμε ολοι μαζί στην πορεία».


Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Η ΔΗΜ.ΑΡ. και το τέλος των προκλήσεων (;) ---του Παναγή Καλατζή


Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο

Αίτια γένεσης της κρίσης.

Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τα μνημόνια που δημιούργησαν την κρίση αλλά, αντίθετα, η κρίση που δημιούργησε τα μνημόνια. Και η κρίση προέρχεται από τις χρόνιες και βαριές, οφειλόμενες στον ανολοκλήρωτο αστικό εκσυγχρονισμό, παθογένειες που κάνουν την ελληνική κοινωνία, την ελληνική οικονομία, την δημόσια διοίκηση, την δικαστική εξουσία, το συνδικαλιστικό κίνημα, το πολιτικό σύστημα και κάθε άλλο επίπεδο της δημόσιας ζωής να νοσούν βαρύτατα.

Για να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες αυτές, χρειάζονται βαθιές θεσμικές τομές και τολμηρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές, διαρθρωτικού και δομικού χαρακτήρα, που θα καταστήσουν την Ελλάδα ένα σύγχρονο, αξιόπιστο, σοβαρό, λειτουργικό, αποτελεσματικό και ανθρώπινο κράτος. Για να γίνει όμως αυτό, πρωτίστως θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπίες και να απαλλαγούμε μία και καλή από τις κατεστημένες & βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που συνιστούν την θλιβερή ‘ελληνική ιδιαιτερότητα’.
Τι σημαίνει Αριστερά της Ευθύνης; Αφετηρία & Χαρακτηριστικά μας.

Βαριές κατηγορίες κατά Πελεγρίνη από το Συμβούλιο του Ιδρύματος

Σκληρή απάντηση στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, δίνει με ανακοίνωσή του προς την ακαδημαϊκή κοινότητα του ΕΚΠΑ την οποία υπογράφει ο πρόεδρος του Συμβουλίου, καθηγητής Δημήτρης Μπερτσιμάς

Το Συμβούλιο επιτίθεται στον κ. Πελεγρίνη αφενός για τη στάση του απέναντι στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του Καποδιστριακού αλλά και για τη στάση απέναντι στο Συμβούλιο. Παράλληλα, όμως τον κατηγορεί και για τη διαχείριση των οικονομικών του ιδρύματος.

«Σήμερα το Πανεπιστήμιο είναι κλειστό, κατάσταση που διαρκεί επί τρεις μήνες και είναι ανήκουστη για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου», αναφέρεται στην ανακοίνωση και προστίθεται: «Ο κ. Πελεγρίνης πρωταγωνίστησε σε ανεύθυνες ενέργειες που είχαν πολύ σοβαρό κόστος τόσο για τους φοιτητές όσο και για το διδακτικό προσωπικό και έβλαψαν το έργο και το κύρος του ΕΚΠΑ και οι οποίες απαριθμούνται στην εκτενή ανακοίνωση του Συμβουλίου της 5ης/11/2013. Δεν προστάτευσε ούτε το διοικητικό προσωπικό που απεργεί, διότι σήμερα έφθασε να διεκδικεί αυτό που εξ αρχής είχε ο ίδιος την ευθύνη να πράξει, δηλαδή τη σοβαρή και αντικειμενική αξιολόγηση του προσωπικού του Ιδρύματος.»

Τα Οικονομικά του Πανεπιστημίου- Έλεγχος από ορκωτούς λογιστές


Πρωτοβουλία των 5 Δημάρχων



1η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Πρόσκληση
Τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013 σας προσκαλούμε στο θέατρο Ακροπόλ στις 7 μ.μ. στην 1η Ανοιχτή Συγκέντρωση για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη με θέμα: «Για την προοδευτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας-Για τη δημοκρατική αλλαγή της Ευρώπης» που οργανώνουν η Πρωτοβουλία για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη (πρωτοβουλία των «58») και οι πολιτικές κινήσεις Δυναμική Ελλάδα, Νέοι Μεταρρυθμιστές, «Μπροστά!», Πολιτεία 2012, Πρωτοβουλία Β’.
Ομιλητής ο Γιάννης Βούλγαρης
Παρεμβαίνουν τα μέλη της πρωτοβουλίας των «58»
  • Παρασκευάς Αυγερινός
  • Πασχάλης Αγανίδης
  • Χαριτίνη Καρακωστάκη
  • Γιάννης Μπέζος
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, 7 μ.μ., Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11 (μετρό Πανεπιστήμιο)


Η κεντροαριστερά, ο Καρλ Σμιτ και ο Νορμπέρτο Μπόμπιο ---του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Ύστερα από 32 χρόνια κομματικής αγρανάπαυσης, αποφάσισα να συμμετάσχω ενεργά στις διαδικασίες της κίνησης των 58. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι με οδήγησε σε αυτή την απόφαση και τι προσδοκώ από αυτήν την κίνηση.

Ο κύριος και βασικός λόγος είναι ότι πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, έχουμε μπροστά μας ένα κείμενο πολιτικών πεποιθήσεων. Ακούγεται ως παραδοξολογία, αλλά εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα, τα κείμενα που μιλούσαν για πεποιθήσεις, για ιδέες, γίνονταν όλο και σπανιότερα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που εμφανίστηκαν, στη Μεταπολίτευση, δύο τέτοια κείμενα. Ήταν «Οι στόχοι του Έθνους» του ΚΚΕ εσωτερικού και η «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» από το ΠΑΣΟΚ. Ελάχιστα τα κοινά τους σημεία, εκτός από την επίκληση του «σοσιαλισμού». Το δεύτερο επικράτησε πανηγυρικά του πρώτου. Ήμουν στους ηττημένους εκείνης της μάχης. Κρατώ όμως ως ανάμνηση ότι τότε, η Πολιτική με πι κεφαλαίο, ήταν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Σιγά σιγά αυτό εξαφανίστηκε. Στη θέση του ήλθαν οι μανιχαϊσμοί, οι λαϊκισμοί, οι δυνάμεις του φωτός και του σκότους, οι άγονες αντιπαραθέσεις, η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής. Η πολιτική μετατράπηκε σε διαχείριση και τεχνική της εξουσίας. Αποπολιτικοποιήθηκε.

Ιδίως στην Ελλάδα της κρίσης, βιώσαμε τραυματικά τον βαθμό μηδέν του πολιτικού λόγου. Ένας ακραίος, απολιτικός, φαιοκόκκινος λαϊκισμός κάλυψε τα πάντα, παράγοντας ως σκωληκοειδή απόφυση τον πολιτικό εξτρεμισμό, επίσης φαιοκόκκινο. Οι δυνάμεις που ανέλαβαν το Σισύφειο έργο να κρατήσουν τη χώρα ζωντανή, υπέστειλαν τη σημαία της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αρνήθηκαν έμπρακτα να δώσουν τη μάχη για την πολιτική ηγεμονία. Αρκέστηκαν σ’ έναν ατελέσφορο πόλεμο κινήσεων, ξεχνώντας ή αγνοώντας ότι προϋπόθεση για την αποτελεσματική άσκηση εξουσίας, είναι η επικράτηση στον πόλεμο των θέσεων, στη μάχη των ιδεών. Οι όποιες -και δεν είναι και λίγες- μεταρρυθμίσεις, έμειναν πολιτικά ορφανές.


Πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο που συζητάμε ---των Σπύρου Βούγια-Σταύρου Κωνσταντινίδη

Φεύγοντας από την πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της κεντροαριστεράς στη Θεσσαλονίκη, ήμασταν γενικά ικανοποιημένοι. Ο κόσμος ( ομολογουμένως κάποιας ηλικίας στη μεγάλη του πλειοψηφία), ήταν πολύς και έμεινε ως το τέλος, η επιλογή του Τάσου Γιαννίτση αποδείχθηκε σωστή και η κουβέντα που ακολούθησε δεν ήταν, ευτυχώς, άλλη μία συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας. Ωστόσο, όταν αναρωτηθήκαμε αμέσως μετά ποιό ήταν το αποτέλεσμα, το απόσταγμα των δεκάδων παράλληλων, αγχωμένων μονολόγων που αποτέλεσαν τη συζήτηση, δεν μπορέσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.

Πραγματικά, αυτή η παραδοσιακή διαδικασία γραμμικού τύπου που επαναλαμβάνεται υποχρεωτικά, σχεδόν βασανιστικά στις πολιτικές, κυρίως, συγκεντρώσεις, είναι πια εντελώς παλιομοδίτικη και ξεπερασμένη. Κουράζει αφόρητα ακόμη και τους πιο εκπαιδευμένους από τους παλιούς, απωθεί και διώχνει τους νεότερους και δεν οδηγεί πουθενά, παρέχοντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της δήθεν διεξαγωγής ενός πλούσιου και ουσιαστικού διαλόγου. Χρωστάει την προέλευσή της στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις της μεταπολίτευσης, στη γραφειοκρατική παλαιοκομματική τελετουργία των κομμάτων και στον κανονιστικό φορμαλισμό θεσμοθετημένων διαδικασιών όπως είναι τα δημοτικά συμβούλια και οι συνδικαλιστικοί φορείς.


Οι “58” και η δική μας κεντροαριστερά

Πώς να διαφωνήσει κανείς με το κείμενο των «58»; Σοβαρό είναι και μετρημένο, λέει αρκετά από αυτά που συζητάμε στις παρέες μας. Και πώς να αμφισβητήσει όσους υπογράφουν; Άνθρωποι με έρμα και υπόσταση οι περισσότεροι, καθένας θα τους δεχόταν ως συνομιλητές.

Πρωτοβουλία καλών προθέσεων, λοιπόν, είναι η κίνηση των «58» – και γι’ αυτό καλοδεχούμενη. Λείπουν όμως οι θέσεις που θα κινητοποιήσουν το μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων, ώστε η νέα κεντροαριστερά να διεκδικήσει και πάλι την πλειοψηφία: Να γίνει η δική μας κεντροαριστερά, των πολλών, των πολιτών και των κινημάτων αυτής της καταρρακωμένης χώρας.

Η δική μας κεντροαριστερά δεν θα προκύψει ενόψει των επόμενων εκλογών ως φοβική αντίδραση στον ΣΥΡΙΖΑ ή ως διαπραγματευτική κίνηση προς τη ΝΔ, αλλά θα γεννηθεί ως απάντηση στις ανάγκες της χώρας μας και των ανθρώπων της, ιδίως της νέας γενιάς, με ορίζοντα δεκαετιών. Ακόμη περισσότερο: Η δική μας κεντροαριστερά, δεν μπορεί να στηρίζει άνευ όρων την σημερινή κυβέρνηση με μόνο επιχείρημα τον φόβο για τα χειρότερα. Αντίθετα, θέλουμε να υποστηρίξει μια κυβέρνηση για να πετύχουμε τα καλύτερα, έστω με τους πιο δύσκολους όρους. Και να μερικά παραδείγματα μιας τέτοιας επιδίωξης:



Nα μιλήσουμε στους νέους ---του Γιάννη Μπέζου

Μετά από 3-4 χρόνια μεγάλης δοκιμασίας, προσπαθώ να ανακαλύψω τι απέμεινε μέσα μας σαν αποτύπωμα. Όχι μέσα στους άλλους. Σε μένα. Ουδείς αναμάρτητος, και ανυποψίαστος. Η πλασματική δύναμη που μας προσέφερε το χρήμα και κατ' επέκταση η αλόγιστη και κυρίως κακόγουστη χρήση του, μας οδήγησε στην ανυπαρξία της ανησυχίας, και στην εκμετάλλευση της δημοκρατίας, για την οποία όλοι, τόσο πολύ ανησυχούμε.

Κρίνοντας πάντα από τον εαυτό μου -και τον εαυτό μου- εκτιμώ ότι ήρθε πλέον η ώρα, να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, αν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν πολίτες σκεπτόμενοι, και όχι σαν υπήκοοι, κυρίως των επιθυμιών μας. Το Μ' ΑΡΕΣΕΙ- ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ, δεν έχει μέλλον. Η χώρα μας, έχει βαθύ πρόβλημα παιδείας, αγωγής, και σκέψης. Όχι παραγωγής ιδεών, από τέτοιες χορτάσαμε. Χρειάζεται να συμφωνήσουμε στα απλά, στα αυτονόητα. Στην εφαρμογή των νόμων. Στην προστασία των αδυνάτων. Των μειοψηφιών. Να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας. Ότι χρειάζεται αγώνας και μόχθος για να έχεις επιτυχημένη ζωή. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος, το οποίο όλοι χλευάζουμε, αλλά όλοι θέλουμε να εξαρτηθούμε απ' αυτό, πρέπει να εγγυάται την κοινωνική συνοχή, και όχι την προσωπική μας ευτυχία. Να ενδιαφερθούμε για τον άγνωστο συμπολίτη μας, και λιγότερο για την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ μας. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη λέξη ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ας γίνουμε παραδείγματα. Όχι φορείς τίτλων και σημαιών.


Θέλω να μιλήσω απλά, για ένα θέμα μεγάλο ---του Σταύρου Μπένου

Θέλω να μιλήσουμε απλά, για ένα θέμα μεγάλο.

Την ενότητα ενός ιστορικού ρεύματος που ξεκινά από τη φιλελεύθερη δεξιά και απλώνεται μέχρι την ανανεωτική αριστερά.

Άλλοι το λένε σοσιαλδημοκρατία ή δημοκρατικό σοσιαλισμό ή δημοκρατική αριστερά ή κεντροαριστερά.
Ενός ιστορικού ρεύματος της κεντροαριστεράς που συντρίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες μιας συγκυριακής, ακραίας και χωρίς ιδεολογικό προσδιορισμό πόλωσης. Μνημόνιο ο ένας πόλος, αντιμνημόνιο ο άλλος.
Μνημονιακοί λοιπόν και αντιμνημονιακοί, όλοι πρέπει να είμαστε, αλλιώς κινδυνεύουμε να μην υπάρχουμε ως πολίτες, ως υποκείμενα πολιτικά.

Έτσι και αυτή η χώρα – αυτή η πατρίδα πρέπει να υπάρχει είτε μέσα, είτε έξω από το μνημόνιο. Μέσα στα σκοτάδια ενός ανιστόρητου νέου διχασμού, που γεννά φόβο, μίσος, τυφλές αντιπαραθέσεις και «χρυσές αυγές».

Πνίγομαι και θυμώνω και θέλω να φύγω από αυτά τα σκοτάδια. Θέλω να αναδυθώ στο φως που τόσο απλόχερα αυτή η χώρα έχει και σκορπίζει. Θέλω να αναζητήσω τη ζωή μαζί και με πολλούς άλλους πολίτες στα φωτεινά κοιτάσματα και στα όνειρα αυτής της πατρίδας. Θέλω να μιλήσω με το αύριο για το αύριο. Θέλω να μιλήσω για ένα κύμα μεταρρυθμίσεων που θα αποτινάξει τη διαχρονική κατάρα της χώρας, τον λαϊκισμό.


Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Πανεπιστήμια: τι φταίει; ---του Κίμωνα Χατζηµπίρου

Οταν διαβάζονται αυτές οι γραμμές θα είναι ανοικτό ή κλειστό το Πολυτεχνείο; Ισως για λίγο ανοικτό, με πιθανότητα να κλείσει ή προσωρινά κλειστό με προσδοκίες νʼ ανοίξει; Μήπως μισόκλειστο, δηλαδή επιτρέπεται η είσοδος σε μερικούς αλλά όχι σε όλους; Την 21η Νοεμβρίου έστειλα ηλεκτρονικό μήνυμα προς τους συναδέλφους: «Σήμερα γύρω στις 12.00 υπέστην face control και ανάκριση από αυτούς που έκαναν περιφρούρηση στην πύλη Κατεχάκη. Αρνήθηκα να απαντήσω στις ερωτήσεις, τελικά κάποιος με αναγνώρισε και με άφησαν να περάσω, επειδή είμαι καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών που δεν είχε κατάληψη.

Πάντως, άλλη φορά δεν θα παρασυρθώ από τις διαβεβαιώσεις αφελών συναδέλφων ότι η είσοδος είναι ελεύθερη, θα πηδάω από τα κάγκελα, όπως κάνω επί δύο μήνες και είμαι τουλάχιστον ήρεμος». Ενας συνάδελφος απάντησε ότι όταν επιχείρησε να μπει από την πύλη, το αυτοκίνητό του δέχτηκε γροθιές και ο ίδιος βρισιές...

Κλειδί για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια είναι η πεποίθηση μερικών διδασκόντων, με μεγάλη επιρροή σε φοιτητές, ότι αποτελούν προπύργια, όχι για την επανάσταση της γνώσης αλλά για την κοινωνική ανατροπή. Ο ιστορικός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου προβάλλεται όχι ως δημοκρατικό ξέσπασμα αλλά ως αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική αφήγηση. Η απεργία, από μέσο υπεράσπισης των θιγόμενων υπαλλήλων, μετατρέπεται σε μέσο αντιπολίτευσης και αντίστασης στο Μνημόνιο. Στη βάση αυτή, συνδικαλιστικά στελέχη προβάλλουν ανυποχώρητες θέσεις κατά της διαθεσιμότητας, αποκλείοντας κάθε συμβιβαστική λύση: «Ολοι χρειάζονται, κανείς δεν περισσεύει». Σε πολιτικό επίπεδο, το ανατρεπτικό πλαίσιο οικοδομείται με ένα μείγμα εθνολαϊκιστικών θέσεων που στηρίζει συμμαχίες λαϊκής Δεξιάς και ακραίας Αριστεράς. Ετσι κερδίζονται πρυτανικές εκλογές και συνδικαλιστικοί σύλλογοι, με κύρια επιδίωξη την ανάσχεση της όποιας μεταρρύθμισης, τη διατήρηση του βαθέος πανεπιστημίου. Ετσι διαμορφώνεται και μια ιδιάζουσα πολιτική πρόταση για τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας.


Οι συνδικαλιστές διοικούν το πανεπιστήμιο ---της Βάσως Κιντή

Διαβάζουμε ότι ο υπουργός Παιδείας ζήτησε την Παρασκευή 29/11/2013, τρεις μήνες μετά το κλείσιμο του ΕΚΠΑ, από τον πρύτανη κ. Θ. Πελεγρίνη «να εφαρμόσει την ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου της 25ης Νοεμβρίου για επαναλειτουργία του ΕΚΠΑ και να προβεί πάραυτα σε δημόσια δήλωση και στις ενέργειες εκείνες που θα διασφαλίζουν το άμεσο άνοιγμα του Πανεπιστημίου και το δικαίωμα των εργαζομένων στην εργασία που παρεμποδίστηκε».

Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου της 25ης Νοεμβρίου δεν είναι η πρώτη στην οποία εκφράζεται η «σταθερή θέση της να επαναλειτουργήσει πλήρως το Πανεπιστήμιο Αθηνών». Τουλάχιστον άλλες εφτά φορές είπε η Σύγκλητος το ίδιο πράγμα, με συμφωνία ασφαλώς του πρύτανη, ο οποίος με κάθε ευκαιρία δήλωνε επίσης δημόσια (όπως του ζητεί τώρα ο υπουργός) ότι θέλει το Πανεπιστήμιο ανοιχτό. Δεν έχει υπ’ όψη του ο κ. υπουργός τις αποφάσεις αυτές και τις δηλώσεις του κ. Πελεγρίνη; Δεν γνωρίζει ότι παρά τις αποφάσεις αυτές (μία απόφαση μάλιστα όριζε ρητά και έναρξη μαθημάτων) το πανεπιστήμιο παραμένει επί τρεις μήνες ερμητικά κλειστό; Δεν γνωρίζει ο υπουργός ότι οι αποφάσεις αυτές και οι δηλώσεις ήταν εκ των πραγμάτων προσχηματικές όταν επί τόσους μήνες δεν γίνεται τίποτε; Να δηλώσει τι επιπλέον ο πρύτανης; Ζητεί ο υπουργός κι άλλα λόγια και δεν βλέπει τις πράξεις; Το Συμβούλιο του Ιδρύματος με ανακοίνωσή του εδώ και ένα μήνα κάλεσε τον υπουργό, αφού δεν έχει το ίδιο την αρμοδιότητα, να ελέγξει κατά πόσον ο πρύτανης του ΕΚΠΑ ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του και την πολιτεία να διασφαλίσει το κύρος του θεσμού και το μέλλον των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας. Τι έκανε για το ζήτημα αυτό ο υπουργός που έχει την ευθύνη της εποπτείας και συγχρόνως τις εκτελεστικές αρμοδιότητες που αφαίρεσαν από το Συμβούλιο; Τι έκανε η κυβέρνηση και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη που διέταξε τόσες κατεπείγουσες εισαγγελικές έρευνες;



Η Τρίτη των ποιητών...

Σπύρος Βούγιας



ΨΩΝΙΟ


Τον ψώνισε

και του πήρε τη μπάλα

την ψώνισε

και τον πήρε η μπάλα.



Σπύρος Βούγιας ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, εκδόσεις Άλλη πόλη, Θεσσαλονίκη 1986
Σχόλιο: Ο πίνακας απουσιάσει. Ψώνιο! Και κολλάει παντού! Καθένας και καθεμιά ας προσθέσει το δικό του/της εικαστικό στιγμιότυπο...

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Κρίση και στρατηγικές εξόδου ---του Τάσου Γιαννίτση

Η ομιλία του Τάσου Γιαννίτση στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατική Παράταξη στη Θεσσαλονίκη (2/12/13)

Σε μια κοινωνία όπου έχουν καταρρεύσει βεβαιότητες, άξονες αναφοράς, αξιοπιστία και εμπιστοσύνη, το κεντρικό ερώτημα είναι αν έχει κανείς να προσφέρει μια πειστική προοπτική. Τονίζω το ‘πειστική’, γιατί όταν ακόμα και σήμερα, με τον πιο φυσικό τρόπο, χωρίς καμιά αιδώ, διατυπώνονται δημόσια, φαύλες, κατάφορα άδικες και εξοργιστικές για τον δοκιμαζόμενο Ελληνα προτάσεις ή εφαρμόζονται αντίστοιχες πρακτικές, η κοινωνία πολώνεται. Από τη μια στοιχίζονται πολυποίκιλες δημιουργικές δυνάμεις, σε ευρύτερους ιδεολογικούς και κοινωνικούς χώρους, που έχουν καταλάβει ότι τις είχαν εγκλωβίσει μέσα στο πρόβλημα. Από την άλλη, εμβρόντητοι, παρακολουθούμε το ανούσιο θέαμα όσων δεν κατάλαβαν ακόμα τίποτα ή δεν έχουν να προτείνουν τίποτα ή γενικολογούν ή διχάζουν ή αποδομούν τη δημοκρατία ή ουρλιάζουν ή συνεχίζουν αδιέξοδες, άδικες, ιδιοτελείς, ακόμα και διεφθαρμένες πρακτικές ή πολλά από αυτά μαζί. Η ελληνική κοινωνία έχει υπαρξιακή ανάγκη να ρίξει τα τείχη ασφυξίας μέσα στα οποία αναζητούσε απαντήσεις στο παρελθόν, να διευρύνει αντί να διασπά δυνάμεις, που, με όποιες διαφορές έχουν, θα ήθελαν να αθροιστούν, προκειμένου να αλλάξουν την τροχιά της χώρας.
Θα έλεγα, ότι έπειτα από πέντε χρόνια, εμείς πρέπει να επαναλάβουμε τη φράση «Μέχρι εδώ, το παιχνίδι τελείωσε». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν μας και να κερδίσουμε την αίσθηση μιας νέας συλλογικότητας, μια αίσθηση για τα συμφέροντα της χώρας και για το ότι οι πιο βαρύγδουπες θέσεις είναι και οι πιο δηλητηριώδεις για το μέλλον μας. Ο καθένας μας ας ψάξει να βρει τις απαντήσεις μέσα του. Ας σκεφτεί, όμως, και πού οδηγήθηκε η χώρα αυτή στην ιστορία της και τι τίμημα πλήρωσε, κάθε φορά που οι απαντήσεις κινήθηκαν στον αστερισμό του διχοτομικού, του συγκρουσιακού, του εξωπραγματικού ή της αποπλάνησης. Ας σκεφτούμε, αν θέλουμε να τραγουδάμε «πιο χαμηλά Λόλα» ή να εργαστούμε, ώστε να αρχίσει να κινείται, όχι απλώς κάτι, αλλά κάτι που θα άξιζε πολύ, κάτι που όπως θα έλεγε ο Εγγονόπουλος, γράφοντας τον Μπολιβάρ, θα ήταν κάτι μεγάλο, ωραίο και δυνατό.


Η αριστερά που δεν έχει φιλοδοξία να διαχειριστεί τα κοινά, δεν είναι χρήσιμη αριστερά ---του Σπύρου Λυκούδη

Συνέντευξη στην εκπομπή portosalte@skai.gr στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ 100,3 στον δημοσιογράφο Άρη Πορτοσάλτε. 

Πώς βαδίζει η ΔΗΜΑΡ προς το συνέδριο.

Πολλά ζητήματα χρειάζονται πράγματι διευκρινήσεις, πολλές πλευρές της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ. Σε 15 μέρες έχουμε το συνέδριό μας.Είμαι αισιόδοξος ότι πολλά πράγματα θα τα βάλουμε σε ένα δρόμο. Δηλαδή θα αποσαφηνίσουμε πλευρές που χρειάζονται αποσαφήνιση και θα διαμορφώσουμε ένα ακριβές πολιτικό στίγμα. Το συνέδριό μας εύχομαι να πάει καλά.

Πώς τοποθετήστε εσείς κύριε Λυκούδη;

Έχω ασκήσει κριτική σε δύο βασικές πλευρές των θεμάτων που θα συζητήσουμε. Το ένα αφορά την περίοδο που πέρασε και το άλλο αφορά το πώς θα πορευτούμε από εδώ και στο εξής. Για την περίοδο που πέρασε, που είχε δύο βασικά για εμάς στοιχεία, την είσοδο και την έξοδό μας από την κυβέρνηση, και το πώς θα πορευτούμε από εδώ και μπρος, που σχετίζεται με τις συμμαχίες και τις συνεργασίες και τους βασικούς μας στρατηγικούς στόχους, έχω διαφορές και ενστάσεις, τις οποίες θα καταθέσω στο συνέδριο και ελπίζω ότι με βάση αυτές τις διαφωνίες μπορώ να συμβάλω με όσο καλύτερο τρόπο γίνεται στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Αν το πετύχω βέβαια.

Συμφωνείτε σε συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά ή μετεκλογικά;


Η διακήρυξη της υποψηφιότητάς μου ---του Γιώργου Καμίνη Δημάρχου Αθηναίων

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον Νοέμβριο του 2010, τότε που οι πολίτες της Αθήνας μάς τίμησαν με την ψήφο τους.
Η περίοδος αυτή, ήταν για μένα, για τα εκλεγμένα στελέχη μας αλλά και τους εργαζόμενους στον Δήμο, μια αδιάκοπη δοκιμασία. Ένας καθημερινός αγώνας.
Αγώνας απέναντι στην απαξίωση του αστικού περιβάλλοντος.
Αγώνας κατά της υποβάθμισης περιοχών της πόλης.
Αγώνας απέναντι στην καθήλωση της αγοραστικής κίνησης στην πόλη.
Αγώνας για να παραμείνει η Αθήνα ζωντανή και δυνατή στην κρίση.

Αγώνας αδιάλειπτος απέναντι στη γενικευμένη ατμόσφαιρα ανομίας, στη βία, στη ξενοφοβία, στη μισαλλοδοξία. Σε ό, τι τραυματίζει τη συνύπαρξή μας στη πόλη.

Η Αθήνα που αναλάβαμε, ο Δήμος που παραλάβαμε, ήταν, όπως αποδείχτηκε στη διάρκεια και την κορύφωση της οικονομικής κρίσης, ανοχύρωτη πόλη, μια ανοχύρωτη πρωτεύουσα.
Απροετοίμαστη για τα δύσκολα και απαξιωμένη.
Με λιγότερους πόρους, εν μέσω μιας διαβρωτικής πολιτικής ρευστότητας.
Με φοβισμένη και εν πολλοίς αδικημένη δημόσια διοίκηση.
Με απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών προς κάθε αντιπροσωπευτικό θεσμό και κάθε δημόσια εξουσία.
Με πολίτες σαστισμένους, οργισμένους, αμήχανους.

Από την πρώτη ώρα, είδαμε την εκλογή μας ως ένα πρώτο δείγμα των μεγάλων αλλαγών που αναζητούσε και εξακολουθεί να αναζητεί η κοινωνία της Αθήνας.
Ενάντια στην κομματισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Υπέρ ενός νέου διαφορετικού τρόπου τοπικής διακυβέρνησης.
Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για την κομματική προέλευση ή τις πολιτικές πεποιθήσεις κανενός υπαλλήλου στο Δήμο, κανενός συνεργάτη μου, κανενός πολίτη.

Πρωταρχική μας μέριμνα,
Το πώς θα συμπαρασταθούμε αποτελεσματικά στους δοκιμαζόμενους από την κρίση συμπολίτες μας.
Όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι ο Δήμος της Αθήνας είναι πρωτοπόρος στις δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης.
Για εμάς, η έλλειψη πόρων, δεν στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο, για την ανάπτυξη κοινωνικών υποδομών και νέων δομών κοινωνικής πρόνοιας.



Η ΕΛΙΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ---του Νίκου Γκιώνη

Αρκετοί σχολιαστές αναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως δυνάμει Κεντροαριστερά, ασχέτως του ότι ο ίδιος, με βδελυγμία αποκηρύσσει την τιτλοδότηση, αυτοπροσδιοριζόμενος ως Αριστερά και μάλιστα ριζοσπαστική.

Άλλοι πάλι, αγνοώντας θεμελιακές διαχρονίες πολιτικών δεδομένων, λένε πως πλησιάζει η ώρα -και μάλιστα για πρώτη φορά- που ένα γηγενές κινηματικό αριστερό (;) κόμμα, είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας.

Όμως, το προσεκτικό διάβασμα της πολιτικής ιστορίας, διδάσκει πως καμιά Αριστερά, σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού και καπιταλιστικής οικονομίας, δεν κυβερνά ως Αριστερά των άμεσων ρήξεων. Οι εδραιωμένες θέσεις του αστισμού σε πλανητικό επίπεδο και τα θεμελιωμένα όριά του, αποτελούν αφ’ εαυτών πλαίσιο περιορισμού στην άσκηση μιάς υποτιθέμενης θολής -και γι’ αυτό ελάχιστα- εφαρμόσιμης πολιτικής. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν θέλει να απεμπολήσει τις εξουσιαστικές του βλέψεις, πρέπει σύντομα να βρει τα όρια μιας πολιτικής άλλης, κατά κανόνα, από την σημερινή προτεινόμενη, η οποία οφείλει ταυτόχρονα να είναι διευρωπαϊκή, διαπραγματευτική, μεταρρυθμιστική, αντικρατικίστικη και ασφαλώς κατευναστική και αναδιανεμητική. Και για να γίνουν ορθά τα δύο τελευταία, πρέπει να προηγηθούν τα προηγούμενα. Όσα όμως αναφέρθηκαν, είναι ανάποδα των σημερινών, αλλά και χθεσινών πολιτικών ιεραρχήσεων του ΣΥΡΙΖΑ.


Κάλεσμα σε ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ από τον Σταύρο Μπένο

Για τον “κακέκτυπο του δικομματισμού” που βιώνει η χώρα και για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς μίλησε στα “Χ.Ν”, το μέλος της Κίνησης των 58, Σταύρος Μπένος, υπογραμμίζοντας ότι επιδίωξη της πρωτοβουλίας είναι η από κοινού κάθοδος στις επερχόμενες ευρωεκλογές υπό την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Παράλληλα, απηύθυνε από τα Χανιά κάλεσμα προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
«Είναι σαν να έχουμε βάλει μια αυτοδέσμευση στον εαυτό μας, ότι τους θέλουμε όλους μαζί, δεν θέλουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα πριν να είμαστε όλοι μαζί», σημείωσε, μεταξύ άλλων, και υποστήριξε ότι οι ιδεολογικές διαφορές της κίνησης με τους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους είναι πολύ μικρότερες από ό,τι οι εσωτερικές διαφορές στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα, χαρακτήρισε το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο «ψευτοδίλημμα» και πρόσθεσε ότι «το βάρος θα πρέπει να δοθεί στην επόμενη ημέρα, θέτοντας ως στόχο της κίνησης (που όπως είπε δεν φιλοδοξεί να γίνει κόμμα) τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση το οποίο θα συγκροτηθεί μαζί με την κοινωνία.

• Θέλω να ξεκινήσουμε από την ανάγκη που γέννησε την “Κίνηση των 58”. Σύμφωνα με το ιδρυτικό σας κείμενο αναφέρετε ότι υπάρχει ένα “κενό” στην κεντροαριστερά το οποίο προφανώς θεωρείτε ότι δεν μπορεί να καλυφθεί από τον παραδοσιακό εκφραστή της το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε από τη ΔΗ.ΜΑΡ. Είναι έτσι;


Κόμμα της Κεντροαριστεράς ζητεί σχεδόν ένας στους δύο

Οριακό προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει δημοσκόπηση της Κάπα Research για λογαριασμό της εφημερίδας Το Βήμα της Κυριακής. Στο 23% καταγράφεται η δύναμη της ΝΔ, στο 22,4% ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθούν η Χρυσή Αυγή με 7,9%, το ΠΑΣΟΚ με 6,1%, το ΚΚΕ με 5%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 4,5% και η ΔΗΜΑΡ με 3,4%.

Στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό πρώτος έρχεται ο Αντώνης Σαμαράς με ποσοστό 45,5% και ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας με 32,3%. Κανένας από τους δύο απαντά το 20,2%.

Παράλληλα, το 46,6% των ερωτηθέντων απαντά «ναι» και «μάλλον ναι» στο ερώτημα εάν μέχρι τις εκλογές πρέπει ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλες κινήσεις από τον χώρο της Κεντροαριστεράς να σχηματίσουν όλοι μαζί ένα νέο πολιτικό κόμμα.

Στην ερώτηση εάν θα ψήφιζαν ένα τέτοιο κόμμα στις ευρωεκλογές, το 28,1% απαντά «ναι» και «μάλλον ναι», ενώ 68,5% απαντά «όχι» και «μάλλον όχι».


από το http://www.sofokleous10.gr

Η αυτοκριτική του ΔΝΤ ---του Μάνου Ματσαγγάνη

Το ΔΝΤ υπερασπίζεται τη δημοσιονομική προσαρμογή για τη μείωση των ελλειμμάτων, αλλά καλεί τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας να πάρουν μέτρα φορολογικής πολιτικής για τη δίκαιη κατανομή του βάρους, και μέτρα κοινωνικής πολιτικής για την προστασία των αδυνάτων.

«Για παράδειγμα, μεγαλύτερη έμφαση στους προοδευτικούς φόρους και στην προστασία των κοινωνικών παροχών για τις ευπαθείς ομάδες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση κάποιων από τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής στην ανισότητα.» (βλ. εδώ)

Πρόκειται για μισή αυτοκριτική: έμφαση του Μνημονίου στα μέτρα μείωσης της δαπάνης δεν επέτρεψαν την αναζήτηση των «προοδευτικών φόρων» που προτείνει το ΔΝΤ τώρα. Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, η πάταξη της φοροδιαφυγής και τα μέτρα ενίσχυσης του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας ήταν στο Μνημόνιο από την αρχή. Η ευθύνη για την απελπιστικά αργή πρόοδο και στα δύο αυτά μέτωπα ανήκει κυρίως στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις.

Πράγματι, εδώ οι πολιτικοί, ο κρατικός μηχανισμός, τα μέσα ενημέρωσης, άρα και η κοινή γνώμη, δεν ενδιαφέρονται για τέτοια. Έχουν προεξοφλήσει ότι λιτότητα = φτώχεια. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πώς τα κατάφεραν καλύτερα άλλες χώρες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, οι χώρες της Βαλτικής). Και για αυτό δεν ενοχλούνται που οι ιερείς εξαιρούνται και από τη μείωση μισθών και από τη διαθεσιμότητα, όπως εξαιρέθηκαν οι δικαστές, οι στρατιωτικοί κτλ. κτλ. Ούτε τους αφορά ότι ενώ η πρόταση για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα είναι (με τις ευλογίες της Τρόικας) στο Μνημόνιο από το 2010, η κυβέρνηση (χωρίς την παραμικρή πίεση από την αντιπολίτευση) κωλυσιεργεί, ανακαλύπτοντας συνεχώς λόγους για αναβολές και καθυστερήσεις.


Πάμε Κεντροαριστερά ---του Σπύρου Νικόπουλου*

Στην εποχή της κρίσης η Ελλάδα καλείται να αποβάλλει τα κομματικά και πελατειακά της χαρακτηριστικά.


 Τις τελευταίες μέρες η χώρα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με πολιτικές αντιπαραθέσεις οι οποίες κινούνται για ακόμα μια φορά στη σφαίρα του απόλυτου παραλογισμού. Αναφέρομαι στα τεκταινόμενα στο χώρο της υγείας και της παιδείας. «Παραθυράτες» αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας. Η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει το κοινοβούλιο στη διαμόρφωση της πολιτικής. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν το προσεχές διάστημα οι «τηλεπερσόνες» βάλουν ένα τηλέφωνο 090 για να καλούν τους πολίτες να ψηφίζουν υπέρ ή κατά ενός νομοσχεδίου. Η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία μετατρέπεται σε Τηλεοπτική Δημοκρατία. Οι θεσμοί εξευτελίζονται κάθε μέρα στα παράθυρα των καναλιών και το χειρότερο είναι ότι εξευτελίζονται με τη συμμετοχή αυτών που ορκίστηκαν να υπηρετούν το πολίτευμα και το Σύνταγμα του Κράτους.


Μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα; ---του Άγη Βερούτη

Τίποτε δεν είναι δυστυχώς ρόδινο στο απώτερο μέλλον της Ελλάδας, αν δεν ξεπεράσει με επιτυχία μια σειρά από τεράστια δομικά προβλήματα, που ήδη αντιμετωπίζει.

Ανεξάρτητα αν δημιουργήσει τεχνητά πλεονάσματα, ή αν φτωχοποιηθεί τόσο ο Λαός της, που παρά το γεγονός ότι δεν παράγει τα απαραίτητα προς το ζην, εμφανίζει προσωρινά εμπορικά πλεονάσματα λόγω ανέχειας να καταναλώσει τα απαραίτητα, και χωρίς επενδύσεις σε νέα παραγωγή, η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει failed state από τα προβλήματα αυτά, καθένα μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας.

1) Ασφαλιστικό - €200-€600 δισ. αναλογιστικό έλλειμμα μας περιμένουν σε λίγα χρόνια.

2) Δημογραφικό - σε λίγα χρόνια το 82% των Ελλήνων θα είναι σε ηλικία που δεν θα μπορούν πια να εργάζονται.

3) Αναπτυξιακό - με πιστωτική συρρίκνωση, χωρίς εξωτερικές επενδύσεις, ανάπτυξη δεν θα έρθει.

4) Δημοσιονομικό - αρνούμαστε να ξοδέψουμε λιγότερα για υπηρεσίες που δεν παρέχει το δημόσιο στους πολίτες.

5) Επιχειρηματικό - ο ΟΟΣΑ βρήκε 555 στρεβλώσεις που κάνουν σχεδόν αδύνατη την επιβίωση μη-διαπλεκόμενων επιχειρήσεων. Μετά 4 χρόνια μνημονίου παραμένουν!