Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο τρίτος πόλος και η εθνική ανασυγκρότηση ---του Γιάννη Βούλγαρη, Τα Νέα, 31/08/2013

Η σχετική πολιτική σταθεροποίηση, τα πρώτα θετικά σημάδια και η προβλεπόμενη για το μέσον του 2014 λήξη του Μνημονίου δείχνουν ότι η πρώτη και πιο δραματική φάση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, που ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές το 2010, βαίνει στο τέλος της. Σαν έπειτα από τσουνάμι, η χώρα μετρά τις καταστροφές και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ανασυγκρότηση θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία.

Ανάμεσα στα «θύματα» της χρεοκοπίας ήταν και το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα. Το εθνικό δράμα προκάλεσε μια πραγματική κρίση αντιπροσώπευσης, ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός κατέρρευσε, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Κεντροαριστερά. Είναι καλύτερο το νέο κομματικό σκηνικό από το προηγούμενο; Πολύ αμφιβάλλω. Συμβαίνει ό,τι συνέβη στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90. Η κατάρρευση του μεταπολεμικού κομματικού συστήματος παρήγαγε ένα χειρότερο. Η κρίση αντιπροσώπευσης και το χάσμα μεταξύ πολιτών και κομμάτων έγινε εγγενής παθολογία της ιταλικής πολιτικής ζωής.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Υπέρ Αντρέα λόγος παρηγορητικός ---του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Οι αντιπαραθέσεις, οι μηνύσεις και η αιδήμων σιωπή 

Μια διάχυτη αίσθηση νοσταλγίας υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Νοσταλγία για την πολιτική αντιπαράθεση που δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Νοσταλγία για τον ευπρεπή πολιτικό αντίπαλο που μάχεται ευγενικά για τις ιδέες του, απαντώντας σε κάθε τι που τον αφορά σε πολιτικό επίπεδο με σθένος, επιμονή και αρχές. Νοσταλγία για κάτι τόσο σπάνιο που αρχίζεις σιγά – σιγά να πιστεύεις πως δεν υπήρξε ποτέ. Η εποχή στερείται και μεγάλων πολιτικών αντρών και κοινοβουλευτικών μεγεθών που θα έκαναν τη διαφορά και θα αποτελούσαν πόλο έλξης για φερέλπιδες προσωπικότητες να ασχοληθούν με τα κοινά.
Μακρύς, αλλά αναγκαίος ο πρόλογος για να τεθεί το πλαίσιο της ανάπτυξης της ιδέας που έχει να κάνει με την κατάθεση μήνυσης εκ μέρους του κ. Αβραμόπουλου, υπουργού Άμυνας της χώρας κατά του εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ για την κριτική που του άσκησε σχετικά με την απόσυρση μιας «περίεργης» είναι αλήθεια τροπολογίας που αφορούσε τη χρήση του πρωθυπουργικού αεροπλάνου από τον ίδιο.


Και κάτι δικά μου… για την κεντροαριστερά ---της Λέλας Παπαγιαννοπούλου

Αντιλαμβάνομαι το πολιτικό κενό, παρακολουθώ τη συζήτηση, συμμερίζομαι την αγωνία και ελπίζω να καταλήξει η συγκρότηση μιας πολιτικής έκφρασης του χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις, υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί που τα έχουν πει όλα με τη συστηματική τους αρθρογραφία. «Όλα», ίσως είναι μεγάλη λέξη, τα «κυριότερα» ίσως ταιριάζει καλύτερα. Η συμμετοχή μου λοιπόν στον διάλογο που δεν έχει ανοίξει επισήμως, είναι περισσότερο πρακτική και στέκεται σε δύο σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το φαίνεσθαι, το δεύτερο με το είναι.

Ο όρος Κεντροαριστερά έχει αρνητικό φορτίο. Εκφράζει αποτυχημένες προσπάθειες που ξεκίνησαν με καλό σκοπό, αλλά έμειναν μετέωρες, εκφράζει την αγωνία πολιτικά άστεγων που δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η πολιτική τούς έχει αφήσει πίσω (αν τους συμπεριέλαβε πραγματικά, διότι το πιθανότερο ήταν ότι συγκυριακά βρέθηκαν κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτήν) και διεκδικούν ρόλο και λόγο που αποδεδειγμένα δεν είχαν ποτέ, εκφράζει υπαρξιακές αναζητήσεις επιβίωσης πολιτικών κομμάτων στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν την αυτόνομη ύπαρξή τους στο πολιτικό σκηνικό με ενέσεις μπογκομόλετς, που τους έρχονται εύκολες από την παραγωγή πολιτικής. Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν περισσότερο τον κόσμο –είναι που είναι ήδη ζαλισμένος. Ας το πούμε Θανάση, Μανώλη, Παναγιώτη, ας ρωτηθούν ειδικοί, αλλά να βρεθεί επειγόντως ένα άλλο όνομα, νέο και καθαρό από ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Αισθητική και Πολιτική: Κι άλλοι λόγοι για την ανάγκη της συγκρότησης της νέας Κεντροαριστεράς ---του Δημήτρη Αθηνάκη

Ο δημόσιος λόγος και η εμπράγματη πολιτική είχαν ανέκαθεν να κάνουν με τον τρόπο εκφοράς και εφαρμογής τους αντίστοιχα. Ποτέ στην ανθρώπινη Ιστορία δεν υπήρξε διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης αναφορικά με την αισθητική παρουσία τους. Μπορεί να φαίνεται λιγάκι πολυτέλεια να συζητάμε σήμερα για αισθητική λόγων και πράξεων, αλλά θα ξεκαθαρίσουμε παρακάτω τι ακριβώς θέλουμε να πούμε.

Στην Ελλάδα, σήμερα, υπάρχουν μερικές αδυσώπητες ―αν όχι αδηφάγες― υποχρεωτικές πραγματικότητες: η πραγματικότητα του Μνημονίου ως γεγονότος και βασικού εργαλείου χάραξης οικονομικής πολιτικής και η πραγματικότητα της εφαρμογής του ως αιτίας επιρροής της κοινωνικής πολιτικής. Είναι σαφές ότι τίποτα δεν πάει καλά. Είναι επίσης σαφές ότι κάτι πρέπει να πάει καλά. Είναι ακόμη πιο σαφές ότι πρέπει να πιέσουμε προς αυτή την κατεύθυνση όσοι εντασσόμαστε στο χώρο της Κεντροαριστεράς και του σοσιαλφιλελεύθερου Κέντρου ― αλλά όχι μόνον εμείς. Και μολονότι οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας είναι σκληρές και άκαρδες, ο τρόπος που εκείνες θα εξυπηρετηθούν είναι βαρύνουσας σημασίας. Για να το πάμε και λίγο παρακάτω: ο τρόπος που η κυβέρνηση θα μετέλθει για να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα εντέλει της εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών μας ως κράτους είναι ζήτημα πολιτικής αισθητικής. Αριστεροδέξιος λαϊκισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες.

Η Τρίτη των ποιητών...

Cesare Paveze

Τελευταίο μπλουζ, για να διαβαστεί κάποια μέρα


Ήταν μονάχα ένα φλερτ

εσύ βέβαια το ήξερες-

κάποιος πληγώθηκε

πολύ καιρό πριν.


Όλα μοιάζουν

και ο χρόνος περνά-

μια μέρα έρχεσαι

μια μέρα θα πεθάνεις.



Κάποιος πέθανε

πολύ καιρό πριν-

κάποιος που προσπάθησε

μα δεν ήξερε.

[11 Απριλίου 1950]


CEZARE PAVEZE  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ εισαγωγή Massimo Cazzulo, μεταφράση Γιάννης Η.Παππάς, εκδόσεις PRINTA ".
 1950 Ιούνιος: Ο C.P. παίρνει το βραβείο Στρέγκα για το έργο του Το ωραίο καλοκαίρι Αύγουστος: τη νύχτα της 26ης αυτοκτονεί στο ξενοδοχείο Η Ρώμη που βρίσκεται δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Τορίνο.

 από το έγο του: " Ο θνητός άνθρωπος δεν έχει άλλο αθάνατο πάρεξ την ανάμνηση που κουβαλά και την ανάμνηση που αφήνει." - "δούλεψα, πρόσφερα στους ανθρώπους ποίηση, μοιράστηκα τα βάσανα των πολλών" - " Έψαξα να βρω τον εαυτό μου" .


Η "διαθήκη" του Paveze για τον έρωτα, την πολιτική και την ποίηση. Τέλος η πράξη του - η πράξη του αυτόχειρα.
Το ποίημα στο πρωτότυπο:

Last blues, to be read some day


`T was only a flirt

you sure did know-

some one was hurt

long time ago.



All is the same

year has gone by-

some day you came

some day you`ll die.



Some one has died

long time ago-

some one who tried

but didn`t know.

[11 Aprile 1950]


Η τελευταία συλλογή του Paveze, "Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου", είναι αφιερωμένη στην C.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Η απομάγευση της πολιτικής και ο θάνατος των κομμάτων «νέου τύπου» ---του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Το δροσερό και ελπιδοφόρο αεράκι που έφερε η Mεταπολίτευση, φούσκωσε τα πανιά στο ιστιοφόρο της πολιτικοποίησης ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70 του 20ου αιώνα. Ήταν ο «χρυσός αιώνας» για τα κόμματα «νέου τύπου», δηλαδή για τη λενινιστική αντίληψη οργάνωσης των κομματικών μηχανισμών, με κύρια χαρακτηριστικά την αυστηρά ιεραρχική δομή, τις κομματικές οργανώσεις με γεωγραφικά και επαγγελματικά κριτήρια, τη μεταφυσική άχλη της ηγεσίας ως πάνσοφου ιερατείου που γνωρίζει τα πάντα, ανά πάσα στιγμή, παντού - και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

Από τις μικρές αριστερίστικες οργανώσεις, μέχρι τα μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα, η ιδέα του κόμματος «νέου τύπου» με την αυστηρή πειθαρχία, την απουσία κριτικής σκέψης, τη θεοποίηση είτε της ηγεσίας, είτε του ενός και μοναδικού ηγέτη, ήταν τόσο ισχυρή, που δεν περνούσε από το μυαλό κανενός πως ίσως να υπάρχει κι άλλος τρόπος οργάνωσης των πολιτών σε κομματικούς οργανισμούς. Σταδιακά, η αντίληψη του κόμματος «νέου τύπου», εισχώρησε ακόμη και στα κόμματα της παραδοσιακά συντηρητικής παράταξης της πατρίδας μας.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ολοι ισότιμα, χωρίς ηγεμονισμούς ---του Σπύρου Λυκούδη

Από Τα Νέα, 24/08/2013

«Αν δεν θες να κάνεις κάτι, φτιάξε μια επιτροπή», συνήθιζε να λέει ο Γεώργιος Παπανδρέου. Η ρήση του θα μπορούσε να αφορά όσα συμβαίνουν τελευταία στον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια σειρά από επιτροπές φτιάχνονται και ξαναφτιάχνονται, αυτοακυρώνονται πριν ξεκινήσουν, συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται σε σπίτια και ταβέρνες, άρθρα περί Κεντροαριστεράς γεμίζουν σελίδες στον Τύπο και στο Διαδίκτυο. Τα αποτελέσματα ωστόσο είναι γνωστά, μηδενικά. Επίσης, τα δεδομένα είναι γνωστά, όπως εξίσου γνωστά είναι και τα πρόσωπα που καλούνται να παίξουν ρόλο σε αυτές τις διεργασίες.

Αυτό που απουσιάζει είναι μια σοβαρή συζήτηση αλλά με συμπεράσματα, κατάληξη και αποτέλεσμα, για την πολιτική και προγραμματική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς - κυρίως απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο και μετά από αυτό. Κακά τα ψέματα, αυτό που χρειάζεται είναι η διατύπωση ενός εναλλακτικού, προοδευτικού, ρεαλιστικού, άρα και πειστικού πολιτικού σχεδίου.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Συζητώντας για πρόσωπα αλλά όχι για πολιτικές ---του Λεωνίδα Καστανά

Πυκνώνουν οι συζητήσεις, οι καφέδες και τα γεύματα με αντικείμενο, τι άλλο τη «Μεγάλη Κεντροαριστερά». Αλλά μη παίρνετε θάρρος. Προς το παρόν δεν καταλήγουν πουθενά. Το επίκεντρο φυσικά και δεν είναι η ουσία της Πολιτικής, ούτε καν το κέλυφος. Στη δεύτερη στροφή κάθε συζήτησης το ανελέητο ερώτημα που αναδύεται στα χείλη των συνδαιτημόνων είναι το όνομα του αρχηγού. Μετά ακολουθούν τα πείσματα. «Αν έρθει αυτός δεν έρχομαι εγώ», «αν είναι το ΠΑΣΟΚ δεν μπαίνει η ΔΗΜΑΡ», «μα για εκείνη ή εκείνον ακούγονται τόσα» και άλλα τέτοια γραφικά που αναδεικνύουν την παθολογία του χώρου που φιλοδοξεί, τρομάρα του, να σώσει την Ελλάδα.

Η ουσία της πολιτικής απουσιάζει γιατί συμφέρει σε όλους να απουσιάζει. Πολιτική σήμερα δεν είναι ούτε η έννοια της σοσιαλδημοκρατίας του 70, ούτε ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ούτε οι αφηρημένοι και κενοί νοημάτων όροι όπως «αριστερός ευρωπαϊσμός» «μεταρρυθμιστική στρατηγική», «οικολογική εγρήγορση» κλπ. Πολιτική σήμερα είναι οι συγκεκριμένες απαντήσεις στα κρίσιμα και συγκεκριμένα επίδικα που τίθενται από την ίδια τη ζωή, τη βαθιά οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Δηλαδή:

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Λίγο ακόμη μπλαμπλά περί Κεντροαριστεράς και σύγχρονων (αλλά απαραίτητων) δαιμονίων ― του Δημήτρη Αθηνάκη

[Με αφορμή το κείμενο του Ηλία Κανέλλη, με τον τίτλο «Κεντροαριστερά», στα «Νέα» (21.08.2013)]

Ας εστιάσουμε σε μερικά, ας πούμε, δεδομένα ή/και αυτονόητα• στο αυτονόητο ότι χρειάζεται η Κεντροαριστερά (ΚΑ) (μπλαμπλά), ότι, τώρα που η ΔΗΜΑΡ χάνει (ή έχει χάσει ήδη) το παιχνίδι, μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει μείνει ως μαγιά, όσο κι αν το βδελυσσόμαστε, και οι πέριξ αυτού, πέραν της ΔΗΜΑΡ, δυνάμεις (Λοβέρδος, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος, Δράση, εκσυγχρονιστές κ.λπ.), ότι, αν δεν υπάρχει υπολογίσιμη ΚΑ, θα έχουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη (ενδεχομένως και πρώτο, είναι κι ένας Δένδιας ―συμβολικά το λέω― που χαλάει τη σούπα στις ΚΑ ψυχές) κι έναν Σαμαρά να μην έχει κάποιον να συνεργαστεί (είναι και τα κουκιά στη μέση, τι να κάνουμε;) και κάποιον να τον συγκρατεί ―κι εδώ είναι το σημαντικότερο― όσο μπορεί.

Αν στις εκλογές είναι πρώτος ο Σαμαράς (και με το μπαίνει-δεν-μπαίνει-η-ΔΗΜΑΡ, που αποτελεί πια αμφίβολη δύναμη σταθερότητας), πού θ’ αποταθεί; Αν είναι πρώτος ο Τσίπρας... ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ή ας το συζητήσουμε. Να είμαστε όμως έτοιμοι να πούμε αλήθειες στον εαυτό μας και μεταξύ μας. Να πούμε ποιος θα συνεργαζόταν ―και πώς ή γιατί― μαζί του. Αλήθειες όμως. Η δική μου; Με ό,τι έχω σήμερα κατά νου, ούτε για πλάκα• δεν σκάω ούτε μισό χειλάκι.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...


Μάρκος Μέσκος



Το τίποτε δεν υπάρχει
Άλλοι βλέπουν μαύρα φτερά τη νύχτα
μαύρες φτερούγες μόνο πετούν
μα εκεί στο δρόμο του αλσυλλίου ένα ζευγάρι
τα χείλη του στα χείλη της τα μάτια σφαλισμένα˙

δεν βλέπουν τίποτε
αγκαλιασμένος ύπνος στον ουρανό
το δεξί του χέρι σα χνούδι στον ώμο της πέφτει
λησμονημένοι στην άκρη του αιωνίου
δίχως ημέρα δίχως νύχτες
νέοι ξενιτεμένοι απ` τη ζωή νωρίς˙


λοιπόν
μια λάμψη εικόνας φωτογραφία αγνώστου
(κι εσύ κάποτε μέσα στον κόσμο
αγγελοκρουσμένε)
το τίποτε δεν υπάρχει.

Μάρκος Μέσκος  ΕΛΕΓΕΙΕΣ εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 2004

Μάρκος Μέσκος


Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Ούτε ασήμαντο γεγονός ούτε πολιτική δολοφονία. ---του Παναγή Παναγιωτόπουλου*


Νιώθω πάντοτε άβολα σε αυτές τις περιπτώσεις- ειδικά όταν το θύμα είναι ένα απόλυτο θύμα όπως τώρα με τον Θανάση Καναούτη. Είναι επειδή φέρνω στο νου μου ένα έντονο και ιδιαίτερα προσωπικό ερώτημα που επανέρχεται άτακτα αλλά συχνά. Γιατί μελετώ με τον τρόπο που το κάνω οριακές κοινωνικές και πολιτικές μορφές; Γιατί να είναι μέρος της δουλειάς μου η αποτρόπαιη οδύνη του θανάτου και εν τέλει να με αγγίζει, όχι μόνον ως πολίτη, αλλά και υπαρξιακά ο τραγικός θάνατος σε ένα τρόλεϊ.
 Από νέος ερευνητής ασχολήθηκα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον ολοκληρωτισμό, τόσο στην περίπτωση του αφανισμού των εβραίων όσο και σε εκείνη του εγκλεισμού των ελλήνων κομμουνιστών και άλλων οργανωμένων ομάδων. Κατόπιν το ενδιαφέρον μου οδηγήθηκε στην ηθική των κομμουνιστών, την ηθικολογία της εσωτερικής του εξουσίας, την διαχείριση του κανονικού με το ακραίο στο ιδιότυπο αυτό και ξεχωριστό ιστορικό σύμπαν. Κατόπιν με το απώτατο πολιτικό όριο που είναι ο πόλεμος και η τρομοκρατία, η φαινομενολογία της αποκαλυπτικής 11ης Σεπτεμβρίου. Ευτυχώς με τον Βαμβακά προσπαθήσαμε να ανασυγκροτήσουμε την ομαλότητα της δεκαετία του 80 φωτίζοντας τις εμφανείς μα ταπεινωμένες από την αριστερή και δεξιά βιβλιογραφία μορφές σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων. Όμως, πάλι οριακά εργαζόμουν με αυτό το πρότζεκτ, στο περιθώριο της επίσημης βιβλιογραφίας και των πολιτικο-πολιτισμικών δογμάτων.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Η επίσκεψη δεν έγινε στην Καστανιά Ημαθίας αλλά στην Παναγία Σουμελά μην κρυβόμαστε…. του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη


Μια επίσκεψη στην Καστανιά του Βερμίου είναι έργον θεάρεστον και πραγματικά μια προσωπική απόλαυση διότι ακόμη και με τις πολιτισμικές καταστροφές που υπέστη το χωριό από τους νεοάποικους παραμένει πανέμορφο. Εκεί από πάνω είναι και η Παναγία Σουμελά..Όχι τυχαία όπως θα διαπιστώσετε. Όταν όμως δεκαπενταύγουστο κι όχι στις 23 στα εννιάμερα πας στη Σουμελά δεν κρύβεται το γεγονός με την αναφορά στο όμορφο χωριό, που πολύ περισσότερο αγνοείς και κάποια βασικά του χαρακτηριστικά. Ένα χωριό χωρίς ρεύμα μέχρι και το 70 περίπου, καθαρόαιμο εθνικά, όλοι από τα χωριά της Σάντας και μάλιστα από τους πιο σκληρούς πόντιους.
Μπάρμπα Γιάννης Πασσαλίδης σαντετες γιατρός, πρόεδρος της ΕΔΑ, γνήσιος αγωνιστής της αριστεράς και μεγαλειώδης στη σκέψη και την λατρεία του για την ελευθερία.
Εμένα δε με τρόμαξαν ο Λένης και ο Στάλης θα με τρομάξει ο Μπριλάκης;;; ήτανε μια από τις εκπληκτικές ρήσεις του σοφού γέροντα. Μάλιστα επειδή τον είχε για μεταφορέα της επίσημης γραμμής από το εξωτερικό και το ΚΚΕ, τον έλεγε το κοτί (δηλαδή το κουτί δηλαδή το ράδιο όπου άκουγε τη φωνή της αλήθειας).

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Η Τρίτη των ποιητών...


Τέος Σαλαπασίδης Northern Spiritual

Στη Δέσποινα των βρεγμένων
Που μας έγραφε τακτικά τις Κυριακές
Παρηγορώντας μας για τις βροχές
Με γράμματα - ομπρελίτσες


Το μεγάλο ταξίδι είναι ο άνεμος 
Το μεγάλο ταξίδι είναι από δω ως τα μάτια της;
Από δω ως τα μάτια της έχει βροχή
Και μεγάλο ταξίδι
Από δω ως τα μάτια της είναι θάλασσα
Πνέει ο κακός αέρας
Το ταξίδι και ο Θάνατος κουράστηκαν
Λίγα μίλια έξω από τη Σκιάθο
Από δω ως τη Σκιάθο έχει σύννεφα
Από δω ως τη Σαλονίκη είναι Κυριακή
Τις Κυριακές είναι όλο σύννεφα
Είναι όλα κλειστά και δε σου ανοίγουν
Τώρα ως την άλλη βδομάδα θα πέσει φθινόπωρο
Το φθινόπωρο ρίχνει τα φύλλα
Και επειδή μέσα στις βροχές τα φύλλα είναι έρωτας
Γι΄ αυτό βρέχει
Από δω ως τα μάτια της.

Φθινόπωρο 1957
[Δημοσιεύτηκε στα Αθηναϊκά Γράμματα, τχ.6, Δεκέμβριος 1957]
ΤΕΟΣ ΣΑΛΑΠΑΣΙΔΗΣ  Μια παρουσίαση από τον ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΑΘΗΝΑ 1999


Ο Τέος [Ματθαίος] Σαλαπασίδης γεννήθηκε το 1924 στο Βατούμ της Γεωργίας. Το 1925 η οικογένεια του ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Το 1943 εγγράφεται στη Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ.  Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, συμμετέχοντας ήδη στην Εθνική Αντίσταση, ανεβαίνει στο βουνό (ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ) και μένει εκεί μέχρι την Απελευθέρωση.
Το 1946 καταφεύγει στην Αθήνα όπου συνεχίζει, για λίγο, τις σπουδές του στην Ιατρική. Για ένα διάστημα, νυχτερινός ξενοδοχειακός υπάλληλος στο Παρίσι.
Ασχολήθηκε με την Ποίηση, το Θέατρο και τον κινηματογράφο.
Έργα του:
- Γκρίζο πουλόβερ, μονόπρακτο.
-Τα μήλα πέφτουν Τρίτη, τρίπρακτο
- Η ταινία "η μικρή παρέλαση" (που δεν τελείωσε για οικονομικούς λόγους).
Πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου του 1983 στην Αθήνα.


«Ομπρέλες» του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου, Θεσσαλονίκη 1977.

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Αριστερά και Φιλελευθερισμός ---του Μάνου Ματσαγγάνη Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (05/12/1999)!!!

Μπορεί τον Αύγουστο να μην έχει ειδήσεις, έχει όμως αυτομόρφωση. Αυτά που λέμε σήμερα περί Αριστεράς και Φιλελευθερισμού, κάποιοι πρωτοπόροι όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης τα έλεγαν από το 1999. Ευκαιρία γα μια βουτιά και στην Ιστορία. (Λεο)

Η αντιπαράθεση των ιστορικών σχετικά με το “κλειδί ανάγνωσης” του 20ου αιώνα – ζήτημα συναρπαστικό, στο οποίο τα Ενθέματα αφιέρωσαν πρόσφατα αρκετές σελίδες τους – ανήκει στην κατηγορία των ερωτημάτων που σχεδόν υποχρεώνουν τον καθένα να πάρει θέση. Δεν θα εξέπληττε, ασφαλώς, κανένα αναγνώστη της εφημερίδας αυτής το να δηλώσω εξ αρχής ότι σε αυτή την αντιπαράθεση συντάσσομαι με τον Hobsbawm έναντι του Furet και του Nolte. Με άλλα λόγια, θεωρώ κορυφαία στιγμή της τραγικής ιστορίας του “αιώνα των άκρων” τον αντιφασισμό, τη συμμαχία κομμουνισμού και φιλελεύθερης δημοκρατίας που συνέτριψε το ναζισμό και το φασισμό, κινήματα που ιδρύθηκαν ως αντίδραση στη Ρωσική Επανάσταση μα ουσιαστικά στόχευαν στην άρση των συνεπειών της Γαλλικής Επανάστασης. Δεν με πείθει η άποψη περί νικηφόρου αγώνα των φιλελεύθερων δημοκρατιών εναντίον “ολοκληρωτισμών” κάθε χρώματος, ούτε πολύ περισσότερο η θεώρηση του ναζισμού ως πρωτοπορίας στον κοινό αγώνα της Δύσης εναντίον του “ασιατικού μπολσεβικισμού”. Και ούτε θα μπορούσε.

Περί νέου κόμματος: εν αρχή ην ο λόγος

Των Παναγιωτη Βλαχου και Λαμπρινης Ρoρη*

Εδώ και δύο χρόνια αιωρείται η ιδέα δημιουργίας ενός νέου κόμματος, που φιλοδοξεί να εκφράσει τους πολίτες ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τον ευρύτερο «προοδευτικό» χώρο. Μέχρι σήμερα, όμως, ο διάλογος εξαντλείται μεταξύ μεμονωμένων πολιτικών, επιχειρηματιών και ακαδημαϊκών εντός και εκτός συνόρων, μικρών οργανώσεων με περιορισμένη απήχηση, δημοσιογράφων και ποικίλων γραφέων των social media. Ολες αυτές οι πρωτοβουλίες προδίδονται από τις γνωστές «ασθένειες»: μεγάλα «εγώ», δυστοκία στο πρακτικό και στο συγκεκριμένο, αδυναμία συντονισμού και απωθητικό μεταρρυθμιστικό «διδακτισμό». Η απήχηση της προσπάθειας καταλήγει αυτοαναφορική.

Η βασική αιτία είναι ιδεολογικοπολιτική και όχι ελληνοκεντρική: ένδεια προγραμματική σε συνδυασμό με έλλειμμα αξιοπιστίας και ηγεσίας. Οταν ξέσπασε η κρίση στην Ευρώπη, οι σοσιαλδημοκράτες αναμάσησαν την πεπατημένη της δημοσιονομικής επέκτασης και αναδιανομής, ενώ προηγουμένως είχαν ενθαρρύνει την αδιαφάνεια του χρηματοπιστωτικού τομέα και την επικίνδυνη αποσύνδεσή του από την πραγματική οικονομία. Την προηγούμενη δεκαετία στην Ευρώπη οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν και φυσικά οι σοσιαλιστές δεν διέρρηξαν τους δεσμούς τους με τις εγχώριες πλουτοκρατίες.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Αδικημένοι οι Γερμανοί συνταξιούχοι ---του Στέφανου Παπανίκου

Από μια συγκριτική μελέτη της οικονομικής οργάνωσης του ΟΟΣΑ ("Συντάξεις με μια Ματιά"), η οποία βασίζεται κυρίως σε στοιχεία από το έτος 2010, προκύπτει ότι η αξία των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων στη Γερμανία - ανεξάρτητα από τη δυσκολία της σύγκρισης των εθνικών συνταξιοδοτικών συστημάτων – βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ όσον αφορά την ηλικία συνταξιοδότησης, την διάρκεια της συνταξιοδότησης και τις συντάξεις.
Ένα σημαντικό κριτήριο για την εκτίμηση της αξίας των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων είναι το λεγόμενο ποσοστό αναπλήρωσης. Είναι το ποσό της σύνταξης γήρατος σε σχέση με το μέσο εισόδημα από εργασία κατά τα προηγούμενα έτη. Τα ποσοστά αναπλήρωσης των Νοτίων υπερβαίνουν σημαντικά το 69% που είναι ο μέσος όρο του ΟΟΣΑ. Στην Ισπανία, το καθαρό ποσοστό αναπλήρωσης για ένα μέσο άνδρα εργαζόμενο που θα συνταξιοδοτηθεί σε ηλικία 65 ετών, σύμφωνα με τον πίνακα του ΟΟΣΑ είναι πάνω από 84%, στην Ιταλία μόλις 76%, ενώ στην Ελλάδα πάνω από 110%. Κάτω από το μέσο όρο βρίσκεται η Γαλλία με 60% και η Γερμανία με 58%.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

902, λογικά στα FM ---του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι πολλοί οι χουβαρντάδες με τα λεφτά των άλλων που έφριξαν από την απόφαση του ΚΚΕ να πουλήσει τη ραδιοτηλεοπτική επιχείρηση του «902». Λογικό: η κίνηση του ΚΚΕ υπογραμμίζει στην πράξη το ανεδαφικό των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ότι ζημιογόνοι οργανισμοί μπορούν να επιδοτούνται εσαεί από το κόμμα, το κράτος ή την κοινωνία. Για την ακρίβεια, η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΚΚΕ αποτελεί το θεμελιώδες μάθημα πολιτικής οικονομίας· κάθε οικονομίας, είτε αυτή είναι καπιταλιστική είτε σοσιαλιστική είτε του πλανήτη Σείριου. Δεν μπορεί εσαεί να ξοδεύεις περισσότερα απ’ όσα βγάζεις. Κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι και όπως ορθώς επιχειρηματολόγησε το ΚΚΕ, τότε ψάχνεις να βρεις την προσφορότερη λύση στον χώρο του πραγματικού και όχι του «άλλου κόσμου», που είναι ανέφικτος.

Οι θεσμοί σε δοκιμασία --- Του Θανάση Γιαλκέτση

NΙΚΟΣ Κ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ
«Ποια δημοκρατία για την Ελλάδα μετά την κρίση;»
«Πόλις», 2013, σελ. 163

Η κρίση που ζούμε υποχρεώνει όλους μας σε μιαν αυτοκριτική επανεξέταση αντιλήψεων και πεποιθήσεων, που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε στέρεες και αναμφισβήτητες. Μόνον φανατικοί ή δογματικοί μπορούν να επαναπαύονται στηριζόμενοι πάντα στις ίδιες ακλόνητες και απλοϊκές βεβαιότητες. Ωστόσο, οι δραματικές συνέπειες της κρίσης και οι ανατροπές που επιφέρει στη ζωή των πολλών δεν ευνοούν τον αναγκαίο κριτικό και αυτοκριτικό αναστοχασμό. Τροφοδοτούν, αντίθετα, την πόλωση των πνευμάτων, τη διανοητική και πολιτική σύγχυση.
Σε αυτό το ομιχλώδες πνευματικό τοπίο βρίσκει γόνιμο έδαφος ο λόγος των δημαγωγών κάθε είδους. Γι’ αυτό, ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος θεώρησε αναγκαίο, προτού διατυπώσει τις απόψεις του για τη δημοκρατία, τους θεσμούς και τη μεταρρύθμισή τους, να ξεδιαλύνει τα «βασικά», να αποσαφηνίσει δηλαδή το νόημα ορισμένων βασικών λέξεων και εννοιών που παραποιούνται βάναυσα στη δημόσια συζήτηση. Ξεκαθαρίζει έτσι από την αρχή ότι η ειλικρινής συζήτηση για τη δημοκρατία προϋποθέτει την ανεπιφύλακτη αποδοχή των θεμελιωδών κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού στην πολιτική αντιπαράθεση. Προϋποθέτει, επομένως, την κατηγορηματική απόρριψη και καταδίκη της βίας ως μέσου πολιτικού αγώνα. Δεν μπορεί λ.χ. να γίνει διάλογος για τη δημοκρατία με τους μελανοχίτωνες της Χρυσής Αυγής.


Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Ο ρεαλισμός του Δραγασάκη ---του Νίκου Μπίστη

Ο Γιάννης Δραγασάκης θεωρείται από τους σοβαρούς ανθρώπους στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπουργός στην κυβέρνηση Ζολώτα, κάτι θα έμαθε για τους συμβιβασμούς που ενίοτε είναι υποχρεωμένη να κάνει η Αριστερά όταν η ευθύνη της άσκησης εξουσίας της χτυπάει την πόρτα. Δεν μπορεί, κάτι θα κατάλαβε και από την ίδια την άσκηση εξουσίας μιας και ήταν μαζί με τον Γεννηματά και τον Σουφλιά στο Υπουργείο Οικονομικών. Και με αυτά που ακούγονται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και από πολλά στελέχη του, εδραιώνει ο ίδιος τον ρόλο του « μετριοπαθούς» που όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει στην κυβέρνηση θα προσγειώσει τους έξαλλους, θα συγκρατήσει τον Λαφαζάνη και θα εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική από αυτήν που υποψιαζόμαστε ότι έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την έννοια η συνέντευξη του στο Κυριακάτικο Βήμα προξένησε αυξημένο και φυσιολογικό ενδιαφέρον. Οι πηχυαίοι μάλιστα τίτλοι : «Ο Γ. Δραγασάκης αναγγέλλει την μεγάλη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ουτοπία στον …ρεαλισμό. Δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις» που οπωσδήποτε μπήκαν με την σύμφωνη γνώμη του Δραγασάκη , μας προετοίμαζαν για κάτι πολύ σημαντικό. Όσοι διάβασαν την συνέντευξη διαπίστωσαν την προφανή αναντιστοιχία τίτλων και περιεχομένου. Καμία στροφή δεν προκύπτει. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συνέντευξη στερείται ενδιαφέροντος. Και για αυτά που λέει και για κάποια που υπαινίσσεται και για όσα αποσιωπά.

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Ο Ρέμος, ο Κιάμος και η Κεντροαριστερά ---της Αγγελικής Σπανού

Αυτό το καλοκαίρι θα το θυμόμαστε για την μυκονιάτικη εξέγερση του Ρέμου εναντίον του Σόιμπλε και για την αντίσταση του Κιάμου που τραγούδησε, παρά το λουκέτο που μπήκε αλλά βγήκε, σε πίστα της Χαλκιδικής. Μετά τον Πλούταρχο που εξέφρασε την κατανόησή του για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, στα βήματα του Νότη Σφακιανάκη, εμφανίστηκε και άλλος πολιτικολογών λαϊκός αοιδός, ο Τσαλίκης, για να στηρίξει τον αγώνα εναντίον της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές κάνοντας, παρεμπιπτόντως, και μια αρπαχτή.

Το έδαφος είναι γόνιμο για τα λουλούδια του λαϊκισμού, της ανοησίας, της ελαφρότητας, της ευκολίας, του σκοταδισμού, του ανορθολογισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, των θεωριών συνομωσίας, της κατασκευής εξωτερικού εχθρού, της ανευθυνότητας, της συντήρησης, των δημοκρατικών εκπτώσεων, της πολιτισμικής λουμπενοποίησης.

Η Τρίτη των ποιητών...

 Θωμάς Γκόρπας Ποίηση


Ποίηση
ανάμνηση από φίλντισι
περίπατος τα ξημερώματα
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι
χαρταετός που ξέφυγε απ` τα χέρια παιδιού
κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού
φιλία ανάμεσα σε δυό προδοσίες
κλωνάρι που ταξιδεύει
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα
ένα βιολί που παίζει μοναχό του
αριθμός 7
της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς - όλα τα παλιά γυαλίζω
χρυσάφι για όλους ή για κανένα
πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά από μακρά πολιορκία
παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης
πεταλούδα που γλιτώνει απ` τη φωτιά
φωτιά που γλιτώνει απ΄ τα νερά
χαρά που γλιτώνει απ` τα γεράματα
βιολέτες σ` άσπρο λαιμό
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό
μαύρος ήλιος καλοκαιρινός
άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος
λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού
νύχτα στρωμένη τσιγάρα
λέξεις...



Θωμάς Γκόρπας  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [1957-1983], εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,  Αθήνα 1995

Φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson [1908-2004]. Το εξαιρετικό ιστολόγιο dimart  



Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Το κατεστημένο του κακού. ---του Σταύρου Τσακυράκη

Πολλοί από μας που υποστηρίξαμε το Μνημόνιο ως τη μοναδική διέξοδο από τη κρίση νοιώθουμε ιδιαίτερη απογοήτευση και οργή για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Kι αυτό παρά το γεγονός ότι με την προσχώρηση της Νέας Δημοκρατίας στις «φιλομνημονιακές» δυνάμεις και τον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης αποφεύχθηκε πέρυσι η μεγάλη καταστροφή. Αφού, λοιπόν, διανύσαμε ένα χρόνο σχετικής σταθερότητας, χωρίς τη καθημερινή αγωνία της πτώχευσης και χωρίς το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχριρ, πού βασίζεται η απογοήτευση και η απαισιοδοξία μας;

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορέι να απογοητευθεί από το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάκαμψη της οικονομίας. Μόνο αφελείς μπορούσαν να πιστεύουν ότι αυτή θα προκύψει με εξαγγελίες στο Ζάππειο, χωρίς να απαιτηθεί χρόνος και δουλειά. Η απογοήτευση δεν προέρχεται ούτε από το βάλτωμα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία ενός παραγωγικού και αποτελεσματικού κράτους. Έχουμε επίγνωση ότι οποιαδήποτε αλλαγή έχει καταντήσει το πιο δύσκολο πράγμα στην Ελλάδα. Το κλείσιμο άχρηστων κρατικών οργανισμών, οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιολόγηση στο δημόσιο, μοιάζουν με τιτάνια εγχειρήματα και συνεχώς παραπέμπονται στις καλένδες. Μολονότι αυτή η καθυστέρηση μετρά ήδη τρία χρόνια και όσο συνεχίζεται τόσο θα καθυστερεί η έξοδος από τη κρίση, είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε τις δυσκολίες και να δείξουμε κατανόηση.

Δίχως πολιτική αναγέννηση είναι αδύνατη η ριζική διοικητική μεταρρύθμιση ---του Χαρίδημου Τσούκα

Για όποιον χρειαζόταν αποδείξεις, τώρα τις έχουμε απτές: ο λόγος που η βαρύγδουπη «επανίδρυση του κράτους» παρέμεινε επί δεκαετίες κενόλογη προεκλογική διακήρυξη είναι πιο σαφής από ποτέ: η ριζοσπαστική διοικητική μεταρρύθμιση κοστίζει πολιτικά. Ποια κυβέρνηση θα τολμούσε να συγκρουστεί με τα οργανωμένα συμφέροντα υλοποιώντας συνολικές διοικητικές αλλαγές, οι οποίες και θα περιόριζαν την πελατειακή-κομματοκρατική ισχύ της, αλλά και θα της κόστιζαν σημαντικά σε ψήφους;
Βέβαια, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ένοιωθαν υποχρεωμένες να εμφανίζονται ενίοτε ότι υιοθετούν καλές διοικητικές πρακτικές, στο μέτρο που, στο ευρωπαϊκά προσανατολισμένο πολιτικό σύστημα, ο «μεταρρυθμισμός» απέφερε ιδεολογικά πλεονεκτήματα. Συγχρόνως, όμως, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αναιρέσουν το πνεύμα τους (π.χ. ΑΣΕΠ-συμβασιούχοι). Η βέλτιστη στρατηγική των εκάστοτε κυβερνώντων υπήρξε η αναπαραγωγή του υφιστάμενου καθεστώτος διοικητικής φαυλότητας.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Η γυναίκα του Καίσαρα και ο Ναστρεντίν Χότζα ---του Γιώργου Προκοπάκη


Ό,τι γίνεται και αφορά τις αποκρατικοποιήσεις περνάει στα ψιλά. Ευτυχώς ή δυστυχώς όχι και για την τρόικα και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Επενδυτές παρελαύνουν από το ΤΑΙΠΕΔ, γίνονται διαγωνισμοί, οι πρόθυμοι να πάρουν το στοίχημα Ελλάδα είναι ελάχιστοι – κι αυτοί σε πιεσμένες τιμές – οι κραυγές για σκάνδαλα και ξεπουλήματα καταγράφονται μεν, η κοινωνία φαίνεται να αδιαφορεί όμως. Χωρίς να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, ας δούμε μερικές πτυχές των ζητημάτων που ανακύπτουν και δεν δίνει κανείς σημασία.
Αποτελεσματικότητα διαπραγμάτευσης
Η κοινή γνώμη πρέπει να έχει σχηματίσει την πεποίθηση πως στη διαδικασία αποκρατικοποιήσεων εμπλέκονται από την πλευρά μας τα τσακάλια των διεθνών αγορών. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά, ο προσφέρων σε ένα διαγωνισμό να είναι μοναδικός και με μια κουβεντούλα με τους διαπραγματευτές να αποφασίζει να αυξήσει το τίμημα. Μόνο τρελός θα τόκανε! Η αποτελεσματικότητα των διαπραγματευτών μας δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Η προηγούμενη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ ανέβασε στο πίτσι-φιτίλι το τίμημα για τα λαχεία από €120 εκατ σε €190 εκατ. Η νυν διοίκηση με συνοπτικές επίσης διαδικασίες ανέβασε €30 εκατ το τίμημα για τον ΟΠΑΠ (ένας και μοναδικός ο διεκδικητής) και ακόμη πιο συνοπτικές κατά €40 εκατ το τίμημα για τη ΔΕΣΦΑ. Τα διαπραγματευτικά τους όπλα πρέπει να είναι ακατανίκητα.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Βίοι παράλληλοι ---του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη


Προ ημερών τόλμησα να περιγράψω μιαν ιδέα, για κάποια διέξοδο που θα μπορούσε να διαμορφωθεί στο πολιτικό σκηνικό, που βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην απραξία.
Όχι για λογούς θερινής ραστώνης και λαϊκών κολυμβημάτων, αλλά κυρίως διότι, η πολιτική θέλει, η ιδία αφ εαυτής, ανανέωση και δυνάμωμα με ιδέες και προτάσεις μα δυστυχώς, αυτά τα βρυσάκια και τα δυο στερέψανε…
Και με τα περιτρίμματα της αγοράς και την αθλιότητα που απέμεινε να υπηρετεί την πολιτική, προφανές δεν είναι ότι κανείς δεν περιμένει από κάποιον την καινούργια ιδέα;;;
Η τοπική αυτοδιοίκηση λοιπόν, μοναδική εν ζωή κοιτίδα της δημοκρατίας θα μπορούσε να προσφέρει δυνάμεις και κυρίως διαδικασίες αναζωογόνησης.
Οι ανακοινώσεις των πέντε δημάρχων, η συνέντευξη του Μπουτάρη και εκείνη του Πάνου Σκοτεινιώτη, δίνουν το έναυσμα και την αφορμή…
Δε χρειάστηκαν και τόσο τα κόμματα, του σημερινού σκηνικού, για να πουν την αλήθεια και να ανατρέψουν, το κλίμα και την εικόνα που παρουσιάζονταν ζοφερή και άκρως αποκρουστική πριν τις δημοτικές εκλογές του ’10.
Ναι επαίρονται, τα κόμματα στη σημερινή τους δυστυχία, ότι στήριξαν και κυρίως ότι είναι δική τους η πρόταση κυρίως για την Αθήνα, λογω του ότι με τις άλλες υποψηφιότητες δεν συμβαίνει το ίδιο.
Αλλά τα αποτελέσματα και οι μάχες που δίνουν οι δήμαρχοι αυτοί, τόσο για την αυτοδιοίκηση και τους δήμους τους, όσο και για την πολιτική συνθήκη που διαμορφώνεται, ως αδιέξοδο και χάος, δείχνει πως οι πολίτες πλέον ανταποκρίνονται, αργά αλλά σταθερά, στα κελεύσματα των δήμων και διαμορφώνουν τις πραγματικές συνθήκες για την κοινωνία των πολιτών…

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Καμίνης: η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, ήταν βεβιασμένη και παντελώς ασχεδίαστη...

Άρθρο του δημάρχου Αθηναίων κ. Γιώργου Καμίνη, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» για τη δημοτική αστυνομία.

«Ήταν από την πρώτη στιγμή φανερό, ότι η απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τη Δημοτική Αστυνομία, ήταν βεβιασμένη και παντελώς ασχεδίαστη και για το λόγο αυτό εκφράσαμε εξαρχής την αντίθεσή μας.

Αντίθεση που δεν εδράζεται σε κάποια ιδιότυπη συντεχνιακή λογική, αναφορικά με το εύρος των εξουσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά στη λογική των τυφλών καταργήσεων χωρίς αξιολόγηση, προκειμένου να καλυφθεί όπως - όπως η πολύχρονη αδράνεια, κυρίως όμως λόγω της σκληρής πραγματικότητας, που ήδη κάνει εμφανή τα σημάδια της στο κέντρο της Αθήνας.

Βασική θέση της δημοτικής μας αρχής, ευθύς εξαρχής, ήταν η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων της δημοτικής αστυνομίας. Οι προσδοκίες που καλλιεργούσε ο θεσμός ήταν δυσανάλογα μεγάλες με τις νομικές του δυνατότητες, δυσαναλογία που συχνά έχει προκαλέσει αρνητική δημοσιότητα, όχι μόνο για τον δήμο Αθηναίων αλλά και για τους ίδιους τους δημοτικούς αστυνομικούς που έχουν πέσει θύμα ενός άδικου στερεοτύπου ("τα παιδιά με τον φραπέ στο χέρι").

Για το μεταρρυθμιστικό κόμμα νέου τύπου! ---του Θόδωρου Ζαρέτου

Οι οικονομικές συνθήκες της κρίσης ενεργοποίησαν πολιτικές και κομματικές ανακατατάξεις που έφεραν στο προσκήνιο τα παθογενή χαρακτηριστικά του δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού μας συστήματος.
Μέσω του λαϊκιστικού λόγου που υπήρξε κοινός τόπος έκφρασης όλων των κομμάτων, σε όλη τη μεταπολίτευση, εγκαταστάθηκε στην συλλογική/πολιτική μας συνείδηση ένας υπαρκτός μεν κοινωνικός διπολισμός, αλλά ιδεολογικά στρεβλωμένος με έκφραση δικομματική, δομικά στοιχεία της οποίας ήταν η συναισθηματική πρόσληψη της πραγματικότητας, η αδυναμία ερμηνείας των νέων φαινομένων και διαδικασιών σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η «εθνική» άρνηση προσαρμογής στις νέες συνθήκες παραγωγής, εμπορίου και επικοινωνίας, η επιστροφή μεγάλου μέρους πολιτών στα προνεωτερικά ιδεολογικά καταφύγια, του εθνικισμού, της μονοπολιτισμικότητας και του τοπικού πατριωτισμού.
Στις ασφυκτικές συνθήκες που επέβαλλε η κρίση, ο δικομματισμός, συνεχίζοντας να αποτελεί μέθοδο άσκησης και κατανόησης της πολιτικής από κόμματα και πολίτες, δημιούργησε διάδοχα χαρακώματα κομματικής «άμυνας» μπροστά στην εισβολή των νέων δεδομένων που ανατρέπουν τις χθεσινές μας βολικές βεβαιότητες και καλεί σε έναν «αγώνα» συντήρησης του χθεσινού μας ατομικού και συλλογικού/εθνικού εποικοδομήματος, με το οποίο φθάσαμε στην κρατική χρεοκοπία για άλλη μία φορά.

Η Ευρώπη και τα τσαρούχια ---του Ορέστη Καλογήρου, καθηγητή ΑΠΘ

Τις ημέρες αυτές συζητήθηκε πολύ η ατυχής κατάληξη της συνέντευξης έλληνα πολιτικού σε γερμανό δημοσιογράφο, ανταποκριτή μεγάλης και έγκυρης γερμανικής εφημερίδας.


Το συμβάν αυτό φανέρωσε για ακόμη μία φορά το μεγάλο πολιτισμικό χάσμα που χωρίζει τις ελληνικές ελίτ από τις αντίστοιχες άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Το φαινόμενο είναι παλιό και διαχρονικό, παρότι δεν αφορά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού. Έγινε όμως πολλές φορές τροχοπέδη σε ζωτικά εθνικά συμφέροντα αλλά και σε χαμηλότερα επίπεδα εκπροσώπησης. Ο γράφων δεν έχει μνήμες και βιώματα από το προ της δικτατορίας πολιτικό προσωπικό. Αυτά αρχίζουν με τις πολλές γελοίες εικόνες επίορκων αξιωματικών που κατέλαβαν θέσεις πρωθυπουργών και υπουργών, που εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας του ελληνικού λαού βαρύνονται και με κατωτάτης ποιότητας διεθνή εκπροσώπηση της χώρας. Μετά τη δικτατορία και ιδιαίτερα μετά την πλήρη ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ χιλιάδες υψηλά, μεσαία και χαμηλόβαθμα στελέχη, κυβερνητικά, κομματικά, διοικητικά, συνδικαλιστικά, αυτοδιοικητικά, χρειάστηκε να συμμετάσχουν σε συμβούλια κορυφής, σε επιτροπές, σε ομάδες εργασίας κάθε είδους.

Επιστροφή στις ρίζες της δημοκρατίας θα το ’λεγα… του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Αχός βαρύς ακούγεται, ντουφέκια όμως δεν πέφτουν.
Η εγγενής ασθένεια του χώρου, που θέλει να λέγεται και προοδευτικός, το να ψάχνουμε να λέμε (να’ χαμε να λέγαμε) για να βρούμε αποχρώσεις, μα δυστυχώς ποτέ την ουσία και να επιδίδεται επί μέρες ένας κόσμος ολόκληρος όχι στο ένα επιχείρημα, όχι στο άλλο, όχι αυτό το ’πε ο δείνας, να βρούμε ένα καλύτερο. Και έξυπνες ατάκες και δηκτικές και από δίπλα οι άλλοι τη δουλειά τους και το μάζεμα του κοσμάκη όπως αυτοί γουστάρουν.
Τι σκληρή αντιμετώπιση, πόσο σκληρή κόντρα κι αυτή.
Να νομίζει ο καθείς ότι όποιος μιλήσει πιο απαξιωτικά για το φαινόμενο φασισμός, που μας διεμβολίζει, θα κερδίσει το χρυσό παπούτσι.
Είναι πολύ πιο βαθιές οι ρίζες και οι αιτίες και κινδυνεύουμε να βρεθούμε προ εκπλήξεως. Γιατί, διάλογο με την κοινωνία δεν επιχειρεί κανείς, και ποικίλουν οι διαθέσεις των σωτήρων που αποτελούν και την κύρια αιτία της μεγέθυνσής της.
Διότι όσο δεν υπάρχει νόμος, λειτουργία του κράτους και το κυριότερο διαρκής αστυνόμευση για την εφαρμογή όλων των κανόνων (και όχι όσων μας βολεύουν) για την εύρυθμη συμβίωσή μας, τόσο το φαινόμενο θα μεγαλώνει, γιατί εμείς οι ίδιοι το γεννήσαμε και το εκθρέψαμε και φυσικά το αποδεχόμασταν ως τμήμα του προοδευτισμού και της ελληνικής παιδείας.

Ο θείος Τάσος και η Χρυσή Αυγή ---του Γεώργιου Στείρη*

Η αισθητή παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχει απασχολήσει τους τελευταίους μήνες την κοινή γνώμη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ανάμεικτα αισθήματα. Η πλειοψηφία ανησυχεί, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που επιχαίρουν. Ο χαρακτηρισμός «χρυσαυγίτης» ακούγεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Το ερώτημα είναι εάν αποδίδεται σωστά στα πρόσωπα που αποδίδεται. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί κόμμα αστικού τύπου, ώστε να αποτελεί ευρύ χώρο υποδοχής ετερόκλητων ανθρώπων, αλλά μια παραστρατιωτικής υφής οργάνωση, με ό,τι αυτό θα έπρεπε λογικά να συνεπάγεται. Εντούτοις, στην ελληνική εκδοχή του πράγματος, βλέπουμε να στεγάζονται υπό τη σκέπη της μια πλειάδα Ελλήνων, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Μια εύκολη εξήγηση, συχνά γραφόμενη και υποστηριζόμενη, είναι πως αποτελεί έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την πιεστική, έως τραγική, καθημερινότητα. Επειδή όλοι μας, εάν το θέλουμε, μπορούμε να έχουμε μνήμη, ας ανατρέξουμε στην εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, ώστε να δούμε ότι αυτοί που στεγάζονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι κατ’ ανάγκη χρυσαυγίτες, αλλά άνθρωποι που ιδεολογικά ήταν ακροδεξιοί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει ή να τολμούν, τότε, να το παραδεχθούν ανοικτά και χωρίς αστερίσκους.