Προ ημερών τόλμησα να
περιγράψω μιαν ιδέα, για κάποια διέξοδο που θα μπορούσε να διαμορφωθεί στο
πολιτικό σκηνικό, που βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην απραξία.
Όχι για λογούς θερινής
ραστώνης και λαϊκών κολυμβημάτων, αλλά κυρίως διότι, η πολιτική θέλει, η ιδία
αφ εαυτής, ανανέωση και δυνάμωμα με ιδέες και προτάσεις μα δυστυχώς, αυτά τα
βρυσάκια και τα δυο στερέψανε…
Και με τα περιτρίμματα της
αγοράς και την αθλιότητα που απέμεινε να υπηρετεί την πολιτική, προφανές δεν
είναι ότι κανείς δεν περιμένει από κάποιον την καινούργια ιδέα;;;
Η τοπική αυτοδιοίκηση
λοιπόν, μοναδική εν ζωή κοιτίδα της δημοκρατίας θα μπορούσε να προσφέρει
δυνάμεις και κυρίως διαδικασίες αναζωογόνησης.
Οι ανακοινώσεις των πέντε
δημάρχων, η συνέντευξη του Μπουτάρη και εκείνη του Πάνου Σκοτεινιώτη, δίνουν το
έναυσμα και την αφορμή…
Δε χρειάστηκαν και τόσο τα
κόμματα, του σημερινού σκηνικού, για να πουν την αλήθεια και να ανατρέψουν, το
κλίμα και την εικόνα που παρουσιάζονταν ζοφερή και άκρως αποκρουστική πριν τις
δημοτικές εκλογές του ’10.
Ναι επαίρονται, τα κόμματα
στη σημερινή τους δυστυχία, ότι στήριξαν και κυρίως ότι είναι δική τους η
πρόταση κυρίως για την Αθήνα, λογω του ότι με τις άλλες υποψηφιότητες δεν
συμβαίνει το ίδιο.
Αλλά τα αποτελέσματα και οι
μάχες που δίνουν οι δήμαρχοι αυτοί, τόσο για την αυτοδιοίκηση και τους δήμους
τους, όσο και για την πολιτική συνθήκη που διαμορφώνεται, ως αδιέξοδο και χάος,
δείχνει πως οι πολίτες πλέον ανταποκρίνονται, αργά αλλά σταθερά, στα κελεύσματα
των δήμων και διαμορφώνουν τις πραγματικές συνθήκες για την κοινωνία των
πολιτών…
Είδα και κουβέντιασα και
στην απέναντι ακτή του Αιγαίου τα προβλήματα που γέννησε η εξέγερση του Γκεζί
σε όλη την Τουρκία…
Εδώ κουβαλάμε το τέλος της
μεταπολίτευσης από χρονιά σε χρονιά.
Εκεί κουβάλησαν μια και καλή
το τέλος του παρελθόντος πολιτικού συστήματος στο 2013 και προσμένουν το νέο..
Όταν στις εκλογές του 2003
εκλεχτήκαν βουλευτές μόνον από το ΑΚΡ και το CHP και εξαφανίστηκαν όλα τα
παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και οι παλιοί πολιτικοί, αρκετοί είχαν επιβιώσει
εισερχόμενοι πλαγίως πως, στο κυβερνόν έκτατε ΑΚΡ.
Οι περισσότεροι χάθηκαν, με
τις τελευταίες εκλογές, όπου ο Ερντογαν έβαλε μόνον νέους δικούς του βουλευτές,
όπου υπήρχαν έντονες τέτοιες παρουσίες.
Το ζητούμενο όμως με την
αντιπροσώπευση των κοινωνικών δυνάμεων παρέμεινε ατόφιο μέχρι την έκρηξη του
Γκεζί, όπου φανερώθηκε σε όλο της το μεγαλείο.
Κι αναρωτιούνται κι εκεί οι
αντιδρώντες, πώς θα μπορούσε να εκφραστεί το νέο αυτό ρεύμα και μάλιστα εν όψει
δημοτικών εκλογών το φθινόπωρο του 14.
Βίοι παράλληλοι, στις δυο
παραλίες του Αιγαίου, από τη μια το οικονομικό και κυρίως πολιτικό αδιέξοδο
διαμορφώνει ανάγκες τέτοιες που μας στρέφουν προς την αυτοδιοίκηση, γιατί είναι
η μόνη μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης και άμεσου ελέγχου.
Και από την άλλη μια
εξέγερση για την αλλαγή προσανατολισμού στη χώρα και έντονη αναζήτηση πιο
φιλελεύθερων και δημοκρατικών αρχών λειτουργίας του πολιτικού συστήματος,
ανατρέπει μύθους δεκαετιών και προσανατολίζεται προς την αυτοδιοίκηση που
καλείται να παίξει το ρόλο, που της αρμόζει και της ανήκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου