Η Αγγελική Μπιρμπίλη είχει ζητήσει τότε από 24 πολιτικούς, καθηγητές, τεχνοκράτες, ενεργούς πολίτες να πουν τη γνώμη τους.
Γιάννης Μεϊμάρογλου
«H συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού ρεύματος πρέπει ν’ αρχίσει από μηδενική βάση, χωρίς ταμπέλες,
αποκλεισμούς ή άλλα προαπαιτούμενα».
Στέφανος Μάνος
«Δεν πιστεύω ότι λείπει ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αυτό που λείπει είναι κόμματα βασισμένα σε αυστηρούς δημοκρατικούς θεσμούς, η τήρηση των οποίων υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο. Όπως στη Γερμανία».
Αντιγόνη Λυμπεράκη
«Πρέπει να σηκώσουμε το πολιτικό παρελθόν μας στην πλάτη μας και να το μετακινήσουμε σε ένα χώρο δημιουργικής συνύπαρξης με άλλους και άλλες που θα κάνουν το ίδιο».
Στράτος Φαναράς
«Όταν και τα τελευταία τμήματα της πολιτικής οπισθοφυλακής θα έχουν χάσει οριστικά τη μάχη της διατήρησης του μεταπολιτευτικού status quo, θα μπουν σε κίνηση οι κοινωνικές διεργασίες».
Γιώργος Προκοπάκης
«Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μετεξέλιξη κάποιου από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Απαιτείται διάρρηξη με την κρατικιστική αριστερή λογική που κυριάρχησε 40 χρόνια».
Αρίστος Δοξιάδης
«Σήμερα χρειάζεται συμπόρευση. Καταλαβαίνω ότι για συμβολικούς λόγους μερικοί σοβαροί κεντροαριστεροί δεν θέλουν να είναι στο ίδιο κόμμα με φιλελεύθερους. Διαφωνώ. Θα έπρεπε να μιλάμε για ριζοσπαστικό κέντρο σήμερα, όχι για σοσιαλδημοκρατία».
Δημήτρης Σκάλκος
«Οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να υποστηρίξουν το νέο μεταρρυθμιστικό κέντρο εντοπίζονται στο χώρο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς, που ασφυκτιά εντός της συντηρητικής παράταξης, ακόμη και της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, αλλά και της ρεαλιστικής οικολογίας».
Νίκος Μπίστης
«Απέναντι στην καρικατουρα δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο μεγάλο κόμμα της σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής και σοσιαλιστικής αριστεράς, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Δεν θα σας πω ονόματα από το ΠΑΣΟΚ και δεν θα σας κρύψω την απογοήτευσή μου από την αδυναμία των περισσότερων εκσυγχρονιστών μετά το 2004 να υπερασπίσουν τις ιδέες τους, στάση που τους οδήγησε ή στον αναχωρητισμό ή στο συμβιβασμό και πληρώθηκε πανάκριβα στην κεντροαριστερά».
Βάσω Κιντή
«Όταν οι κενολογίες (του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ) θρυμματιστούν από τη σύγκρουσή τους με τη σκληρή πραγματικότητα, τότε μπορεί να αναζητήσουμε μια μη πελατειακή, φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία».
Δημήτρης Κ. Ψυχογιός
«Η σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις και καλλιέργεια, άρα πυρήνας της είναι οι χιλιάδες νέοι που πηγαινοέρχονται συνεχώς στο εξωτερικό για δουλειές, ταξίδια, εθελοντισμό, σπουδές, με Erasmus – απαιτείται όμως να ανατρέψουν τους γέροντες που ηγούνται σήμερα των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και των διαφόρων κινήσεων του χώρου».
Μαρία Ρεπούση
«Κάθε φορά, ο χώρος αυτός γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί με τα παλιά υλικά και το πολιτικό προσωπικό που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας. Πρέπει να κάνουν στην άκρη και να αφήσουν το χώρο ελεύθερο σε νέες δυνάμεις που δεν έχουν γαλουχηθεί στον “πασοκισμό” της Μεταπολίτευσης».
Μάνος Ματσαγγάνης
«Η παρακμή του ΠΑΣΟΚ εγείρει το ερώτημα για το μέλλον της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ποια θα είναι η πολιτική έκφραση του αχανούς χώρου που εκτείνεται από την κεντροδεξιά έως τη (μετα)κομμουνιστική αριστερά»;
Θανάσης Χειμωνάς
«Ανάμεσα σε μια ούλτρα λαϊκή δεξιά και μια ανεύθυνη “αντιμνημονιακή” αριστερά, μια μοντέρνα και ευρωπαϊκή κεντροαριστερά φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος για όλους εμάς που ονειρευόμαστε μια Ελλάδα αξιόπιστη και προοδευτική».
Λεωνίδας Καστανάς
«Η δυσκολία δημιουργίας οφείλεται στις ένθεν και ένθεν αγκυλώσεις. Από τη μια υγιείς σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που βρίσκονται εντός του ΠΑΣΟΚ (Μόσιαλος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης κ.ά.) δεν τολμούν να διασπάσουν το ημιθανές ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι ακόμα έτοιμη ιδεολογικά και πολιτικά να προχωρήσει στη δημιουργία ενός νέου ενιαίου σχήματος τέτοιου τύπου».
Γιώργος Σιακαντάρης
«Ο χώρος αυτός θα δημιουργηθεί από τη μετεξέλιξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και των διάσπαρτων πολιτικών κινήσεων, που δραστηριοποιούνταιστο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εκφρασθεί όχι τόσο από νέα πρόσωπα, αλλά από πρόσωπα που ενστερνίζονταν αυτές τις ιδέες πολύ πριν την κρίση».
Σταύρος Λιβαδάς
«Η ΔΗΜΑΡ, άλλες ενεργές κινήσεις του χώρου, αλλά και δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, που αντιμετωπίζουν αυτοκριτικά το παλιό αλλά και πρόσφατο “πελατειακό” παρελθόν του, είναι οι δυνάμει συνομιλητές και συμπαρατασσόμενοι. Παρόλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε!»
Ηλίας Κανέλλης
«Σοσιαλδημοκρατία, ε; Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που μάτωσαν χτυπώντας τη γροθιά τους στο μαχαίρι, αλλά επιμένουν: Γιαννίτσης, Μόσιαλος, Ραγκούσης … Προσωπικώς, δεν πιστεύω ότι οι συγκεκριμένοι μπορούν να ηγηθούν ρεύματος το οποίο μπορεί να γίνει πλειοψηφικό – αλλά θα μπορούσαν να το κάνουν πολλά νεότερα πρόσωπα, με ευρωπαϊκή εμπειρία και διάθεση να εμπλακούν στα ελληνικά πράγματα, που θα δέχονταν στην αρχή να τους ακολουθήσουν».
Θεόδωρος Σκυλακάκης
«Το μεγαλύτερο κενό κατά τη γνώμη μου δεν αφορά τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό χώρο που βρίσκεται στο κεντρό του πολιτικού φάσματος. Όχι μόνο γιατί σήμερα ο χώρος δεν έχει επαρκή πολιτική έκφραση, αλλά και γιατί αυτός κατ’ εξοχήν μπορεί να εκφράσει τις παραγωγικές δυνάμεις που έχουν απομείνει στη χώρα».
Νίκος Κ. Αλιβιζάτος
«Εφ’ όσον η Ελλάδα επιζήσει ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιστεύω ότι η κεντροαριστερά θα οργανωθεί αργά ή γρήγορα σε έναν καινούργιο πολιτικό φορέα».
Μυρσίνη Ζορμπά
«Σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης, η αξιοπιστία της πολιτικής για ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα περνάει μέσα από το διπλό πολιτικό και ανθρώπινο καθήκον».
Νίκος Χριστοδουλάκης
«Είναι προφανές ότι χρειάζεται μια μεγάλη συμμαχία των δυνάμεων που θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, όχι όμως με επιχειρήματα που εξαντλούνται σε μία αναπόληση των επιτυχιών του παρελθόντος».
Άννα Διαμαντοπούλου
«Η ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία ξεπηδά από την κοινωνία. Είναι κόμμα της κοινωνίας. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο κόμμα τηςριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας που θα σπάσει το ανιστόρητο, μοναδικό σε όλη την Ευρώπη, ταμπού να μην θεωρείται αριστερά».
Χρήστος Χωμενίδης
«Μονάχα ίσως ύστερα από μια μέγιστη καταστροφή θα φτάσει η ώρα της σοσιαλδημοκρατίας. Της θέσης που αποκρούει τόσο τον παιδισμό της εγχώριας Αριστεράς όσο και τον κυνισμό της δεξιάς. Έως τότε, οι Έλληνες σοσιαλδημοκράτες οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τις γραμμές τους από τα κνώδαλα του παρελθόντος και να πάψουν επιτέλους να βάζουν νερό στο κρασί τους».
από το http://www.athensvoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου