Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Λίγο ακόμη μπλαμπλά περί Κεντροαριστεράς και σύγχρονων (αλλά απαραίτητων) δαιμονίων ― του Δημήτρη Αθηνάκη

[Με αφορμή το κείμενο του Ηλία Κανέλλη, με τον τίτλο «Κεντροαριστερά», στα «Νέα» (21.08.2013)]

Ας εστιάσουμε σε μερικά, ας πούμε, δεδομένα ή/και αυτονόητα• στο αυτονόητο ότι χρειάζεται η Κεντροαριστερά (ΚΑ) (μπλαμπλά), ότι, τώρα που η ΔΗΜΑΡ χάνει (ή έχει χάσει ήδη) το παιχνίδι, μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει μείνει ως μαγιά, όσο κι αν το βδελυσσόμαστε, και οι πέριξ αυτού, πέραν της ΔΗΜΑΡ, δυνάμεις (Λοβέρδος, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος, Δράση, εκσυγχρονιστές κ.λπ.), ότι, αν δεν υπάρχει υπολογίσιμη ΚΑ, θα έχουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη (ενδεχομένως και πρώτο, είναι κι ένας Δένδιας ―συμβολικά το λέω― που χαλάει τη σούπα στις ΚΑ ψυχές) κι έναν Σαμαρά να μην έχει κάποιον να συνεργαστεί (είναι και τα κουκιά στη μέση, τι να κάνουμε;) και κάποιον να τον συγκρατεί ―κι εδώ είναι το σημαντικότερο― όσο μπορεί.

Αν στις εκλογές είναι πρώτος ο Σαμαράς (και με το μπαίνει-δεν-μπαίνει-η-ΔΗΜΑΡ, που αποτελεί πια αμφίβολη δύναμη σταθερότητας), πού θ’ αποταθεί; Αν είναι πρώτος ο Τσίπρας... ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ή ας το συζητήσουμε. Να είμαστε όμως έτοιμοι να πούμε αλήθειες στον εαυτό μας και μεταξύ μας. Να πούμε ποιος θα συνεργαζόταν ―και πώς ή γιατί― μαζί του. Αλήθειες όμως. Η δική μου; Με ό,τι έχω σήμερα κατά νου, ούτε για πλάκα• δεν σκάω ούτε μισό χειλάκι.

Βάζω, όπως βλέπετε, λιγάκι σε δεύτερη μοίρα τα ιδεολογικοπολιτικά• η «κουλτουριάρα» ΚΑ (παίρνω τον όρο από σχετικό κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη για την Αριστερά), που συζητά μονίμως και πουθενά δεν καταλήγει, πρέπει ν’ αναπτύξει στρατηγική επιτέλους• έχω πειστεί ότι κυρίως, σ’ αυτήν τη φάση, με ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή σ’ αυτά τα ποσοστά (δεν συμψηφίζω, δεν ενώνω, δεν ταυτίζω• απλώς εντοπίζω), πρέπει να βγούμε μπροστά με παγιωμένη στρατηγική άποψη και με μεταρρυθμιστική πρεμούρα (με κεντρώο, κεντροαριστερό, φιλελεύθερο ή φιλελέφτ πρόσημο; Όλα μαζί; Ό,τι αποφασίσουμε• γρήγορα όμως).

Θα μου πείτε: Καλά, θα κάνουμε ένα καινούργιο σχήμα για όλα τα παραπάνω και μόνο; Με τα δεδομένα της περιόδου, η απάντησή μου είναι (σχεδόν) καθαρά «ναι». Καμιά φορά, ο ορθολογικός (ωμός και κυνικός ίσως) στρατηγικός ρεαλισμός χρειάζεται για να σωθεί μια κατάσταση• το μέλλον της ΚΑ, ως ιδεολογικοπολιτικού φορέα ιδεών (μπλαμπλά) και διαρκών μεταρρυθμίσεων (μπλαμπλά, αλλά πιο ωραίο), μπορεί να περιμένει λίγο• έτσι κι αλλιώς, όλοι και όλες ξέρουμε, φαντάζομαι, ότι, αν δεν κερδηθεί η παρτίδα, μεταρρυθμίσεις (έστω και με τα χίλια ζόρια και χίλια δυο προσκόμματα) και νέα, ορμητική ΚΑ δεν θα δούμε στον αιώνα τον άπαντα.

Και θα με ρωτήσετε: Θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε το ΠΑΣΟΚ ―και ό,τι αυτό έκανε τόσα και τόσα χρόνια― από την κατάρρευση; Εδώ, να σας πω την αμαρτία μου, δεν έχω άλλη απάντηση πάλι από το «ναι»• αλλά δεν θα σώσουμε, νομίζω, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τα συμπαρομαρτούντα του τού παρελθόντος• θα σώσουμε, κατά την άποψή μου, το χώρο αυτόν και το μέλλον του• και ίσως την ψυχραιμία μας.

Το δοκίμασα, φεύγοντας από τη ΔΗΜΑΡ, με τη Δράση. Δεν μας (μου) βγήκε, αν κρίνω απ’ ό,τι συνέβη στο πρόσφατο συνέδριό της• δεν ξέρω και τι νόημα έχει τελικά αυτό το εγχείρημα της Δράσης, που καταλήγει σε ένα τίποτα, σε μια έντονη αδράνεια, όσον αφορά το λεγόμενο Ριζοσπαστικό Κέντρο που είχαν ευαγγελιστεί και ευχηθεί ―και πολύ σωστά― διάφορα στελέχη του χώρου (Αρίστος Δοξιάδης, Αντύπας Καρίπογλου κ.ά.)• μπορεί απλώς να την πάτησα• το σίγουρο είναι, θεωρώ, ότι πρέπει αυτός ο αναβρασμός να βγει προς τα έξω, να τον κάνουμε κάτι.

Το θέμα είναι άλλο: Προλαβαίνουμε;


2 σχόλια:

  1. Όπως λέει ο Δημήτρης [Με αφορμή το κείμενο του Ηλία Κανέλλη, με τον τίτλο «Κεντροαριστερά», στα «Νέα» (21.08.2013)]...
    Παραθέτουμε και το κείμενο του Ηλία Κανέλλη:

    Κεντροαριστερά / Ηλίας Κανέλλης

    Σε όλη τη διάρκεια της μακράς Μεταπολίτευσης, ένας μόνο πρωθυπουργός προσπάθησε να δώσει ξεκάθαρα το ιδεολογικό στίγμα του κεντροαριστερού εκσυγχρονιστή. Ηταν ο Κώστας Σημίτης. Η όποια μεταρρυθμιστική ατζέντα του, ωστόσο, έμεινε ανενεργή μετά την ήττα στην προσπάθεια εξορθολογισμού του ασφαλιστικού συστήματος. Και μετά το 2004, στο πάρτι, και ο εκσυγχρονισμός και οι μεταρρυθμίσεις ξεχάστηκαν. Οπως ξεχάστηκε και η ανάγκη μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς.

    Η κατάρρευση της χώρας και του παραδοσιακού δικομματισμού δημιούργησε ακόμα μια έκτακτη ανάγκη, στην οποία οι ιδεολογίες πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η χώρα διχάστηκε σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», η αντιπαράθεση πήρε πολωτικό χαρακτήρα και χρειάστηκε η ανώμαλη προσγείωση των τελευταίων εκλογών, με τη Χρυσή Αυγή, ένα καθαρόαιμο ναζιστικό κόμμα, να μπαίνει στη Βουλή, για να γίνει κατανοητό ότι τα σχήματα περιορίζουν την πραγματικότητα αντί να την εκφράζουν. Η συνέχεια μάλιστα επιβεβαίωσε την ανάγκη ύπαρξης ισχυρής Κεντροαριστεράς. Για καιρό πολλοί πίστεψαν ότι αυτή θα δημιουργούνταν γύρω από τη ΔΗΜΑΡ, η συμμετοχή της οποίας στο κυβερνητικό εγχείρημα συνέβαλε στη θεμελίωση της τόσο αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας. Ως γνωστόν την προνομιούχο θέση του το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης την υπονόμευσε με μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα.

    Για το ΠΑΣΟΚ, η οικειοθελής απόσυρση της ΔΗΜΑΡ από τη θέση του κρίσιμου παράγοντα στη διαμόρφωση μιας νέας Κεντροαριστεράς εμφανίστηκε σαν ένα δώρο και, ταυτόχρονα, σαν μια μεγάλη υπαρξιακή ευκαιρία. Οχι μια ευκαιρία ανασύστασης του μεγάλου κομματικού μηχανισμού που αποδοκιμάστηκε στην πράξη. Αλλά ως ευκαιρία να αποτελέσει το κόμμα αυτό τον συγκολλητικό παράγοντα των σκόρπιων δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, που αισθάνονται όλο και εντονότερο το ιδεολογικό και πολιτικό κενό της ανυπαρξίας τους.

    Αυτή τη φορά, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει κατανοήσει την καινούργια δυναμική που του προσδίδει η συγκυρία. Και ήδη παίρνει πρωτοβουλίες, στις οποίες μάλιστα δεν πρωτοστατούν τα κομματικά στελέχη. Κάθε άλλο. Στόχος είναι να βγουν μπροστά νέα πρόσωπα, πολίτες που έχουν ταυτίσει τη δημόσια παρουσία τους με την υπεράσπιση του μεταρρυθμιστικού μετώπου - καθηγητές, πετυχημένοι επαγγελματίες, παράγοντες της Αυτοδιοίκησης. Στόχος, ένα νέο σχήμα που θα υπερβαίνει τα ήδη υπάρχοντα και θα προσπαθήσει να συγκολλήσει κόμματα, κινήσεις, κομματικά άστεγους και ανένταχτους. Θα μπορέσει το σημερινό ΠΑΣΟΚ να λειτουργήσει ως η μαγιά αυτού του νέου σχήματος;

    Θα δείξει. Το ραντεβού πάντως ήδη έχει δοθεί για τη συμβολική 3η του Σεπτέμβρη. Στην πραγματικότητα, την ημέρα που συμβολίζει τη μεταπολιτευτική ισχύ του ΠΑΣΟΚ που μας άφησε χρόνους, δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω από μια ημερίδα. Θα ακουστούν και θα ζυμωθούν απόψεις. Κι ανάμεσα σε αυτούς που θα παρευρεθούν, έχει αναγγελθεί η παρουσία και του Κώστα Σημίτη.

    Συστηματικά προσηλωμένος στο μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο, ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι εκεί με το συμβολικό βάρος της παρουσίας του. Διεκδικώντας αυτό που σήμερα λείπει: μια νέα δημιουργική, παρεμβατική, ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Η Ελλάδα την έχει ανάγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ΠΑΣΟΚ στα 20 χρόνια διακυβέρνησης του και στα ενδιάμεσα 10 χρόνια παραμονής του ως πυλώνας του δικομματισμού, έχει φορτίσει αρνητικά την συλλογικότητα του πια, το όνομα του, περισσότερο απ ότι τα πρόσωπα. Ακόμη και στην περίοδο Σημίτη, είναι χαρακτηριστικό ότι από την κατηγορία διαφθοράς περισώζεται ο ίδιος και ο στενός πυρήνας του και όχι το κόμμα του ή κάποιοι από τους επώνυμους που διετέλεσαν ισχυροί υπουργοί (Ακης, Γιάννος, Αρσένης κλπ). Η πλήρης απώλεια ελέγχου του κομματικού μηχανισμού από τον Σημίτη, μόλις ξεκίνησε την προσπάθεια ανασυγκρότησης, διαφάνειας, μεταρρυθμίσεων, οδήγησε στην πρωτοφανή διαφθορά όλου του κρατικού μηχανισμού που ολοκληρώθηκε (η διαφθορά) από τον Καραμανλή.
    Έτσι, είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο, μια προσπάθεια συγκρότησης μιας έντιμης μεταρρυθμιστικής δύναμης με ελπίδες δυναμικής παρουσίας στο εκλογικό σώμα, να διαμορφωθεί γύρω από το ΠΑΣΟΚ με άξονα το ΠΑΣΟΚ.
    Μια πολιτική δήλωση ότι είναι πρόθυμο να διαχυθεί αυτοδιαλυόμενο σε μια τέτοια προσπάθεια, θα βοηθούσε πάρα πολύ και θα έδινε άλλο αέρα.
    Η ΔΗΜΑΡ, στον ένα περίπου χρόνο συμμετοχής της στην κυβέρνηση, διέλυσε πολλούς μύθους, όχι όλους όμως. Επέδειξε πνεύμα ρουσφετολογικό με το περίφημο 4-2-1, συντεχνιακό με τις ρυθμίσεις του Ρουπακιώτη υπέρ δικηγόρων και δικαστικών, κρατιστικό με την κωλυσιεργία μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο, ενδεχομένως και πνεύμα διαφθοράς με τον ΟΠΑΠ για τον οποίο δεν έχουμε καμιά ενημέρωση.
    Παρόλα αυτά ακόμη συγκρατεί ελπίδες. Και μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια, αρκεί να ξεχάσει τις «ηγεμονικές θέσεις» στην πολιτική πραγματικότητα που ονειρεύονται οι φοβισμένες μετριότητες. Αυτές παρήλθαν. Και φυσικά να αποφασίσει ότι θέλει να είναι δύναμη μεταρρύθμισης.
    Οι διάφοροι προύχοντες του πρώην κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Να καταλάβουν ότι κανείς δεν σηκώνεται στο λεωφορείο για να τους παραχωρήσει πια την θέση του. Οι (2 θέσεις 2) είναι αυστηρά για «πρόσωπα χρήζοντα βοηθείας». Μπορούν να συνταξιδεύουν, είτε όρθιοι είτε καθιστοί, να μιλούν και να ακούν ισότιμα.
    Και να δοθεί πολύ βήμα στους νέους. Πολύ βήμα. Σε αυτούς που αντέχουν την ορθοστασία.
    Όλοι διαβάζουν με θαυμασμό ακούω, το μανιφέστο των Γάλλων νέων διανοουμένων κεντροαριστερών. Θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό αν καταφέρουν οι νέοι Έλληνες να γράψουν το δικό τους. Είμαι σίγουρος.
    Η διαφθορά δεν αφορά μόνο στις κυβερνήσεις μας, μόνο στους κομματικούς μηχανισμούς μας, μόνο στις συνδικαλιστικές και συντεχνιακές ομαδοποιήσεις μας. Αφορά στις γενιές μας. Όλοι έχουμε λερωμένα τα χέρια μας, έστω και λίγο, είτε γιατί πήραμε την σύνταξη στα 50, είτε γιατί δεν δουλέψαμε στο δημόσιο αλλά στα κόμματα, είτε γιατί δεν κόψαμε αποδείξεις και τιμολόγια, είτε γιατί μέχρι και σήμερα παίρνουμε ένα μισθό κωλοβαρώντας και πολιτικολογώντας αντί να παράγουμε, έστω υπηρεσίες.
    Οι νέοι των 28+ μεταπτυχιακοί άνεργοι, τεχνίτες ωρομίσθιοι των 20, 25, 30 ωρών την βδομάδα, αυτοί που βλέπουν σε βάθος τουλάχιστον 50ετίας το σκοτάδι, πρέπει να φάνε κλωτσιά για να εμφανιστούν σήμερα στο προσκήνιο.
    Κάπως έτσι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή