Πριν τρία χρόνια πήραμε μια τολμηρή και γενναία απόφαση να ιδρύσουμε «το άλλο, το διαφορετικό κόμμα της αριστεράς». Αυτό δηλώσαμε και συνεχίζουμε να το δηλώνουμε σε όλους τους τόνους. Αυτό δηλώνουμε ότι θέλουμε να είμαστε. Αυτό θέλουμε να είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Το καταφέραμε; Το μισοκαταφέραμε και φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, με συνέπεια να μισοκαταφέρνουμε και την εκλογική μας επιβίωση. Η βαρυτική έλξη της αριστεράς της πεπατημένης παραμένει ισχυρή. Πήραμε γενναίες και τολμηρές αποφάσεις. Από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση μέχρι την ανασυγκρότηση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου και την επιλογή για ένταξη σε ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Όμως τα υπηρετήσαμε και φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να τα υπηρετούμε με δισταγμό, με αμφισημείες, με μπρος πίσω, εκπέμποντας ένα θολό και ασαφές στίγμα προς την κοινωνία και τους πολίτες, με τις ανάλογες για το κόμμα μας συνέπειες. Σε εποχές κρίσης, οι πολίτες για να σε εμπιστευθούν χρειάζονται σαφήνεια, ευκρίνεια και σταθερή πορεία. Οι ασάφειες και τα σλάλομ μπορεί να είναι ανεκτά σε εποχές κανονικότητας, σήμερα όμως αποπνέουν κομματική ιδιοτέλεια, προτεραιότητα στην κομματική και προσωπική επιβίωση που αφήνει τους πολίτες, και ιδιαίτερα τους νεότερους, παγερά αδιάφορους. Η αδιευκρίνιστη ψήφος σχηματίζει κυβέρνηση.
Και μια και μιλάμε για κυβέρνηση. Συμμετείχαμε ανόρεχτα. Μαζί με τις όποιες θετικές προτάσεις μας, σταθερά φροντίζαμε να υπενθυμίζουμε ότι δεν ψηφίσαμε τα μνημόνια. Να πατάμε και στο αντιμνημονιακό μπλοκ. Διακηρύξαμε την αναγκαιότητα μεταρρύθμισης του κράτους και πριονίσαμε την αξιοπιστία μας και το ηθικό μας πλεονέκτημα εκπέμποντας αίσθηση συναλλαγής με το 4-2-1 και συνεχίσαμε να την πριονίζουμε με την παραμονή των στελεχών μας στον κρατικό μηχανισμό.
Χαϊδέψαμε συντεχνίες στην ΔΕΗ, στην ΕΡΤ, στην αμυντική βιομηχανία, στην Τ.Α, σε ομάδες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, υπερασπιστήκαμε κλειστά επαγγέλματα, ενώ διακηρύσσαμε το ενδιαφέρον μας για τους πιο αδύναμους, για την επέκταση του επιδόματος ανεργίας, για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για το κοινωνικό κράτος. Πως θα γίνουν αυτά χωρίς αναδιάρθρωση των λίγων διαθέσιμων πόρων. Πως θα γίνουν όταν βαφτίζουμε νεοφιλελευθερισμό την άρση σκανδαλωδών προνομίων. Αυτό είναι το νόημα της δίκαιης λιτότητας. Παραδόξως πρέπει να είναι ο μοναδικός νεοφιλελευθερισμός στην ιστορία που σε βάθος είκοσι χρόνων διπλασίασε το κράτος και τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αφάνισε τον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα τον υγιή. Το πρόβλημα του κράτους είναι το κεντρικό ζήτημα στη χώρα μας. Δεν μπορώ να αποφανθώ αν πρέπει να είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο, υπάρχουν πιο αρμόδιοι να το κάνουν. Μπορώ όμως να πω ότι διαπλοκή, ευνοιοκρατία και κακοδιαχείριση μπορούν να υπάρχουν και με μικρό κράτος. Σε αυτές πρέπει να είμαστε ανυποχώρητοι και μέχρι στιγμής πιάνουμε δεν πιάνουμε ούτε τη βάση. Αν αυτό δεν αλλάξει, όχι μόνο δεν θα υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση, αλλά όσοι πόροι και να εισρεύσουν, θα καταλήξουμε σύντομα να δίνουμε ο ένας στον άλλο συλλυπητήρια για την οριστική μας χρεοκοπία, ανεξαρτήτως από το ποια πολιτική κυριαρχεί στην Ευρώπη.
Αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση και οι αντιφάσεις εντάθηκαν. Θέλουμε αλλαγή πολιτικής, αλλά όχι εκλογές. Συνέπεια το αμήχανο παρών στην πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Η κορύφωση της αμηχανίας. Και η αμφισημεία συνεχίζεται με τα διαστακτικά, μισά και δειλά βήματα για την ένταξη σε ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα, για την ανασυγκρότηση του δημοκρατικού – σοσιαλιστικού χώρου.
Μην συνεχίσουμε έτσι σύντροφοι, αν θέλουμε να ζήσουμε και όχι απλά να επιβιώσουμε. Μην κραδαίνουμε το φόβο της ρευστοποίησης του κόμματος. Ο φόβος προκαλεί συντηρητικά και αμυντικά αντανακλαστικά.
Η ΔΗΜΑΡ μπορεί σήμερα, με το Συνέδριό της, να αποσαφηνίσει και να διευκρινίσει αν όντως έχει αφήσει πίσω της την αριστερά της πεπατημένης. Καλείται με τις θέσεις και τις επιλογές της να επιβεβαιώσει ότι είναι μια συνεπής προοδευτική δημοκρατική μεταρρυθμιστική δύναμη του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Και ας μην επιχειρούμε να φέρνουμε σε αντιπαράθεση τους δύο όρους, για να υπονοούμε τη διατήρηση της αριστερής μας ταυτότητας. Για δημοκρατικό σοσιαλισμό μιλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ. Σύγκλιση χρειαζόμαστε με το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, όχι ενίσχυση της απόκλισης. Αυτό ήθελε πάντοτε η ανανεωτική αριστερά προς τα εκεί αναζητούσε κυρίως τις συμμαχίες της για να μπορεί να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις.
Η ταυτότητά μας ως άλλο – διαφορετικό κόμμα της αριστεράς θα ενισχυθεί και θα επιβεβαιωθεί εάν το συνέδριο αποφασίσει άμεσα, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, καθυστερήσεις και αναβολές, εδώ και τώρα, την ένταξη της ΔΗΜ.ΑΡ στους ευρωπαίους σοσιαλιστές και δημοκράτες, στηρίζοντας ανεπιφύλακτα την αντίστοιχη πλατφόρμα για τις ευρωεκλογές και την υποψηφιότητα Μάρτιν Σουλτς ως προέδρου της Κομισιόν. Μην αναβάλλουμε, μην κάνουμε μισά βήματα για μια ακόμα φορά. Η παρουσία του ΠΑΣΟΚ, που συγκυβερνά με τη δεξιά, στον ίδιο χώρο, αποτελεί πρόφαση και ψευδοδίλημμα. Και το SPD στη Γερμανία θα συγκυβερνά με την CDU της Μέρκελ, όμως στις ευρωεκλογές θα υπάρξει μεταξύ τους σκληρή αντιπαράθεση για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και εδώ. Είναι ολέθριο ιστορικό και πολιτικό λάθος η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Μην αναπαράγουμε μεταμορφωμένη την αλήστου μνήμης αντίληψη περί νεοφιλελεύθερου συναινετικού δικομματισμού του ΣΥΝ της προηγούμενης δεκαετίας. Στην ίδια ταύτιση επιμένει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καλείται επιπλέον η ΔΗΜ.ΑΡ να επιβεβαιώσει τον αυτοπροσδιορισμό της ως «αριστερά της ευθύνης». Και το κριτήριο εδώ δεν είναι βεβαίως αν συμμετέχει ή όχι σε κυβερνητικά σχήματα. Αν θέλει να είναι συνεπής με τις ιδρυτικές της διακηρύξεις και τις προσδοκίες που δημιούργησε, θα πρέπει να αναλάβει γενναίες πρωτοβουλίες και να πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του όχι απλά κατακερματισμένου, αλλά υπό κατάρρευση προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου. Να συμμετέχει δυναμικά στο διάλογο για τη δημιουργία ενός ομόσπονδου πολυκεντρικού πολιτικού φορέα. Στην δημιουργία της Ελληνικής Ελιάς. Το έχει ανάγκη η χώρα, το έχουν ανάγκη οι πολίτες. Ο χώρος υπάρχει κοινωνικά, το δείχνουν όλες οι μετρήσεις, και αναζητά την πολιτική του έκφραση. Η ευθύνη για την ανασυγκρότησή του είναι ευθύνη απέναντι στην ανασυγκρότηση της χώρας, που δεν μπορεί να την προωθήσει ούτε ο δεξιός συντηρητισμός ούτε ο αριστερός λαϊκισμός. Η εκδήλωση της «πρωτοβουλίας των 58», την προηγούμενη Δευτέρα, έδειξε ότι αν η όλη ΔΗΜ.ΑΡ ήταν εκεί παρούσα, θα είχε αλλάξει ήδη το πολιτικό σκηνικό. Για να μην καταλήξει η πρωτοβουλία των 58 να είναι ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι, αυτό μόνο η παρουσία της συνολικής ΔΗΜΑΡ μπορεί να το εξασφαλίσει. Είναι δική μας ευθύνη.
Ούτε αποτελεί λύση για τους πολίτες και τη χώρα, η επιλογή ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι, καθώς ετοιμάζεται εντός Ιανουαρίου και άλλος πόλος με τη Δυναμική Ελλάδα (Μόσιαλος), Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα (Λοβέρδος), Π80 (Ραγκούσης), κλπ. Με ό, τι διαφωνεί με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Όλα αυτά είναι κινήσεις κορυφής, είναι συνεννοήσεις κορυφής και παραγόντων που αποπνέουν και πάλι έντονο άρωμα κομματικής και προσωπικής επιβίωσης. Και ας ομιλεί το κείμενο των θέσεων περί του αντιθέτου ως προς τη συγκρότηση του τρίτου πόλου. Και να μην επεκταθούμε και στο θεμελιώδες ζήτημα της δημοκρατίας, της ενημέρωσης, της διαφάνειας και της συζήτησης στα όργανα. Γιατί ο εκπρόσωπος της Συμφωνίας μας είπε περίπου ότι από Δευτέρα θα είμαστε όλοι μαζί. Το εγχείρημα της κεντροαριστεράς κινδυνεύει έτσι να γελοιοποιηθεί. Το πολιτικό της προσωπικό αποδεικνύεται με αυτό τον τρόπο εξαιρετικά κατώτερο των περιστάσεων και απαξιώνεται. Με τη συμπλεγματική τακτική «ο καθένας και τον πόλο του», ο μόνος που επιχαίρει είναι οι δύο εταίροι της πόλωσης, ο δεξιός συντηρητισμός και ο αριστερός λαϊκισμός, που θα συνεχίσουν να κυριαρχούν, με τη ΔΗΜΑΡ να φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Απέναντι στα προβλήματα και τις προκλήσεις μεγάλης κλίμακας απαιτούνται αντιστοίχως πολιτικές πρωτοβουλίες μεγάλης κλίμακας. Απέναντι στον κατακερματισμό του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, στην επιλογή συνομιλητών ανάλογα με τον βαθμό της αντίθεσής τους στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ του οποίου υπήρξαμε εταίροι, όσοι προσυπογράφουμε τις τρεις τροπολογίες και εγώ προσωπικά και όσοι σύντροφοι και συντρόφισσες υπογράψαμε την έκκληση για να προσέλθει η ΔΗΜΑΡ στο διάλογο, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέσα από τα όργανα και τις τάξεις του κόμματος αλλά και μέσα στην κοινωνία για να γίνει η ΔΗΜΑΡ αυτό που πραγματικά είναι, αυτό που επαγγέλθηκε με τα ιδρυτικά της κείμενα. Να πρωταγωνιστήσει στο διάλογο για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, να ανταποκριθεί στο διάλογο που καλεί η «πρωτοβουλία των 58», να εργαστεί για να ενοποιήσει τους επιμέρους φορείς, πρόσωπα και κινήσεις σε έναν ομόσπονδο πολυκεντρικό πόλο χωρίς κανένα φόβο και κίνδυνο ρευστοποίησης. Τότε θα έχει επιβεβαιώσει ότι πραγματικά είναι «το άλλο κόμμα της αριστεράς», ότι είναι η αριστερά της ευθύνης και ότι πραγματικά ενδιαφέρεται για έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια και όχι μόνο με το κόμμα όρθιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου