Η Τρίτη των ποιητών...

Μανόλης Αναγνωστάκης



ΥΓ


[απόσπασμα]*



Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη διαφορετικά.



Στην εβραίικη γειτονιά τα παιδιά δεν τον παίζανε γιατί δεν ήταν εβραίος.



Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ`ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα.



Με περνούσες μόνο επτά χρόνια αλλά πρόλαβες να πολεμήσεις στην Ισπανία.



Δε φοβόταν τον θάνατο τουλάχιστον τον θάνατο των άλλων.



Δυο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.



Ψάχνοντας τις λέξεις άρχισε το ψέμα.



Ο σπαραγμός της κοινοτοπίας.



Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...



Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο της έσφιγγε ώρες τα χέρια.



Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.



Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.



Όλα προς τί;



Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά.



Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της Ειρήνης.



Πράγματα που δε λέγονται και δεν εξηγούνται.



Το ρήμα που ταίριαζε στην περίπτωσή του ήταν: βουλιάζω.



Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε.



Έβρεχε πάλι...



Έγραψε το στίχο: «αν έλειπε αυτό το σιγανό τρυπάνισμα στο μυαλό», κι ύστερα σταμάτησε.



Σιωπή."


Μανόλης Αναγνωστάκης ΥΓ εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1992

Αλέξης Ακριθάκης: «Σφήνα», 1978, Ξύλο, 0,92 Χ 0,52 μ